من راستی راستی می خواهم بجنگم

گروه فرهنگی مشرق- کمتر از یک ماه از چاپ داستانی از زندگی حاج عباس علی باقری با عنوان «عباس دست طلا» نمی گذرد که این اثر جزو آثار پرفروش و پرمخاطب نشر فاتحان شده و اکنون چاپ دوم آن با تقریظ مقام معظم رهبری در دست انتشار است.

نویسنده در این کتاب تلاش دارد تا با زبانی ساده و شیوا به روایت داستانی بپردازد که از دل همین سرزمین بلند شده و به آوازه رسیده است، روایت غیور مردانی که نه تنها از خانه و کاشانه خود دست کشیده و به خاکریز دشمن آمده تا از ناموس خود دفاع کنند بلکه فرزندان شان را با خلوص نیت و با امید به پیروزی و آزادی وطن شان به راه حق علیه باطل سپرده و در نهایت شاهد پرپر شدن جگرگوشه هایشان می شوند که چگونه برای آزادی مردم و وطن، مردانه ایستادند و زودتر از وقت موعود به مردانگی و رشادت رسیدند.

این بار سخن از پدری است که نه تنها جانش را بلکه اموال و فرزندش را نیز در راه خدا انفاق می کند؛ روایت مادری که جگر گوشه اش را به صحرای کربلا می فرستد و از سیدالشهدا می خواهد که در نبرد کربلای ۵ نگه دارش باشد و خونش را نثار اربابش کند.

کتاب «عباس دست طلا» خبر از کسانی است که بدون حضور و ظهور در میان رزمندگان، و بدون هیچ نوع معروفیتی در میان مردم، شبانه روز، گرما و سرمای زمین را به جان خریده و فی سبیل الله برای وطن جان فشانی می کنند. کسانی که شاید بعد از ۳۰ و اندی از پیروزی انقلاب اسلامی، همچنان پا بر رکاب ولایت ایستاده و خود را جان فدای رهبر و انقلاب می دانند.

در ذیل گوشه ای از خاطرات عباس دست طلا را می خوانید که این بار از خدا طلب صبر برای از دست دادن فرزندش که یار سیدالشهداء و به نوعی هم نام آقا سالار شهیدان است، می کند:

حسین به من نزدیک می شود:

_ می خواهم بروم خط!

نگاهش می کنم. هنوز پشت لب هایش سبز نشده. توی چشم هایش دنیایی حرف دارد؛ حرف هایی که من ازش سر در نمی آورم:

_ تو همین حالا هم توی خطی؛ خط جنگی!

می گوید:

_ نه بابا! من راستی راستی می خواهم بروم بجنگم.

می گویم:

_ پسرم! میوه دلم! کاری که تو می کنی، اگر از جنگیدن بیشتر نباشد، کمتر نیست.

آن قدر با شرم و حیا و مظلومانه نگاهم می کند که دیگر نمی دانم چه بگویم؟! سر آخر، می گویم:

_ باشد، الان کارت را تمام کن تا برگشتیم تهران، مادرت را راضی کنی. در ضمن مهر ماه نزدیک است. با مدرسه ات چه می کنی؟

انگار دنیا را به او ارثداده باشم، چنان لبخندی می زند که تا مدتی از روی صورتش محو نمی شود. جوابی نمی دهد و برمی گردد سر درست کردن ماشین. از طرفی، خودم باید به تهران برگردم و یک سری لوازمی که کم داریم، بخرم و برگردم اهواز.

دو هفته مأموریت مان هم تمام شده و گروه را برمی گردانم تهران. به خانه که می رسیم، اولین حرفی که حسین پس از سلام به مادرش می گوید، این است که می خواهد بسیجی بشود؟ مادرش هم با تعجب می گوید:

_ تو که تازه از جبهه برگشتی! بگذار عرقت خشک شود، بعداً!

حسین، همان حرفی را که به من زد، باز هم تکرار می کند:

_ برای کار نه، می خواهم بروم بجنگم.

