|
|
کدخبر: ۱۷۳۵۴۹

خبرگزاری تسنیم: حتما دیده یا شنیده اید که وقتی یک گروه سارق حرفه ای، قصد انجام سرقت مهم و بزرگی دارند، ترفندهای مختلفی به کار می برند تا هرچه بیشتر موفقیت شان را تضمین کند. یکی از این ترفندها، صحنه سازی و ایجاد حوادثصوری و ساختگی است.

به گزارشخبرگزاری تسنیمدر ستون یادداشت روز کیهان در تیتری با عنوان میدان فریب آمده است: حتما دیده یا شنیده اید که وقتی یک گروه سارق حرفه ای، قصد انجام سرقت مهم و بزرگی دارند، ترفندهای مختلفی به کار می برند تا هرچه بیشتر موفقیت شان را تضمین کند. یکی از این ترفندها، صحنه سازی و ایجاد حوادثصوری و ساختگی است. حوادثی که باعثمی شود حواس مردم و نگهبانان محل مورد نظر به سوی آن حادثه ساختگی پرت شده و سارقان با بهره گیری از این غفلت، به راحتی مقصود خود را عملی کنند. در این روش معمولا فرد یا افرادی از باند سارقان در قالب مردم عادی و حتی در هیات مامور محافظ به قصد کمک کردن و حل مشکل یا برقراری نظم و… در بین مردم عادی و در محل حضور دارند و اتفاقا همان ها هستند که هدایت جریان و افکار عمومی را بر عهده می گیرند و با زرنگی صحنه را برای حلقه اصلی ماجرا آماده می کنند.

