پیامد خشونت علیه پسران
یک جامعهشناس گفت: خشونت علیه پسران تاثیرات عمیقی بر سلامت روان، رفتار اجتماعی و سرنوشت آنان دارد. کاهش مهارتهای ارتباطی و اجتماعی، شکلگیری شخصیت پرخاشگر یا منزوی، افزایش خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی و افسردگی، گرایش به مصرف مواد مخدر و الکل بهعنوان مکانیسم مقابلهای، خطراتی است که آینده و سلامت روان آنان را تهدید میکند.

امان الله قرائی مقدم در گفتگو با «امیدنیوز» اظهار کرد: بر اساس آمارهای جهانی، ٥٥ درصد مواجه با خشونت پسران در مدارس، ٣٠ درصد در خانه و ١٥ درصد در فضای عمومی صورت میگیرد. همچنین ٧٥ درصد کودکانی که بر اثر خشونت کشته میشوند پسر هستند. هر ١٦ دقیقه ٤ کودککشته میشود که ٣ تای آنها، پسر هستند.
این جامعهشناس افزود: وقتی فردی از ابتدای کودکی با تنبیه و رفتارهای خشن بزرگ میشود، نباید انتظار داشت که در بزرگسالی یک شهروند متعادل باشد. بر اساس نتایج تحقیقات انجام شده، فرزندان خانوادههای خشونت دیده، بیشتر از دیگر کودکان، در معرض سوءاستفاده قرار میگیرند. اهمیت پرداختن به مسئله خشونت علیه پسران بهعنوان یک مسئله اجتماعی کلیدی در ایران شناخته شده است. پسرانی که در کودکی قربانی خشونت چه در خانه و چه در مهد کودک و مدرسه بودهاند، به احتمال بیشتری در بزرگسالی به رفتارهای خشونتآمیز روی میآورند. این پدیده که تحت عنوان «گردش خشونت» شناخته میشود میتواند به تولید شخصیتهای مستبد در نسلهای بعدی منجر شود.
قرائی مقدم بیان کرد: خشونت علیه پسران تاثیرات عمیقی بر سلامت روان، رفتار اجتماعی و سرنوشت آنان دارد. کاهش مهارتهای ارتباطی و اجتماعی، شکلگیری شخصیت پرخاشگر یا منزوی، افزایش خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی و افسردگی، گرایش به مصرف مواد مخدر و الکل بهعنوان مکانیسم مقابلهای، خطراتی است که آینده و سلامت روان آنان را تهدید میکند.
این جامعهشناس در ادامه عنوان کرد: خشونت همچنین میتواند به تقویت نگرشهای مردسالارانه، یادگیری الگوهای رفتاری سلطه گرانه از والدین و درونی سازی نقشهای جنسیتی سنتی به تقویت فرهنگ خشونت بهعنوان ابزار حل تعارض منجر شود. لذا غالبا در بزرگسالی در تشکیل خانواده سالم با مشکلاتی مواجه خواهند شد. این دسته از پسران در بزرگسالی با اعمال خشونت علیه همسر و فرزندانشان و نیز اختلال در عملکرد نقش پدری و همسری در برقراری روابط عاطفی پایدار نیز دچار مشکل میشوند.
وی خاطرنشان کرد: خشونت علیه پسران علاوه بر اثرات فردی و اجتماعی که بهجای میگذارد، سبب کاهش بهرهوری اقتصادی ناشی از مشکلات روانی و افزایش هزینههای نظام سلامت و خدمات اجتماعی خواهد شد. بنابراین برای کاهش اثرات خشونت علیه پسران، میتوان از طریق آموزش مهارتهای فرزند پروری به والدین، ایجاد سیستمهای حمایتی برای کودکان آسیب دیده، بازنگری در قوانین مربوط به تنبیه بدنی و برنامههای آموزشی در مدارس و تقویت نهادهای مدنی فعال در حوزه حقوق کودکان به این مهم دست یافت.