حاجیه خانم می گوید:

_ نه، به هیچ عنوان نمی شود. مخالفم. چند روز دیگر مدرسه ها باز می شود، باید بروی مدرسه و درس بخوانی. اگر تا تابستان سال دیگر جنگ ادامه داشت، با پدرت برو جبهه!

حسین نگاهم می کند. می گویم:

_ کاری از دست من برنمی آید. تو می دانی و مادرت!

تازه از جبهه برگشته ام. لباس هایم کثیف است. سه هفته توی جبهه بودم و فقط یک بار توانستم حمام کنم. خانم تا چشمش به لباس های کثیف ما می افتد، با تعجب می گوید:

_ چرا لباس هایت کثیف است؟ عوض کن تا بشویم.

دیگر بیش از این، هیچ شکایتی نمی کند. برایم یک استکان چای می آورد. می گویم:

_ کار خیلی زیاد بود. بچه ها عملیات داشتند. ماشین های زیادی اوراقی شده بود. تمام این بیست روز شبی دو _ سه ساعت بیشتر نخوابیدم. باید ماشین ها را درست می کردم. همه اش سرپا بودم؛ یعنی خدا قوتش را می داد.

لبخند می زند و می گوید:

_ خدا قوت، رویین تن!

هنوز ایستاده ام، استکان چای را سر می کشم:

_ از حسین چه خبر؟ بالاخره با هم کنار آمدید؟

حاجیه خانم هم گزارش می دهد:

_ مدرسه است. تازه پانزده سالش شده. دلم نمی آید بگذارم بیاید جنگ. هنوز بچه است.

_ چه می حاج خانم؟! برای خودش مردی شده. دو سال است دارد اصرار می کند، دلت را راضی کن تا این مرد کوچک ما برود جبهه، بچه ها کجا هستند؟

_ بچه ها هم از دیشب خانه پدربزرگ شان مانده اند. حسین نزدیک یک ماه است که دارد کمکم می کند؛ ظرف می شوید، جارو می زند، آشغال ها را دم در می گذارد، خرید می کند و توی مدرسه هم خوب درس می خواند و خلاصه این کارها را می کند تا بلکه رضایتم را بگیرد! اما حاجی! دلم راضی نمی شود. اگر رفت و اسیر و یا مجروح شد، چه کنم؟ من طاقت ندارم.

سری به دیوار تکیه می دهم و می گویم:

_ طوری نمی شود. اگر هم برود، سالم برمی گردد. فعلاً یک پارچه بده زیرم بیاندازم و چند دقیقه بنشینم، بعد می روم حمام.

چادر شب سبزرنگی را می آورد و پهن می کند پای دیوار اتاق و دوباره می گوید:

_ بله، شاید؛ چون اگر هم اجازه بدهم برود جبهه، فکر نمی کنم اتفاقی برایش بیافتد! بچه مان هم مثل پدرش رویین تن است! بچه گی هایش یادت مانده حاجی؟ پنج ماهش که بود کزاز گرفت. از حال رفت و حرکتی نمی کرد. بردیمش دکتر. دکتر با ناراحتی گفت که مرده اش را آورده اید برای من تا معاینه کنم؟!.

صفحه ۱۷۶تا ۱۷۹

*****

حاج خانم به ساعت نگاه می کند:

_ ساعت نزدیک یک است. مدرسه اش تعطیل شده. الان است که از راه برسد.

چند دقیقه بعد، حسین وارد خانه می شود. هم دیگر را در آغوش می گیریم. صورتش را می بوسم. از دیدن چهره نورانی اش تعجبم می گیرد:

_ مادرت خیلی تعریفت را می کند. مرد بزرگی شده ای!

حاج خانم از حرف ما خنده اش می گیرد و می گوید:

_ از وقتی حسین کمکم می کند، کارهایم خیلی کمتر شده. جلسه قرآنم را هم مرتب می روم.

