|
|
کدخبر: ۱۶۲۷۰۴

تسنیم از حال و هوای زندان زنان در هفته مادر گزارش می دهد؛

خبرگزاری تسنیم: کم نیستند زندانیان زنی که دور از فرزند و با فکر و خیال آنها روز را شب می کنند، ولی ای کاش قبل از اینکه مرتکب جرمی شوند، یک بار برای یک دقیقه حتی یک ثانیه به یاد فرزندانشان می افتادند و اجازه نمی دادن حس مادری پشت میله های زندان حبس شود.

به گزارش خبرنگار حقوقی و قضاییخبرگزاری تسنیم، از وقتی که با خبر شدم بناست راهی زندان زنان شوم، هزاران فکر از ذهنم عبور کرد که چه کسانی در این زندان هستند؟ اصلا مگر می شود یک زن با این همه عاطفه مادر زادی که باعثشده در تمام دوران زندگی محور اصلی خانواده باشد روزی سر از اینجا در آورد؟! وقتی فکر می کنم که همزمان با روز مادر باید راهی زندان زنان شوم ناخودآگاه به یاد مادرانی می افتم که به هر دلیلی مجبور هستند عنوان زندانی را یدک بکشند و دور از فرزند و خانواده باشند!

بالاخره روز موعود فرا رسید و راهی زندان زنان شدیم؛ اتوبان ورامین. نرسیده به قرچک، زندان زنان(ندامتگاه شهر ری)؛ این همان جایی است که ما رفتیم و دیدم زنانی را که با جرم های مختلف از کلاهبرداری تا قتل حضور داشتند.

برای ورود به تنها زندان زنان استان تهران ابتدا باید از در بزرگ و سفید رنگی داخل شوی و بعد از معرفی خود به سرباز وظیفه و نشان دادن کارت شناسایی از سایر درهای این زندان عبور کنی و سرانجام به محوطه اصلی برسی؛ البته ما هم مانند سایر افرادی که وارد زندان می شوند وسایل خود را تحویل داده و تنها با قلم و کاغذ(همان عصای همیشگی یک خبرنگار) داخل شدیم.

در مسیر حرکت به سوی محوطه اصلی و بعد از عبور از درهای مختلف بازرسی، دیوارهای بلند و سیم خاردارهای روی آن توجه مان را جلب می کند، هنوز مشغول مرور تصاویری هستی که قبلاً در فیلم های تلویزیونی از زندان و فرار زندانیان دیده ای که ناگهان بوی نان تازه افکار ذهنت را پاره می کند و با خود می گویی زندان و نان تازه؟! البته با دیدن نانوایی کوچکی که گوشه محوطه بود جواب سوالمان را گرفتیم. درست بود نانوایی زندان برای وعده های مختلف زندانی ها نان می پزد.

جلو تر که می روی سوار آسانسوری آبی رنگ می شوی که بوی تازه ی رنگش تمام فضا را پر کرده است. بعد از حرکت آسانسور و ایستادن آن در طبقه کارگاه زندان با بازشدن در، زنان بسیاری را پشت میز چرخ خیاطی می بینی؛ آری اینجا کارگاه اشتغال زندانیان زن است

در نگاه اول زنانی را می بینی که با لباس واحد و یکدست مشغول نخ زنی هستند و برخی نیز به زیپ دوزی می پردازند؛ از قبل می دانستیم که این کارگاه با پشتیبانی بیناد تعاون زندنیان کشور راه افتاده است. چراکه پیش از ورود به زندان رحیم مطهرنژاد مدیرعامل بنیاد تعاون زندانیان به تسنیم گفته بود که ۱۳۰ نفر از زنان زندانی در ندامتگاه شهر ری شاغل هستند و حقوق دریافت می کنند.

البته اینکه واقعا زندانیان حقوق می گیرند یا خیر سوالی بود که از تعدادی زندانیان شاغل در این کارگاه پرسیدیم و جواب گرفتیم که «تنها هزار تومان در هر ماه به ازای کارشان دریافت می کنند که البته این هزار تومان هم برای همه واریز نمی شود».

پیرزن: هنوز چشم به راه فرزندانم هستم

از بین زنانی که مشغول چرخ زنی بودند یک پیر زن ۶۳ ساله با چین و چروک های فراوان در صورت و قدی خمیده توجهم را جلب کرد، جلوتر رفتم و کنارش نشستم. با گفتن تبریک روز مادر از علت زندانی شدنش سوال کردم که در پاسخ گفت: به دلیل قاچاق مواد مخدر اینجا هستم و۱۵ سال حبس برایم بریدند.

