با پیشرفت رو به جلوی جامعه های در حال توسعه و با آزمودن دست آورد های کشور های پیشرفته در صنعت آموزش و پیروی از آن سیستم آموزشی ترقی های بسزایی در صنعت آموزش کشور های در حال توسعه به چشم می خورد و همزمان با پیشرفت علم فناوری صنعت آموزش نیز با توجه به نیاز های این سیستم به کمک این صنعت آمده و با آن گره خورده و با توجه به وضعیت الان کشور(ایران) که درگیر بیماری همه گیر و منهوس کرونا شده است نمی توانست سیستم آموزش را تعطیل کرد. بنابراین با توجه به گره خودرن علم فناوری و صنعت آموزش کشور آموزش درتمامی مقاطع وارد بستر دنیای مجازی شد.
پارسایوسفی کروئی یادداشتی در این باره ارائه کرده است. در تاریخ 24بهمن سال 98ویروس کرونا وارد ایران شد و در اسفند ماه سال 98 تمامی مقاطع آموزشی تعطیل شد و با ورود به سال 1399اولین مقطعی که در بستر مجازی آموزش را شروع کرد مقطع عالی بود و با توجه به زیر ساخت فناوری در دانشگاه ها، این فضا به دانشجویان آسیب چندانی وارد نکرد ولی با توجه به دو مقطع آموزش ابتدایی و متوسطه که زیر ساختی برای آموزش مجازی نداشته و وارد شدن ناگهانی دانش آموزان این دو مقطع به دنیای مجازی آسیب های روانی گوناگونی بر آنان وارد کرد. آسیب هایی مانند وابستگی به دنیای مجازی، گوشه گیری، عدم انگیزه و اختلال های از قبیل سلوک و افسردگی شدید و غیره.
این دو سیستم آموزشی دارای خصوصیت های منحصر به فردی است که نباید از آن غافل شد و در کنار این خصوصیت ها کاستی هایی نیز در این دو سیستم به چشم میخورد که در ادامه به آن میپردازیم.
خصوصیت های این دو سیستم آموزشی به شرح ذیل میباشد:
آموزش حضوری:
آموزش صحیح روابط اجتماعی، کسب مهارت های لازم در جهت یافتن دوست، ارتباط گیری صحیح با بزرگان و افرادی که در مدرسه در حال کار هستند، درگیر شدن دانش آموز با کتاب کاغذی، بودن در دنیای حقیقی، تحرک داشتن لازم برای یادگیری، آموزش و یادگیری بهتر و با دوام، درک صحیح مطالب های اجتماعی، آزمودن مطالب یادگیری شده در میدان عمل.
آموزش مجازی(غیر حضوری):
کاهش مصرف انرژی از سوی معلمان و دانش آموزان، درگیری بیشتر دانش آموزان، در دسترس بودن آموزش های گذشته، کاهش حمل و نقل شهری، سپری کردن زمان بیشتری در کنار والدین،
کاستی های این دو سیستم آموزشی به سرح ذیل میباشد:
آموزش حضوری:
تمسخر هم سالان در بین دانش آموزان، تبعیض آموزگاران بین دانش آموزان
آموزش مجازی:
عدم تحرک کافی، راحت طلبی، پرتی های زمانی فراوان، کم اهمیت جلوه دادن آموزش، عدم برقراری ارتباط اجتماعی، غرق شدن دردنیای مجازی، بروز اختلال های ناشی از فقدان ارتباط گیری با جامعه بیرون از خانه.
با توجه به کاستی ها و خصوصیت های این دو سیستم آموزشی میتوان این چنین نتیجه گرفت که آموزش حضوری با تمام خصوصیت های آشکار خود کاستی های پنهانی دارد که مقتضی سن کودک و نوجوان است و باآموزش های ساده و کاربردی میتوان این مشکل ها را حل کرد ولی با توجه به خصوصیت های آموزش مجازی که ذکر شد در این سیستم بیشتر کاستی های چشم گیری نمایان شده است که نیاز به یک سیستم از پیش تعیین شده برای متعادل نگه داشتن دانش آموزان بر روی ریل طبیعی آموزش میباشد.
راهکار های که والدین و هم زمان با والدین مدرسه از آن استفاده نماید از این قرار است :
درگیر کردن دانش آموز با کتاب کاغذی، شرکت در دوره ای مهارت آموزی، شرکت در محیط های اجتماعی غیر از مدرسه بعنوان مثال سلسله جلسات حلقه صالحین، کلاس های دسته جمعی مانند قالی بافی، رباتیک، ورزش و تحرک حتی شده پیاده روی، برنامه ریزی دقیق و مشغول نگهداشتن دانش آموز در زمان های تدریس، فراهم آوردن زمینه رشد در رشته یا شاخه ای که در آن استعداد یا علاقه دارد چه بسا دوره های آن نیز آنلاین بوده باشد
راهکار های ارائه شده مسیری پیشگرانه در طول آموزش است و راه حل قطعی برای حل مشکل مجازی شدن دانش آموز نیست زیرا با توجه به پتانسیل شخصیتی دانش آموز و همچنین میزان کارکرد و یا علم والدین به این مسائل در روند حل مشکل موثر است.
با توجه به جنبه هایی که مورد بررسی قرار گرفت آموزش مجازی نیز هم پای آموزش حضوری میتواند رشد و پیشرفت چشم گیری میتواند داشته باشدو باید در پرتو بستری گسترده تر و آموزش های مفید تری قرار گیرد تا مشکلاتی که ذکر شده دامن گیر دانش آموز و دغدغه والدین نگردد و بادرگیر شدن دانش آموز بدین مشکل برای حل آن اقدام کرده تا تبدیل به اختلال نگردد.
ارسال نظر