حسین می گوید:

_ مادر! آن قدر برایت کار می کنم تا دلت را راضی کنم! حالا اجازه می دهی؟

حاج خانم در قابلمه برنج را برمی دارد. عطر برنج ایرانی می ریزد توی اتاق. چند بار نفس عمیق می کشم:

_ بگذار فکرهایم را بکنم. تو بروی، دیگر چه کسی کمکم کند؟

حسین بشقاب و قاشق ها را جمع می کند تا بیاورد سر سفره. می گوید:

_ من جبهه هم که باشم، زمانی که از مرخصی برگردم، قول می دهم کار کنم. قول مردانه. قبل از جبهه باید یک ماه، شاید کمی بیشتر، دوره آموزشی توی کرج بگذرانم.

صفحه ۱۸۰ تا ۱۸۱

****

مثل سرعت برق و باد، دو _ سه ماه می گذرد: روی صندلی نشسته ام و دارم لیست مایحتاج جبهه را بالا و پایین می کنم تا کم و کسری اش را برم و با خودم به جبهه ببرم. صدای ضربه های باران به شیشه اتاق را که می شنوم، برگه را کناری می گذارم و می آیم دم پنجره مشرف به گاراژ.

حیاط پر از انواع ماشین هایی است که مردم آورده اند تا درست کنیم. گوشه ای چند بار کامیون و مینی بوس گذاشته ام که با خودم ببرم جبهه. شیشه بخار می گیرد. با کف دستم پاک می کنم. حسین را توی حیاط می بینم، اورکت کره ای کلائ دار پوشیده و دارد به طرف دفتر می آید. وارد که می شود، از اورکتش آب می چکد. سلا می کند. می گویم:

_ به، به! مبارک است حسین جان! اورکت کلاه دار هم که بهتان داده اند؟

می روی که بجنگی دیگر، هان؟

می گوید:

_ بله، بابا! با اجازه شما.

می گویم:

_ دلاور! بیا کنار این بخاری بنشین، سرمانخوری. حالا کی عازمی؟

حسین هم، در حالی که دارد گوشه ای برای نشستن پیدا می کند، پاسخ می دهد:

_ امروز دارم می روم. از مامان خداحافظی کردم، آمده ام از شما هم خداحافظی کنم. دیروز خانه نبودید که بگویم.

می گویم:

_ چند روز است که گرفتار تهیه مواد و مصالح برای جبهه ام. دارم گروه دیگری از استادکارها را ثبت نام می کنم. حالا بروی، کی برمی گردی؟

می گوید:

_ با خداست. نمی دانم؛ البته در اولین فرصت.

با این که حتم دارم مادرش از زیر قرآن ردش کرده، اما باز هم قرآن می آورم.

خداحافظی می کنیم و می رود.

کمی بعد، من هم برای تهیه بقیه لیست مورد نیاز جبهه، به طرف میدان شهدا به راه می افتم. دل آسمان هم مثل من گرفته و به شدت می بارد. اگر برف پاکن ها لحظه ای از حرکت بایستند، از پشت شیشه های باران گرفته نمی توانم بیرون را نگاه کنم.

خیابان خلوت است. صدای انفجار بمب را که می شنوم، می فهمم باز صدام حمله هوایی کرده. ثدا نزدیک است؛ اما دیگر نمی ترسم و نمی لرزم. بالاخره یک روز رویش را کم می کنیم تا دمش را روی کولش بگذارد و برود، پدر سوخته! به یاد جبهه می افتم و بمب و موشک و کشتار.

می رسم به میدان شهدا. یک دفعه چشمم می افتد به جسین و دو نفر از دوستانش که برای گرفتن ماشین، دست بلند می کنند. طرف شان می روم و جلوی پای شان ترمز می کنم. هر سه نفرشان سوار می شوند. رو به پسرم می گویم:

_ حسین! نرو بابا!

می گوید:

_ چیزی نمی شود، بابا! نگران نباش.

به دوستانش نگاه می کنم، هم سن و سال هم دیگر هستند و نجیب و سر به زیر. می خواهم شوخی کنم و سر به سرشان بگذارم؛ اما خیلی همراهی نمی کنند. انگار باورشان شده که مرد شده اند. نمی دانم، شاید هم مرد شده باشند و من خبر ندارم.