وی با لبخندی مادرانه که برلب دارد، اضافه می کند: ۲ سال و ۷ ماه از حبسم گذشته است و طی این دو سال یک بار هم فرزندانم برای تبریک روز مادر به دیدنم نیامده اند، خیلی دلم گرفته است ولی امروز با حضور شما احساس خوبی دارم.

از حقوق نخ زنی در زندان سوال کردم که بلند خندید و تاکید کرد: تنها ۲ هزار تومان طی ۳ برج به ما می دهند که نمی توان اسمش را حقوق گذاشت.

با یادآوری روز مادر از او خواستم درباره فرزندانش و حس مادری برایم بگوید؛ با غمی در چهره و بغضی در گلو گفت: ۷ فرزند دارم که دو سال و ۷ ماه است هیچ کدام را ندیده ام، وقتی به خاطر این جرم به زندان افتادم خانواده ام مرا ترک کردند؛ دلم من برایشان تنگ شده است ولی آن ها را نمی دانم. و هنوز چشم به راه فرزندانم هستم

از کنار پیرزن که بلند شدم کمی آن طرف تر زنی میانسال وقتی فهمید خبرنگارم، لب به سخن گشود و گفت: ۴ ماه است که در زندان هستم و نخ زنی می کنم و با درآمد آن می توانم از کارت تلفن استفاده کنم.علت محکومیتم توزیع موادمخدر است که اکنون بسیار پشیمان هستم ولی اینکه چه میزان دیگر باید در زندان بمانم هنوز مشخص نیست.

از سرقت ۴۴۰ میلیونی عابر بانک تا محرومیت فرزندان ۲ و ۴ ساله از آغوش مادر

همچنان در کارگاه چرخ زنی مشغول قدم زدن و تبریک روز زن به زنان زندانی بودم که دختری حدوداً ۲۵ ساله با پنهان کردن صورتش با چادر توجهم را جلب کرد. کنارش رفتم و پرسیدم چرا اینجا هستی؟ با خجالت و رنگ و رویی سرخ می گوید: من و شوهرم قاچاقی مواد مخدر هستیم و پسران ۲ و ۴ ساله ام بعد از زندانی شدنم در کنار خانواده شوهرم زندگی می کنند.

زن زیرگریه می زند و اضافه می کند: کاش کنار فرزندانم بودم ولی الان آنها از داشتن آغوش مادری محروم هستند.

دلت نمی خواهد بیشتر از این ناراحتی زن را ببینی او را ترک می کنی و به سوی زنی که لبخند عجیبی برلب دارد می روی در گفت و گو با ما می گوید، جرمم سرقت عابر بانک به قیمت ۳ میلیون تومان است و تنها ۲۵ سال دارم.

وی ادامه می دهد: حکم من بلاتکلیف است و نمی دانم باید چه کنم فقط تصمیم گرفتم به دنیا بخندم تا آن نیز به من بخندد.

در این میان زنی دستت را می کشد و می گوید: جرم من سرقت عابر بانک به قیمت۴۰۰میلیون تومان است و ۸ ماه از حبسم گذشته و ۴ سال دیگر مانده است.کار در زندان برایم جالب است اگر می دانستم با خیاطی کنار می آیم از ابتدا سراغ این شغل می رفتم نه سرقت و خوردن مال مردم.

صدایی بلند در محوطه تو را به سوی کارگاه فرش بافی می خواند که با همراهان به آن سو می روی.وارد که می شوی، در دستان همه زنان یک کاردک و تیغ برنده است و صدای کوبیدن این تیغ بر نخ ها فضای سالن را پر کرده است.

به سوی یکی از زنان چادری می روی که موهایی سفید دارد و می گوید: جرمش قتل شوهرش است.یک سال و ۴ ماه است با وجود ۵ فرزند در زندان هستم، نمی دانم چقدر دیگر در زندان باید بمانم.

دختر جوان تر آن طرف در گوشه ای قاشق بستنی بسته بندی می کند و می گوید: متولد ۶۸ هستم و به جرم مشارکت در سرقت مرا گرفته اند.

و زنی دیگر که ۴۲ سال دارد در کنار دختر جوان می گوید: من مگان سرقت کردم ولی بعد از زندانی شدن با نخ زنی درآمدی ناچیز برای خانواده ام به دست می آورم که این می تواند تنها کمک و جبران من باشد.

مادر تیام: آرزویم این است که تیام مانند من نشود

بعد از گفت وگو با زنان زندانی حاضر در کارگاه مسئولان زندان ما را به سمت کارگاه دوزندگی لباس و عروسک سازی هدایت کردند؛ در مسیر عبور و یک قسمت از راهرو تلفن خانه زندنیان را می بینی که چندین تلفن در آن قرار دارد و چند نفر از زندانیان درحال صحبت با خانواده هایشان از طریق همین تلفن ها بودند.

