اولتیماتوم علی پروین به وزارت ورزش

به گزارشامید، ایران ورزشی نوشت: نداری‌هایپرسپولیسهمچون بومرنگی به دوردست‌ها پرتاب شده بود برای آوار شدن بر شانه‌هایی محکم‌تر؛ غافل از اینکه بومرنگ را هرگز هدفی نیست جز نقطه شروع. چشم بسته به دور خود می‌چرخد و می‌چرخد تا لحظه‌ای که دوباره بنشیند بر مرز تکرار. و این تکرارها حکایت همیشه پرسپولیس است. رویانیان رفت تا تحملی تازه بر جایش بنشیند. شرط رفتنش را هم بالادستی‌ها تعیین کرده بودند؛ مدیرعاملی علی پروین که آن هم برای خودش شرط و شروطی داشت.

پروین و رویانیان بارها رودرروی هم ایستاده بودند و هر بار، برگ برنده را آقای مدیرعامل رو می‌کرد. آن روزها هم دستش پر بود و هم جیب‌هایش. نیازی نمی‌دید که حتی پاسخگوی هیات مدیره باشد اما در رفت و آمدهایشان، تا توانست نقش آفرینی کرد. هر چند که در این یک مورد هرگز زورش به پروین نرسید. درست مثل این دعوای آخر که آن را باخت؛ بالاخره به علی پروین باخت.

بی‌خبر از او، حتی برای روزهای بعد از رفتنش هم برنامه چیده بودند: «پرسپولیس را برای چهار سال می‌دهیم دستت اما به شرطی که نصف بدهی‌های باشگاه را بدهی. می‌توانی ۳ تا پیشکسوت را هم به انتخاب خودت به هیات مدیره بیاوری.»

پروینچه چیزی می‌خواست، بهتر از این؟ مگر نه اینکه ماه ها موش دوانیده بود تا خودش صاحب اختیار پرسپولیس شود؟ بدهی‌ها را هم گردن گرفت؛ با این تصور که «در این ۱۵،۱۶ سال پرسپولیس ۱۵ میلیارد بدهی داشته و حالا خیلی هم که بدهکار باشد، می‌شود ۳۰ میلیارد.»

وزارت ورزش همچنین وعده داده بود که «اول کار هم ۳ میلیارد تومان می‌دهیم دستت که تیم را جمع و جور کنی.» همین که علی پروین بله را گفت، نزدیکان وزیر از پرسپولیس فاصله گرفتند. همه تماس‌ها بی‌پاسخ ماند.

برای پروین چاره دیگری نبود جز اینکه خودش بیفتد دنبال پول. اول سراغ شهردار رفت و یک همکاری تازه و دو ماهه را پیشنهاد کرد؛ دو میلیارد تومان بگیرند و روی آستین و پشت پیراهن پرسپولیس را بسپارند به لوگوی شهرداری و بانک شهر. پرسپولیس اما لباس‌های این فصلش - پیراهن و شورت و جوراب - را به بانک گردشگری اجاره داده. ۵ میلیارد تومان برای یک سال و نیم. جالب‌تر اما اینکه کل ۵ میلیارد را خیلی وقت پیش گرفته و یک و نیم میلیارد هم اضافه‌تر و به‌عنوان قرض! در سازمان لیگ را اما که به روی پرسپولیس نبسته بودند.

پروین به دیدار مهدی تاج رفت تا شاید از درآمد بازی‌های پرسپولیس چیزی دستگیرش شود اما زهی خیال باطل. رییس سازمان لیگ مدعی شد که باشگاه پرسپولیس نه تنها همه درآمد ۶۰۰ میلیون تومانی‌اش را به جیب زده، بلکه یک و نیم میلیارد تومانی را هم که پیش‌تر برای هزینه‌هایش قرض گرفته بود، بدهکار است!

گزینه بعدی، شرکت صدرا سیستم پاسارگاد یا همان SIS بود که با روی کار آمدن سورینت، دیگر نامش را کنار پرسپولیس نشنیدیم. یکی از سهامداران صدرا سیستم پاسارگاد محمد رویانیان بود که با پیگیری‌های پروین مشخص شد درهای این شرکت ورشکسته خیلی وقت است تخته شده و بدتر اینکه پرسپولیس ۵ میلیارد تومان هم به این شرکت بدهکار است!

خلاصه اینکه پروین هر چه بیشتر گشت، کمتر چشمش به پول افتاد و با دست خالی به دیدار بازیکنانی رفت که به خاطر پول، تمرین را تحریم کرده بودند. بازیکنانی که به ادعای مدیر امور مالی باشگاه اگر مبلغ قراردادهای این فصل آنها را با قرارداد دایی و دستیارانش جمع بزنیم، می‌شود ۱۴ میلیارد تومان و پرسپولیس حتی به اندازه همین قراردادها هم در گاو صندوقش پول ندارد و قرار هم نیست که پولی از جایی به دستش برسد.

برای علی پروین هم دیگر امیدی نمانده بود. پس دوباره رو کرد به همان پیشنهادی که قرار بود پرسپولیس را هر چند موقت اما تمام و کمال در اختیارش بگذارد.

برای وزیر نامه نوشت و پیشنهاد پیشین او را دوباره زنده کرد؛ با همان شرایط قبلی: «۴ سال پرسپولیس را به ما اجاره بدهید، سود و زیانش با خودمان. نصف بدهی‌ها را هم ما می‌دهیم و نصف دیگرش را وزارت ورزش.»

پروین به این امید پیشنهاد وزیر را تکرار کرده که بتواند امیر عابدینی، محمد دادکان و حسین هدایتی را به هیات مدیره بیاورد و این بار اوست که برای وزارت ورزش شرط گذاشته: «اگر تیم را به من بدهید، هستم وگرنه می‌روم. فقط هم تا چهارشنبه منتظر می‌مانم.»

هنوز البته پاسخ این درخواست تهدیدآمیز به دستش نرسیده اما گفته می‌شود که وزیر ورزش مسئولی مستقل برای بررسی این نامه و درخواست‌های علی پروین مشخص کرده است.