باخت پپ زیر ذره بین

به گزارش امید نیور به نقل از آی اسپورت شطرنج کونته و گواردیولا باید یکی از جذاب‌ترین بازی‌های فوتبال این فصل لیگ جزیره می‌شد؛ اتفاقی که افتاد. جریان بازی از آن گواردیولا بود و نتیجه در جیب کونته. اما کدام یک فاتح یکی از جذاب‌ترین و نفس‌گیرترین لیگ‌برترهای تمام دوران خواهند شد؟ آرش حقیقی، روزنامه‌نگار و حمیدرضا صدر، کارشناس فوتبال در مورد این بازی و سرنوشت این دو مربی مناظره مکتوبی داشته‌اند که می‌خوانید.

اشتباهات داوری چقدر در روند بازی تاثیر داشت؟

حقیقی: مهمترین تصمیم صحنه‌یِ خطایِ داوید لوئیز رویِ سرخیو آگوئرو بود، تصمیمی که قطعا می‌توانست سرنوشت بازی را تغییر بدهد(به نظرِ من آنتونی تیلور باید لوئیز را اخراج می‌کرد). اما در نهایت به نظرم تمرکزِ بیش از حد رویِ داوریِ بازی‌ای در چنین سطحی عالی فقط از منظرِ یک تصمیم، هر چقدر هم تاثیرگذار، رویکردِ درستی نیست.

صدر: احتمالا اگر صحنه به صحنه جلو برویم می توانیم نتیجه را عوض کنیم، این که آنتونی تایلر چشمانش را بر برخوردهای پرشماری مثل اولین برخورد آگرو و موزس بست، یا این که اولین باری که کارت زرد خود را درآورد و به اوتامندی نشان داد حاکی از دست دادن بازی بود… ولی آیا واقعا تایلر زمینه ساز سقوط منچستر سیتی شد؟ یادمان باشد این سومین دیداری هم بود که سیتی طی هفته های اخیر در خانه اش برغم تصاحب توپ و حمله های پرشمار دست خالی می ماند. تساوی ۱-۱ با میدلزبورو یادمان نرفته، همین طور تساوی ۱-۱ با سوتهامپتون، همین طور تساوی ۱-۱ با اورتون. سیتی باید خودش را برای از کف رفتن همه این امتیازها ملامت کند. چنان که پپ هم در مصاحبه پس از بازی با چلسی در توصیف ناکامی مردانش از ترکیب " … همان قصه تکراری " استفاده کرد. خشونت بازیکنان سیتی در انتهای دیدار و خشم طرفداران نمایانگر روند بازی های خانگی سیتی هم بود و نه فقط حوادثاین دیدار.

همه منتظر بودند پپ ترمز چلسی را بکشد اما او هم از پس این کار برنیامد. آیا تیمی می‌تواند سد راه کونته برای قهرمانی بشود؟

حقیقی: طرح پپ گواردیولا برای توقف چلسی درست بود. مصدومیت نمانیا ماتیچ باعثشد گری کیهیل به خاطر نوعِ بازیِ ادن آزارد و البته سسک فابرگاس، جانشینِ ماتیچ، در سمتِ چپ خط دفاعی ایزوله بشود و مدام در موقعیت‌هایِ دو به یک برابر کوین دبروینه و خسوس ناواس قرار بگیرد. اتفاقی نیست که ۵۴.۸ درصد از حملات سیتی در نیمه‌یِ اول از همین منطقه بود تنها ۲۵.۶ درصد از سمتِ دیگر که توسطِ سزار آزپیلیکوئتا، انگولو کانته و پدور محافظت می‌شد. اما وقتی آگوئرو و دبروینه سه یا چهار فرصت صد در صد، از تک به تک گرفته تا دروازه‌یِ خالی را از دست می‌دهند، نتیجه‌یِ طبیعی‌اش، در چنین سطحی و مقابل تیمی با قدرتِ ذهنیِ فوق‌العاده بالا که آنتونیو کونته برایشان ساخته، چنین پایانی است: سه ضدحمله‌یِ بی‌نظیر، سه فرصت و سه گل. تمام. اما هنوز اتفاقِ خاصی در لیگ نیفتاده. ما هنوز هفته‌یِ چهاردهم هستیم و فاصله‌یِ سیتی و لیورپول و آرسنال با چلسی خیلی کمتر از آنیست که بشود حتی پیش‌بینی کرد. در اینکه کونته تیمِ خودش را از چلسی‌ِ نابودی که بهش ارثرسیده بود ساخته شکی نیست. کونته استاد استفاده‌یِ بهینه از نیروهایِ انسانی است، فقط کافیست ایتالیایِ یورو و یوونتوس‌اش را به خاطر بیارید. در ایتالیا به کونته " مارتلو " می‌گویند، یعنی " پُتک ". کونته آنقدر بر سرِ بازیکنانش می‌کوبد که بالاخره شکلی که دوست دارد از ازشان بسازد. به ویکتور موزس نگاه کنید. چه کسی باور می‌کرد این " جِرنی‌من " که مدام از این تیم به تیم دیگر پاس داده می‌شد چنین نمایش و چنین نقشِ حیاتی‌ای برایِ چلسی بازی کند. یا خودِ دیگو کاستا، که نمایشِ بی‌نظیری مقابل سیتی داشت، کامل‌ترین نمایشِ ممکن از یک مهاجم مرکزیِ کلاسیک. کاستا هشت بازی است، با پیراهنِ چلسی و اسپانیا، اخطار نگرفته. در پنج سالِ اخیر این روند برایِ او هرگز به ۹ بازی نرسیده است. چرا؟ چون کونته خشم و خشونت و جنگندگیِ کاستا را کانالیزه کرده، چون بهش قول داده، و به قولش عمل کرده، که اگر به حرفش گوش بدهد هم برایِ تیم بهتر است، هم برایِ خودش.