بعد از عبور از راهرو به سوی زیرپله ای رفتیم که بندهای مختلف در آن قرار داشت. صدای کودکان و نوزادان فضای سالن را پرکرده است. با اصرارهای بسیار موفق می شوی که زنی که فرزندی یک سال و نیمه در آغوش دارد را از نزدیک ببینی.

وی می گوید: تنها آرزوی من برای فرزندم این است که شبیه من نشود در این زمان اشک در چشمانش حلقه می زند و تو نیز همراه می شو د؛زن با چشمانی اشکی می گوید: تنها دو سال از حبسش می گذرد و باید ۵ سال دیگر در زندان بماند.

او می گوید: همسرم نیز به جرم قاچاق مواد مخدر در زندان بوده و قرار است پسرم تیام که ۲ ساله شد پدرشوهرم او را بگیرد.حس مادرانه سختی دارم و تنها کمتر از یک سال فرزندم در کنارم است.

آن طرف تر زنی می گوید: به جرم کودک آزاری فرزند ۱۳ ساله ام اینجا هستم که ۳ ماه از حبسم می گذرد ولی قرار است فردا آزاد می شوم.اگر دستم به فرزندم برسد خونش را خواهم ریخت.چراکه این مدت بخاطر شکایت او در زندان بودم.

نمی دانی حس عجیب مادرانه این زن را باور کنی یا گریه های مادر تیام را…

حبس ابد تنها به خاط جواب منفی به خواستگار

از این دو مادر دور شدم که چشمم به دختر جوان و خوش چهره ای افتاد که در گوشه ای از راهرو نشسته بود؛ از نظر ظاهری شباهتی با دیگر زندانیان نداشت. هم صحبت با اوشدم که گفت: یک چمدان از خواستگار اولم گرفتم که در آن یک کیلو مواد مخدر جاسازی شده بود و اکنون به حبس ابد محکوم شدم.

تنها ۲۵ سال داشت و باید مابقی عمر را در زندان باشد؛ وی ادامه می دهد: برای اینکه به خواستگار اولم جواب مثبت ندادم و خواستگار دیگری داشتم او این بلا را بر سرم آورد.

از دختر جوان دور شدم و به سوی فروشگاه و کافی شاپ زندان رفتم؛ برای ما که وضعیت زندان اوین را دیده بودیم وجود کافی شاپ در این زندان چندان تعجب برانگیز نبود؛ البته آرامش حاکم در این کافی شاپ در بین هیاهوی کودکان و نوزدان شیرخوار گم شده بود.

با گذر از راهرو ها بسیار بوی آش داغ و سوسیس و کالباس به مشامت می رسد و آن سو می روی که زنان مشغول درست کردن ساندویج و آش برای ناهار زنان زندان نسوان هستند، تو را از این محیط دور و به سمت در خروج راهنمایی می کنند…

در کنار حیاط و همزمان با حرکت به سمت در اصلی زندان به بهداری رسیدیم ولی اجازه ورود نداشتیم، با کمی پرس و جو همین حد مطلع شدیم که تمام پرسنل این بخش زن هستند و تمام امور درمانی زندانیان در این محل انجام می شود.

ای کاش زنان قبل از ارتکاب جرم برای یک دقیقه به یاد فرزندانشان می افتادند

بازدید ۲ ساعته ما از زندان زنان در حالی تمام شد که پاسخ سوال اولم که از چند روز قبل در ذهنم کلید خورده بود پیدا نشد. شاید علت این حس و حال همزمانی بازدید ما از زندان زنان با روز و هفته زن باشد.

شاید بیشترین چیزی که ذهن من و سایر همراهان را در زندان زنان مشغول کرده وضعیت کودکانی است که در زندان و بین خلفکاران چشم به دنیا می گشایند و باید ۲ سال نخست زندگی خود را در این مکان و در کنار مادرانشان سپری کنند.

البته کم نبودند زندانیانی که دور از فرزند و با فکر و خیال آنها روز را شب می کردند ولی ای کاش قبل از اینکه مرتکب جرمی می شدند یک بار برای یک دقیقه حتی یک ثانیه به یاد فرزندانشان می افتادند و اجازه نمی دادند این فاصله از یک روز تا یک عمر بین آنها ایجاد شود.

زندان زنان به ما نشان داد زنانی را که سرشار از حس مادری بودند ولی بخاطر یک اشتباه مجبور بودند یک عمر این حس را در وجود خویش سرکوب کنند…

گزارش از انسیه آبشاری خبرنگار قضاییخبرگزاری تسنیم

انتهای پیام /

ارسال نظر

پربیننده ترین

آخرین اخبار