این شگرد، تنها در سرقت ها و فیلم های ژانر پلیسی و کارآگاهی کاربرد ندارد، بلکه کاربرد بسیار مهم و اصلی آن در عالم سیاست، بمنظور جهت دادن و در اصل انحراف افکار عمومی و مسئولان کشورهاست. شگردی که غرب به خاطر سابقه استعماری و سراسر خباثت و جنایتش در آن متبحر و کارکشته است و بارها و بارها آن را در جهان به کار گرفته و در بسیاری از موارد نیز، به نتیجه مطلوب رسیده است. برای آنها مقدمات این روش مهم نیست! مهم این است که مردم و حافظان آن گوهر گرانبها، حواسشان از حادثه اصلی پرت شود. در همه این موارد، از حوادثی استفاده می شود که فی نفسه مهم و خطیر است اما در مقایسه با حادثه اصلی و آنچه انتظار مردم را می کشد، هیچ است و اصلا نباید آن حادثه فرعی را به هیچ انگاشت! و این فقط در سایه شناخت این شگردها حاصل می شود.
در مدل سیاسی این شگرد، برخی خواص و جریانات با همراهی مطبوعات و رسانه های آلوده، نقش همان کسانی را ایفا می کنند که با صحنه سازی حواس مردم را پرت می کنند تا دزدان به راحتی به غارت و دستبرد دست بزنند. و البته در این بین نقش رسانه ها بسیار برجسته تر از سایر اجزا است. به نحوی که قاطعانه می توان گفت بدون حضور آنها، امکان شکل گیری این چنین سناریوهای خیانت آمیزی وجود ندارد.
در ایام اخیر شاهد زنجیره ای از حوادثو حواشی هستیم که پی در پی سپهر سیاسی کشور را دربر گرفته و هر یک برای مدتی انرژی و توان جامعه را به خود مصروف کرده و پس از مدتی گرد و غبار منازعه سیاسی و جناحی فروکش کرده و البته هنوز فروکش نکرده، مضمون تازه ای از گوشه دیگری کوک شده و ماجرای تازه ای شکل گرفته است!
چند نمونه دم دستی و آشکار از این حوادثعبارتند از:
۱ - سخنان سخیف وزیر اسبق اطلاعات و دستیار کنونی رئیس جمهور در تقدیس شیر و خورشید و آرزوی بازگرداندن آن که در تقابل صریح و بی چون و چرا با فرمایشات امام راحل عظیم الشأن بود.
۲ - اظهارات عجیب رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره مسائل فرهنگی و مباح دانستن برخی منکرات عینی، به بهانه پرداختن به امور به اصطلاح ریشه ای و مبنایی!
۳ - برپایی جشنی در روز میلاد حضرت زهرا(س) در کاخ سعدآباد و نقل روایات گوناگون از اشرافیت یا سادگی مبالغه آمیز آن.
۴ - واکنش های تعجب آور نسبت به تولید و پخش یک فیلم مستند و دعوت از مسئولان قضایی برای برخورد با سازندگان آن، از سوی کسانی که حتی فیلم را ندیده بودند!
به این فهرست می توان ده ها مورد و نمونه دیگر اضافه کرد. نمونه هایی که گاه از سوی حامیان و گاه از سوی منتقدان دولت شکل می گیرد و در جامعه منعکس می شود. با نگاهی وسیع تر می توان حتی برخی رفتارهای قانونی در مقطعی خاص را هم حرکت ناخواسته در این الگو دانست. مثل سوالات پیاپی و بعضا بی ثمر از وزرا یا بعضی تغییرات مدیریتی بی موقع در برخی قوا.
اما ماجرا چیست!؟ آیا همه کسانی که رفتارهای این چنینی را در پیش گرفته اند عامل مستقیم دشمن اند؟ قطعاً چنین نیست و نمی توان به همه آنها چنین نسبتی داد. می توان گفت که برخی عامدانه سخنان خلاف اصول و مبانی نظام اسلامی و حتی احکام شرع می زنند تا خشم و خروش مردم مومن انقلابی را برانگیزند! امام راحل(ره) در این خصوص هوشیارانه اندرز داده اند: «اهانت به بعض احکام اسلام… من باب اتفاق نیست، نقشه است، توطئه است. نقشه برای اینکه شما را از راه مستقیمی که دارید منحرف کنند و به امور دیگر غیر از این امر مهم منحرف کنند. ملت ایران باید با هوشیاری این توطئه را خنثی کنند.» اما برخی هم نسبت به نتیجه سخن و رفتارشان بی اطلاعند و نمی توانند چند گام جلوتر، تاثیر آن را ببینند! اما آنچه مهم است پژواک و انعکاس این رفتار و گفتار در مقطع خاص جامعه است. این همان هدف مهم دشمن است.
