به چه کسانی افطاری بدهیم بهتر است؟
آنان که از شکم گرسنه مردم نیازمند بی خبرند بد نیست به جای افطاری دادن از خزانه بیت المال به کسانی که هیچ نیازی ندارند به سفره های خالی مردم نیازمند سری بزنند و کمی به وجدانشان سری بزنند…
«با توجه به ضرورت صرفه جویی در هزینه‌ها مقتضی است از برگزاری مراسم افطاری از محل اعتبارات دولتی در ماه مبارک رمضان خودداری نموده و در صورت ضرورت بسیار محدود با حضور تعداد اندک نخبگان هر حوزه برگزار شود.»
آنان که از شکم گرسنه مردم نیازمند بی خبرند بد نیست به جای افطاری دادن از خزانه بیت المال به کسانی که هیچ نیازی ندارند به سفره های خالی مردم نیازمند سری بزنند و کمی به وجدانشان سری بزنند …
و کاش می شد آنقدر در ماه رمضان پاک سازی می شدیم که حاضر نبودیم سفره افطارمان از سفره افطار همسایه رنگین تر باشد…
به گزارش امید، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان، دستورالعملی داد که نهادهای زیرمجموعه نیز اقدام به اجرایی کردن آن کردند و آن هم برگزار نکردن افطاری‌های مرسومی است که با بودجه دولت در این مجموعه هر سال برپا می‌شد؛ رویکردی که اگر همه نهادهای دولتی در دستور کار قرار دهند، بودجه میلیاردی در بخش فرهنگی وزارتخانه‌ها برای اموری مهم‌تر باقی خواهد ماند.
هر ساله با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، سفره‌های افطار در حکم یک سنت حسنه در سراسر کشور گشوده می‌شود و بسیاری از نیازمندان در کنار دیگر قشرها پس از یک روز جهاد با نفس همزمان با نوای روح‌بخش اذان مغرب به افق جغرافیایی که ساکنش هستند، میهمان این سفره‌ها می‌شوند و ساعتی می‌رسد که همه گرسنگان از این موضع رها می‌شوند.
این سنت حسنه همواره در حکم یکی از برکات ماه مبارک رمضان بر آن تأکید شده و پیامبر اکرم(ص) نیز فرموده‌اند: «کسی که روزه‌داری را افطار دهد، برای او ثوابی مانند ثواب روزه دار است، بدون اینکه از ثواب روزه‌دار چیزی کاسته شود» و امام کاظم(ع) نیز در اهمیت برپایی سنت افطاری، تاکید فرموده‌اند: «افطاری دادن به برادر روزه‌دارت از گرفتن روزه(مستحبی) بهتر است».
بنابراین اصل افطاری دادن، امری مهم و قابل تحسین است که نمی‌توان از آن غافل شد؛ اما آنچه در این میان محل تأمل است، محل تأمین هزینه افطاری‌هاست. طبیعتاً افطاری‌هایی که از هزینه شخصی شده باشد و جامعه هدفش فقرا و نیازمندان باشد، حکم انفاق روزی حلال را داشته باشد، مصداق کلام رسول الله(ص) است؛ اما اگر این هزینه‌ها از بیت‌المال و اموالی که متعلق به عموم مردم است، صورت پذیرد، چه حکمی دارد؟
در سال‌های اخیر، روند رو به رشد افطاری دستگاه‌های دولتی، آنچنان شتاب گرفته که تقریباً بیشتر سازمان‌های زیرمجموعه وزارتخانه‌ها متناسب با بودجه فرهنگی‌شان، چنین برنامه‌ای برگزار کرده و بودجه در نظر گرفته شده که منطقاً برای امور مهم‌تری در نظر گرفته شده بود، بدین شکل بر سر یک سفره می‌چینند که گاه میزبانش هتل‌ها و رستوران‌های مطرح بوده‌اند؛ افطاری رنگینی که نه فقرا و نیازمندان از آن بهره‌ای می‌برند و نه محل تأمین اعتبارش، مشخص است.
متأسفانه این افطاری‌ها عملاً به یک سنتِ به زعم برگزارکنندگان از محل بیت المال حسنه تبدیل شده و همین زمینه ساز بدبینی مردمی می‌شود که بخش قابل توجهی از ایشان، توان چیدن سفره‌های رنگین در ماه رمضان را ندارند و انصاف این است که شیوه عمل مسئولان به مردم دست‌کم در چنین اموری نزدیک باشد.
با این حال امسال مدیر یک دستگاه دولتی تصمیم متفاوتی گرفت. علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد برای زیرمجموعه‌اش نوشت: «با توجه به ضرورت صرفه جویی در هزینه‌ها مقتضی است از برگزاری مراسم افطاری از محل اعتبارات دولتی در ماه مبارک رمضان خودداری نموده و در صورت ضرورت بسیار محدود با حضور تعداد اندک نخبگان هر حوزه برگزار شود.» تا عملاً برنامه‌های افطار متعددی که توسط نهادهای زیرمجموعه وزارت ارشاد در سال‌های اخیر برگزار می‌شد، برای رمضان ۱۴۳۵ منتفی باشد و هزینه‌ای قابل توجه صرفه جویی شود.
اگر این رویکرد قابل تقدیر که ظاهراً توسط برخی مدیران استانی نیز اعمال شده، در همه نهاد‌ها به ویژه دستگاه‌های دولتی که گستردگی بیشتری دارند، عملیاتی شود و دیگر کارگزاران همین خط مشی جنتی را در پیش بگیرند، بی‌شک امکان استفاده بهتری از اعتبارات میلیاردی که هر ساله با افطارهای رسمی و مناسبتی از بیت المال بلعیده می‌شود، فراهم خواهد بود؛ اعتباراتی که طبیعتاً مردم به عنوان صاحبان حقیقی‌اش، راضی به صرفش در قالب افطاری دادن به دوستان نبوده و نیستند!
ارسال نظر