بچه ها را می رسانم میدان راه آهن. موقع خداحافظی، نگاه های حسین پر از راز است. حیف که فرصت نشد من و این پسر با هم خلوت کنیم و گپ بزنیم. یا جبهه ام یا برای جبهه تبلیغ می کنم و نیرو ثبت نام می کنم، یا وسایل مورد نیازشان را می خرم.

حسین می رود و دل من را هم با خودش می برد.

چند روز بعد حاج آقا آب دهنده که در تهران است، با من تماس می گیرد و می خواهد به جبهه بیایم و به وضعیت چند ماشین رسیدگی کنم. می گویم:

_ حاج آقا! امرتان اطاعت شد. به همراه مجتبی خاکباز راه می افتم. به مجتبی خبر می دهم. به سرعت آماده می شود. حالا دارم روی ماشین های ترکش خورده ای که از جبهه برایم فرستاده اند، کار می کنم. حاجی آذرافشار تماس می گیرد:

_ دو دستگاه آمبولانس است که باید برود دزفول! حاج آقا سلیمسان و حاج آقا آب دهنده هم هستند. شما هم همراه شان برو که یک وقت خواب شان نگیرد.

به مجتبی خاکباز خبر می دهم، اما من و مجتبی سوار یک آمبولانس می شویم و سلیمیان و آب دهنده هم با آمبولانس دیگری حرکت می کنند.

آذرافشار می گوید:

_ اگر طوری شوند، تو مقصری و باید جوابگو باشی!

با ناراحتی می گویم:

_ اگر صدام هم حمله کرد و ما را کشت، بگو من مقصرم!

به طرف دزفول حرکت می کنیم.

نزدیک اذان صبح وارد دزفول می شویم و آمبولانس ها را تحویل می دهیم. بعد هم به محل کارمان که یک تعمیرگاه است، می رویم. حاج آقا آب دهنده می رود. آقای جوانی، خودش را معرفی می کند:

_ جوکار هستم، شوهر خواهر حاج آقا آب دهنده. این جا استراحت کنید. ماشین ها همین جاست. هوا که روشن شد. کارتان را شروع کنید! نماز می خوانیم. هوا سوز سردی دارد. خواب مان نمی آید. از اتاق کارمان که یک کانتینر است، بیرون می آییم و می رویم سر وقت ماشین ها تا کارمان را از همان ساعت شروع کنیم. خورشید که زمین را نورانی و کمی گرم می کند، از کارگاه بیرون می آییم. جوکار می آید:

_ بیایید امشب را در خانه من بد بگذرانید!

اما فوری می گویم:

_ ممنون، پیش دوستانم باشم، راحت ترم.

اصرار می کند:

_ حداقل بیایید و هنر دست حسین را ببینید!

همین که اسم پسرم حسین را می شنوم، می گویم:

_ حسین پیش شماست؟

با همان خونسردی خاص جنوبی ها، پاسخ می دهد:

_ مدتی بود. وضع باغچه حیاط خانه مان سر و سامانی داد و رفت. منتظر شروع عملیاتند.

با شنیدن این خبر خوشحال می شوم و بعد از پایان کار، به خانه اش در دزفول می روم. به باغچه سرسبز و مرتبی که کار حسین است، نگاه می کنم. آقای جوکار می گوید:

_ می بینی چه قدر قشنگ است؟

یک درخت نخل هم وسط باغچه جا خوش کرده. دور تا دورش را درخت های کوتاه قد رُز و محمدی کاشته که می گویند بهار به گل می نیند و رنگارنگ می شود.

می گویم:

_ از پسرم خبر دارید؟

پاسخ می دهد:

_ بله، فردا می رویم پیش حسین. مقرشان پشت پایگاه وحدتی است.