صدر: آیا تیمی سد راه چلسی خواهد شد؟ اهل پیشگویی نیستم، ولی در یک جمع بندی چلسی را در مقایسه با آرسنال و لیورپول قوی تر می بینیم. بازیکنان تیم در همه پست ها اوج گرفته اند. چه کسی انتظار داشت داوید لوییز در قلب دفاع چنین درخشان ظاهر شود؟ کانته در میانه میدان فوق العاده است و ماتیچ به روزهای خوبش بازگشته و ویکتور موزس در گوش یکی از چهره های شکوفا شده لیگ بشمار می رود. هازارد بهتر از همیشه بازی می کند و دیگو کاستا هر مدافعی را به بند می کشد. تنوع بازیکنان چلسی قابل توجه هستند. ویلیان که نیمکت نشین شده، جای پدرو – که هفته پیش فوق العاده بود –راهی میدان شد و دروازه را گشود. فابرگاس ذخیره نشین شده هم که جای ماتیچ بازی می کرد برغم تفاوت های فراوان با ماتیچ در به ثمر رسیدن هر سه گل نقش کلیدی بازی کرد. چلسی از نظر ذهنی هم قوی تر از آرسنال و لیورپول به نظر می رسد. نام کونته با قهرمانی های یووونتوس گره خورده و همین بازیکنان هجده ماه پیش قهرمان لیگ شده اند.

چرا برخلاف روند بازی، این شکست سنگین برای سیتی به دست اومد؟

حقیقی: دلیل شکست سیتی جدا از فرصت‌هایی که از دست دادند، ضعفِ مشخصِ خط دفاعی بود. نیکولاس اوتامندی سرِ گلِ اول و دوم از نظر فیزیکی خیلی خیلی پایین‌تر از کاستا نشان داد. ساختارِ دفاعیِ تیمِ پپ هم هنوز کامل نشده، تیمی که فقط دو کلین شیت، پایین‌تر از دیگر تیم‌هایِ نیمه‌یِ بالایِ جدولِ لیگ برتر، داشته است. خودِ پپ بعد از بازی گفت: «ما توی باکس به اندازه‌یِ کافی قوی نیستیم.»

صدر: این که گواردیولا به ترکیب اصلی اش دست پیدا نکرده بر کسی پوشیده نیست. او بیشترین تعداد تغییر را در ترکیب اصلی اش تاکنون انجام داده، کاملا برخلاف آنتونیو کونته. ترکیب دفاع سه نفره کولارف - استونز - اوتامندی شکننده بود و هر سه گل چلسی بازگوکننده این شکنندگی و ناتوانی این سه مدافع در " دفاع سه نفره " که از هر مدافع و هر ترکیبی برنمی آید بودند. " روند بازی " به مفهوم تعداد حمله بیشتر همیشه سرنوشت را تعیین نمی کند، بلکه " کارآیی " و البته " توازن " حرف های آخر را می زنند. این که چلسی چهار ضربه روانه قاب دروازه براوو کرد و سه ضربه درون دروازه نشست نشان از همان کارآیی داشت. درعین حال آمارها خاطرنشان می کردند منچسترسیتی در این فصل طی دیدارهای لیگ فقط به دو کلین شیت دست یافته و مردان دفاعی اش آسیب پذیر هستند. اگر پیش از دیدار به وب سایت طرفدارهای سیتی رجوع می کردید در تحلیل و لحن برخی از آنها دلشوره و نگرانی را می یافتید. سیتی تاکنون ۱۵ گل خورده که میان پنج تیم اول جدول بیشترین تعداد بشمار می رود. سوتهامپتون که در نیمه دوم جدول قرار دارد هم همین تعداد گل دریافت کرده.

شانس قهرمانی کدام تیم بیشتر است؟ مخصوصا که در مسابقات فشرده ژانویه همه چیز شاید عوض شود.

حقیقی: فوتبالی که چلسیِ کونته بازی می‌کند، به خصوص نقشی که وینگ‌بک‌هایش موزس و مارکوس آلونسو، بازی می‌کنند، پرفشار است و احتمال مصدومیت و خارج از فرم شدنِ زیادی دارد. اما این قضیه در موردِ سیتی و لیورپول هم صادق است. آرسنال هم همیشه در مقطعِ آخر دسامبر و کریسمس با مشکلاتی مواجه شده. واقعا قابل پیش‌بینی نیست. اما اگر چلسی مثلِ لسترِ فصل پیش موفق بشود تقریبا از ۱۱ نفرِ اصلی‌اش در تمامِ طول فصل استفاده کند، اتفاقی که بخشِ اعظمی از شگفتیِ لستر بود و ترکیبی بود از خوش‌شانسی و کارِ عالیِ تیمِ مدیکالشان، با این روندی که در حال حاضر می‌بینیم قطعا یکی از شانس‌هایِ اصلی است.

صدر: نبردهای کریسمس، بازی های ژانویه، نیمکت های ضعیف و قوی، توانایی های جسمی، سیاهه مصدومان و مجروحان… باید دید آرسنال و لیورپول تحمل گذر از این معبر را دارند؟ آیا سیتی خود را پیدا می کند؟ در کنار همه اینها تاتنهام را تمام شده قلمداد نکرده ام.