سالی که گذشت! سالی که می آید

متن یادداشت مرتضی طلایی با عنوان «سالی که گذشت! سالی که می آید؛ نگاهی بر ضرورت های فرهنگی در رفتارما» که در اختیار تسنیم قرار گرفته به شرح ذیل است:

به نام خداوند بخشنده مهربانی ها

سالی که گذشت! سالی که می آید
«نگاهی بر ضرورت های فرهنگی در رفتار ما»
سالی که گذشت، سرشار از بیم ها و امیدها بود؛ سالی که در آن حماسه سیاسی با حضور مردم ایران اسلامی پای صندوق های رای تحقق یافت و آغاز حرکتی نو در مسیر پیشرفت و عدالت در حوزی اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و… رقم خورد و فضای روانی کشور را به سمت آرامش سوق داد.

در این شرایط کماکان موضوع فرهنگ علی رغم تاکیدات و تذکرات و رهنمودهای پی در پی مقام معظم رهبری مغفول ماند و حتی مظلوم تر از گذشته شد، رفتارهای قابل نقد برخی از فعالین فرهنگی که گاهی منجر به هنجار شکنی شده و از چشمان رسانه های گروهی و دلسوزان انقلاب دور نماند. اما به راستی آنچه که امروز نگرانی جدی رهبری خردمند انقلاب و دست اندرکاران فرهنگی کشور را شکل می دهد چیست؟ از نگاه بنده و به قول اندیشمندی شجاع آن کسی است که چیزی را بگوید که همه می دانند ولی کسی جرات ابراز آن را ندارد! این جمله ناظر بر این نمی باشد که باید هنجار شکنی کرد و ارزشها را به سخره گرفت تا بهانه ای برای حرف کارشناسی و زبر شود، بلکه به این معناست که می بایست دردها را در جامعه گفت، مردم را آگاه نمود و آنان را در مسیر شناخت از خود قرار داد. دوری از اخلاق و توجه به ظواهر دنیوی و نگاه سطحی به مقوله دین و سبک زندگی یکی از آفت های مهمی است که ضرورت دارد در سال جدید مورد توجه قرار گیرد و آن را از خود دور کنیم و با بازنگری در رفتار اجتماعی خود گام های موثری را در راه تبدیل شدن به یک شهروند مطلوب اسلامی – ایرانی برداریم.
از نکات مهم دیگری که باید از خود در این روزهای پایانی سال و ابتدای سال جدید پرسید این است که چقدر با شاخص های قرآنی حسن خلق، صداقت، عزت نفس، مردم دوستی، مسئولیت اجتماعی و غیره همراه بوده ایم؟! آیا خودمان را نقد کرده ایم؟! آیا برای رسیدن به سعادتمندی ترس و ابهامات خود را در مسیر آگاهی و دانش سوق داده ایم؟! شاید برخی در کودکی یاد بگیرند اما بعضی حتی تا لحظه مرگ حقیقت هستی هوشمند را نیابند! از نظر بنده به عنوان یک عنصر فرهنگی و اجتماعی که بند بند وجودم سرشار از عشق به سرزمین و مردمم می باشد، مسئله فرهنگی ما مفقود شده است، آن را نمی شناسیم و یا صرفا فقط می دانیم اما نمی فهمیم! بسیاری شاید در این راه هنوز نشسته ایم، می دانیم چه می کنیم اما نمی فهمیم! مثلا آفت هایی نظیر دروغگویی، بدگویی، چاپلوسی، فردگرایی، بی مسئولیتی، اعتقاد به قضا و قدر داشتن، تسلیم پذیری، خرافه گرایی، تزویر و دورویی، واگرایی و غلبه فرهنگی و… درکنار تجمل گرایی، مصرف گرایی، تعصبات کورکورانه را قبول داریم اشتباه است و ما را دچار گمراهی و دوری از تقوا می کند؛ اما کماکان در رفتار روزمره امان انجام می دهیم و این دقیقا نکته تعجب آور زندگی امروز ماست، به تعبیر دیگر جامعه زمانی به صورت واقعی و ملموس در مسیر پیشرفت قرار می گیرد که خرده رفتارهای ناثواب همه ما اصلاح شود؛ رفتارهای کوچک همانند خار های کوچک بیابانی هستند می توانند اتش های بزرگ درست کنند؛

از سوی دیگر به عنوان آخرین نکته در این بحثرفتار بسیار عجیب امروزی ما ست که در گره های زندگی دیده می شود و آن رفتار روحیه عجیب دگر انتقادی برای دیگران است. در حالیکه انسان نمی بایست همانند سوزن خیاطی باشد و فقط برای دیگران لباس بدوزد و خودش عریان در جامعه زندگی کند، فقط برای دیگران نسخه بپیچد و جامه تقوا و فضیلت و اخلاق برای آنان بدوزد؛ این رفتار مصداقی است که در اطراف ما دیده می شود و به تعبیری قرآنی: چرا آنچه را که خود عمل نمی کنیم بر زبان می آوریم؟!
علی ایحال آنچه اشاره شد، نکاتی کوتاه، کارشناسی و از سر دلسوزی و تذکری به خود بود که بر اساس مطالعه و تحقیقات صورت گرفته و مبتنی بر تعالیم اصیل قرآنی و نبوی و همچنین فرمایشات و دغدغه های درک شده از فهوای کلام مقام معظم رهبری ترسیم شده، اما در جمع بندی نهایی تاکید مجدد بر این است که اگر تلاش جمعی با رویکرد ارتقاء سرمایه اجتماعی و مسئولیت پذیری با بهره گیری از آموختن و فهمیدن مهارت های زندگی در میان فرد فرد شهروندان به عنوان نقشه راه و راهبرد اصلی در نظر گرفته نشود، به نظر گام های پیشرفت کند و سطحی خواهد بود چراکه به فرمایش رهبری انقلاب، فرهنگ اساس و بستر تمامی فعالیت های زندگی است.

انتهای پیام /