آه! این فردا! دیرترین فردای همه عمرم می شود…

به پایگاه وحدتی که می رویم و سراغ حسین را می گیریم، صدایش می زنند و می آید. از دور، آرام و با وقار گام برمی دارد. انگار روی زمین نیست. باد ملایمی می وزرد و پرچمی را که در پایگاه نصب شده، تکان می دهد.

یک تابلوی بزرگ هم توی حیاط نصب است که عکس امام خمینی(ره) را روی آن زده اند. حسین لحظه ای می رود پشت تابلو و بیرون می آید. از دیدنش خیلی خوشحال می شوم. خودم هم به طرفش می روم. هم دیگر را می بوسیم:

_ این جا چه کار می کنی؟ پسر!

می گوید:

_ آمده ایم عملیات.

ازش خواهش می کنم امروز را از مسئول شان اجازه بگیرد تا چند ساعتی کنار هم باشیم و تو شهر گشتی بزنیم؛ ولی می گوید که نمی تواند چون توی قرنطینه به سر می برند. می پرسم:

_ من این چیزها حالی ام نمی شود! قرنطینه دیگر چه صیغه ای است؟!

می گوید:

_ یعنی نیروهای مخفی هستیم. توی عملیات کربلای ۴ بودیم که حمله لو رفت و حالا داریم برای عملیات بعدی آماده می شویم. به ما گفتند این جا باشید تا خبرتان کنیم.

دیگر نمی گذارم حرفش را ادامه بدهد و دستی به سرش می کشم:

_ کم و کسری نداری؟ هر چه خواستی از آقای جوکار بگیر. بعداً با هم حساب می کنیم. نمی خواهی برگردی؟ سه ماه است جبهه ای، بس است پسرم! مادرت برایت دلواپس است.

یک کلام می گوید:

_ نه، هیچی نمی خواهم. جبهه همه چیز دارد. تازه، قرار است عملیات شروع شود، کجا بیایم؟

صفحه ۱۸۳ تا ۱۸۹

****

صدای زنگ در حیاط خانه بلند می شود. حجا آقا حیدری خانه ام میهمان است. تازه سفره شام را جمع کرده ایم. می خواهم بروم دم در که حاجیه خانم زودتر از من بلند می شود و می رود. دلش بیشتر از من پی خبری از حسین است. معلوم است که می خواهد خودش باشد! یک نیرویی هم خودم را از جا بلند کرد تا پشت سرش بروم و ببینم چه خبر است؟ می شنوم که جوانی می گوید:

_ این جا حسین دارید؟

خانم با نگرانی جواب می دهد:

_ بله، حسین پسرم است که الان توی جبهه است، شما که هستید؟

طرف هم پاسخ می دهد:

_ برادر یکی از دوستانش هستم.

خانم دوباره می پرسد:

_ از حسین من خبر دارید؟

جوان من و من می کند:

_ با پدرش کار داریم.

من از پله ها می روم پایین و حاجیه خانم را می فرستم توی منزل:

_ شما برو پیش میهمان ها ببینم این ها با من چه کار دارند؟

جوانی خاکی پوش را با موهای کوتاه و سبیل و ریش های بلند می بینم:

_ بله، امرتان؟

به پشت سرم نگاه می کند:

_ حاج آقا باقری شمایید؟

با سر پاسخ مثبت می دهم. بر می گردم و می بینم حاجیه خانم هنوز روی پله ها ایستاده. دلش تاب ندارد. جوان دستم را می کشد. می فهمم باید از خانه برویم بیرون. رو به خانم می گویم:

_ شما برو، من هم می آیم.

با چشمان بهت زده اش، دارد می گوید که کجا بروم؟! من که هستم، شما دارید می روید!

جوان من را می برد توی ماشین پیکان سفید رنگی که کنار خیابان، زیر تیر چراغ برق، پارک شده. منتظرم تا حرف بزند. آرام و قرار ندارم. می ترسم بگویم حرف بزن! اصلاً دلم نمی خواهد حرف بزند. بغض می کنم. خدا، خدا می کنم همین طور توی ماشین بنشیند و نگاهم کند؛ اما مجبور است چیزی بگوید خبری بدهد.