رهبر معظم انقلاب سال ها قبل فرمودند: «گاه دشمن حرف خود را با ده واسطه از دهان یک فرد موجه می زند». این همان وضع امروز ما در بسیاری از اظهار نظرها و اقدامات است. اما ماجرا به همین جا ختم نمی شود. بیان یک سخن در جمعی محدود یا انجام یک کار در گوشه ای متروک انعکاس اجتماعی ندارد و گردانندگان و صحنه پردازان را به هدفشان نمی رساند! پس باید حلقه دوم وارد کارزار شود و موضوع را با سر و صدا و جار و جنجال رسانه ای تبدیل به موضوع اول کشور کند! اینجاست که دشمن به زنجیره ای از رسانه های همسو و غوغاسالار نیاز دارد!
اگر فیلم مستندی ساخته شده، باید تمام نظام متهم به توطئه علیه رئیس جمهور شود! اگر از وزیری سوال می شود، باید ده ها یادداشت و گزارش خبری با ذکر تعداد، جزئیات، جناح و سابقه نمایندگان سوال کننده نگاشته شود تا موضوع کاملا سیاسی و حاکی از کینه و غرض جلوه کند! اگر کسی حرفی زد باید دهان او را با بی سواد و بی شناسنامه خواندن بست و آن کلمات را هزاران بار در روزنامه ها تکرار کرد و لاجرم در همه این موارد - و دیگر موارد مشابه - گروهی که خود را مظلوم و مورد حمله قلمداد می کند به دفاع از خود می پردازد و جنگ مغلوبه می شود! … و این همان لحظه مطلوب و مورد انتظار غارتگران و دزدان است!
البته این حوادث، برای نخستین بار نیست که در ایران اتفاق می افتد! سال ها قبل همان وقتی که رهبر معظم انقلاب، صراحتا برخی نشریات زنجیره ای را پایگاه دشمن معرفی کردند و البته مدتی بعد مقامات غربی صراحتا به حمایت مالی از این زنجیره ای ها اعتراف و اذعان کردند، رئیس جمهور وقت مدعی بود که هر ۹ روز در کشور با یک بحران مواجه است! گرچه آن روز هم برای خیلی ها معلوم بود، اما بعدها بر همگان و حتی هواداران خود او هم معلوم شد که بحران را خودشان می ساختند، مدیریت می کردند، به اوج می رساندند و پس از آنکه هزینه های فراوانش را به نظام تحمیل می کردند، به کناری می نهادند و بحران تازه ای به راه می انداختند! آن روزها چنین می کردند تا مردم نفهمند چه بر سر ارزش ها می آید! تا کسی خبردار نشود که در عرصه سیاست خارجی و دیپلماسی هسته ای چه می گذرد! تا خبردار نشویم که از ترس تشر دشمن و قرار گرفتن در محور شرارت، چه نرمش های غیرموجهی پشت صحنه صورت می گیرد و چه نامه هایی به التماس و پوزش نوشته می شود!
… و البته خدا چیز دیگری می خواست و مثل همیشه حافظ این انقلاب بود.
اما اکنون چه باید کرد!؟ آیا باید منفعل بود و نسبت به هر حرف سخیف و ضد دین و یا هر حرکت خلاف اصول و مبانی نظام چشم ها را بست و دم برنیاورد!؟ آیا باید با جوش و خروش، کشور را به صحنه نبرد و تقابل دائمی تبدیل کرد و هر روز، پیگیر و درگیر بحران های ساخته و پرداخته شیاطین داخلی و خارجی و رسانه های زنجیره ای آنها شد!؟ و آیا راه میانه ای هم وجود دارد؟ آیا نمی توان از ظرفیت های تجربی و خسارت هایی که پیش از این همین روش به کشور و انقلاب وارد کرده، بهره گرفت و بازی شعبده بازان را با هوشیاری خنثی کرد و ناکامشان گذاشت؟ فراموش نکنیم عمده واکنش ها، بر حق و از روی غیرت دینی و انقلابی است، درست مثل ضرورت کمک به مصدومان واقعی همان تصادف ساختگی! اما اولویت بندی و دید باز داشتن، اقتضا می کند که برای حفظ ارزشی عظیم تر و گوهری قیمتی تر، قربانی شدن آن چند نفر را با چشم اشکبار شاهد باشیم و آن نقد جان را برای حفاظت از آن گوهر پس انداز کنیم! به بیان دیگر هیچ اقدام پلشت و آسیب رسان را بی پاسخ نگذاریم، اما مراقب باشیم که اینگونه اقدامات و حاشیه سازی ها نگاهمان را از مسائل اصلی منحرف نکند.
باید به هوش بود و فراموش نکرد که عقبه های مهم و تعیین کننده ای در پیش داریم. مذاکرات هسته ای به حساس ترین روزهای خود نزدیک می شود و بهانه های غرب وحشی برای پنجه کشیدن به روی انقلاب هر روز جدی و جدی تر می شود. رویکرد به اقتصاد مقاومتی برای مقابله با توطئه های دشمن و گشایش و رونق اقتصادی کشور ضرورتی حیاتی دارد و… باید برای آن روزها و آن صحنه ها مهیا باشیم و فریب صحنه سازی ها را نخوریم و از یاد نبریم که شیطانک های بنده شیطان بزرگ، اگرچه از داخل و خارج به حرکت درآمده اند، اما لشکر کلاغ ها را سنگی کافی است.

منبه کیهان؛ حسین شمسیان

انتهای پیام /

ارسال نظر

پربیننده ترین

آخرین اخبار