چند دقیه می گذرد. نگاهش به آدم می گوید که خبر سنگین و داغی آورده. می خواهد حرف بزند. ضربان قلبم تند، تند می زند. چشمم به دهانش خشک شده. تا می آید لب بجنباند، دستم را مقابل دهانش نگه می دارم:

_ صبر کن!

در سکوت باز هم به من نگاه می کند. این چند دقیقه سکوت، به نظرم چند سال می گذرد. سرآخر به حرف می آید:

_ من از مسجد آمده ام.

با بغض می گویم:

_ خب؟

بریده، بریده ادامه می دهد:

_ خبر شهادت…

هنوز حرفش را نزده، اشک هایم سرازیر می شود. کر و کور می شوم…

_ شهادت پسرتان را آورده ام… الان جسدش توی پزشک قانونی است… فردا تشریف بیاورید برای تحویل و تشریفاتش… به شما تبریک و تسلیت می گویم…

با صدای بلند گریه می کنم:

_ جواب مادرش را چه بدهم؟!

جوان دلداری ام می دهد. می پرسم:

_ چه طور شهید شد؟ کجا؟ کی؟

پاسخ می دهد:

_ همرزمانش می گفتند که توی کربلای ۵، توی شلمچه، سه راهی مرگ شهید شده. دوشکاچی می خواستند، حسین شما بلند می شود و می رود. فرمانده اش می گفت که راه افتاد و گفت صدایم کردند باید بروم! از کانال عبور می کند. لب کانال را می زنند. بعد از این که تعدادی از سربازان دشمن را می زند، یک ترکش می خورد توی سرش و می افتد توی کانال…

شناسنامه حسین را نشان می دهد: می بینم سنش را نوشته اند شانزده سال! می گویم:

_ دو ماه مانده تا پسرم پانزده سالش تمام شود، پس چرا این شناسنامه دست کاری شده؟!

لب هایش را می گزد و چیزی نمی گوید: الا این که:

_ امشب را بگویید شیمیایی شده! صبح فردا که برای تحویل پیکر می آیید، راستش را به منزل تان بگویید!

صفحه ۱۹۱ تا ۱۹۴

*****

با آقای حیدری شبانه به سمت پزشکی قانونی حرکت می کنیم: آن قدر حیاط شلوغ است که نمی شود وارد شد. زن و مرد، پیرو جوان منتظر گرفتن جسد فرزند شهیدشان هستند. گوشه ای از حیاط تابوت شهدای زیادی را روی هم گذاشته اند. می خواهیم نزدیک شویم، اما امکان ندارد. فشار جمعیت نمی گذارد. کمی به دیگران فشار می آورم تا ببینم آن طرف چه خبر است؟ مردم مثل موج دریا تکان می خورند. لحظه ای از بین جمعیت نگاهم به جسدهایی که روی هم گذاشته شده می افتد و مردمی که نشانه های شهیدشان را می گویند.

«یعنی حسین من کدام یک شان می تواند باشد؟» سرم گیج می رود و یک دفعه احساس می کنم مثل یک طبل توخالی شده که هر صدایی توی آن چند بار تکرار می شود. عقب می کشم. حیدری دستم را می گیرد و من را که نای حرکت کردن ندارم، گوشه ای روی زمین می نشاند و کت و کولم را می مالد:

_ این جا بمان تا خودم بروم ببینم می توانم خبری از حسین بگیرم یا نه؟ یکی از دوستانم توی سردخانه کار می کند. شاید حسین را برده اند آن جا.

من سرم را به دیوار تکیه می دهم. پیرمرد کنارم می نشیند:

_ برای پسرت آمده ای؟

از ته گلو پاسخ می دهم:

_ بله پدر جان! گفتند شهید شده.

می گوید:

_ پسر اول من هم شهید شده.

تسلیت می دهم و می پرسم:

_ توی همین جنازه هاست؟

پاسخ می دهد:

_ نه، سه ماه پیش او را دفن کردیم. برای پسر دومم آمده ام! او هم شهید شده. پسر سومم هم زخمی شده و الان روی تخت بیمارستان خوابیده!

اشک های روانش را که روی گونه هایش می بینم، غم خودم را فراموش می کنم، با این حال، دلداری ام می دهد:

_ بی تابی نکن، داداش! همه این شهدا پسرهای ما هستند؛ پسر من و شما ندارد.

عجب صبر و تحملی دارد این پیرمرد؟! از خودم یادم می رود و به او فکر می کنم.

حیدری برمی گردد:

_ بیا برویم سردخانه. حسین را برده اند آن جا.

حالم بهتره شده. وارد سردخانه می شویم. فضای خشک و ترسناکی به نظرم می آید. محوطه بزرگی است که از زمین تا نزدیک سقفش پر از کشوست. هر یخچال به طور جداگانه، سه تا کشو دارد و هر کدام یک شهید را در خود جا داده. مسئول سردخانه کشوی دوم را باز می کند: وای خدا! بالاخره یافتم، این جاست. خوابیده، آرام هم خوابیده؛ عین بچگی اش. یک آن دلم می گوید خودت را نگه دار تا مبادا بچه از خواب بپرد و مادرش دلگیر شود ازت! وای خدا! این که صحیح و سالم است! دارد توی خواب شکرخند می زند…

حیدری می گوید:

_ امشب جسد را نمی دهند. فردا صبح باید تحویل بگیریم. یک سری کارهای اداری هم دارد. ناراحت می شوم. دوست دارم همین حالا بتوانم پسرم را همراه خودم ببرم خانه. این جا سرد است، بچه سرما می خورد! خانه خوب است، آن جا گرم است؛ تازه، مادرش هم هست نا ازش مواظبت کند…

صفحه ۱۹۶ تا ۱۹۸

*******

به خودم امید می دهم و از سر قبر بلند می شوم. می روم کنار حاجیه خانم که حالا شده مادر شهید؛ چشمانش سرخ شده. خوشحالم از این که سر قبر یک تار مویش هم پیدا نشد و به آواز بلند گریه نکرد. من هم باید از امروز تمرین صبر کنم. هرگز فکر نمی کردم تا این حد صبوری کند! می گوید:

_ روزی که می خواست برود جبهه، خیلی ناراحت بودم. چشم هایم پر از اشک بود و نمی خواستم حسین ببیند. گفت که مامان ساکم را جمع کن! گفتم: هر کس می خواهد برود جبهه، خودش هم بپیچد. نتوانستم خودم را کنترل کنم. گریه کردم. اشک هایم را که دید، ساکش را گذاشت و گفت: راضی نباشی، نمی روم. گفتم: برو به سلامت!

شانه های هر دوی ما می لرزد. دوستان و آشنایان، اطراف مان را می گیرند. همه همسایه ها هم هستند. یکی از آنان می گوید:

_ داشتم جلوی خانه ام را جارر می زدم که دیدم جوانی آمد و گفت:

مادر! بدهید من جارو کنم. جارو را دادم دستش. شب که همسرم به خانه آمد، گفت: پسری با قدی متوسط و سیزده _ چهارده ساله نگذاشت جارو بزنم و خودش جارو زد ولی نمی دانم که بود؟ آقای مان هم درآمد و گفت: معلوم است دیگر، پسر حاج عباس بوده! هر روز خریدهایم را انجام می داد. از من راضی باشید که از پسرتان کار کشیدم.

من و همسرم تعجب می کنیم. حسین، حتی یک کلمه از کارهایی را که انجام می داد، خودش به ما نگفته بود! دل مان بیشتر می سوزد.

صفحه ۲۰۱ تا ۲۰۲

******

گفتنی است، به زودی چاپ دوم کتاب «عباس دست طلا» روایت داستانی از زندگی حاج عباس علی باقری به قلم «محبوبه معراجی پور» به زودی از سوی انتشارات «فاتحان» منتشر و روانه بازار نشر می شود.