اصولگرایان نگران نباشند اصلاح طلبان قواعد بازی را یاد گرفته اند

نتایج انتخابات مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی نکات قابل تأملی دارد:

حضور متدینین و دلبستگان به نظام و رهبری که مسجل بود، با عنایت به هوش و درایت رهبری بزرگوار، دعوت از کسانی که حتی نظام را قبول ندارند به چه معناست؟

قرار است این افراد نیز خود را درون نظام بدانند و با رأی خود، حداقل وابستگی خود به این کشور را پر رنگ تر کنند. شاید رأی دهندگان به زبان هم اقرار کنند که این نظام را قبول ندارند اما خواسته یا ناخواسته به عمل، اعتقاد خود به این ساختار و سیستم را بیان می کنند.

اهمیت این امر، فراتر از نگاه حزبی و جریانی است و به منافع ملی گره خورده است پس سعی نکنیم از دریچه منافع حزبی، این امر را تجزیه و تحلیل کنیم که به نتیجه درستی نمی رسیم.

قرار نیست اصولگرایان، راحت و بی دردسر رأی بیاورند ولی روز به روز جریان مقابل فکری و سیاسی آنها، خود را از نظام دورتر ببیند.

پدر حکیم و فرزانه کشور، بچه های بازی گوش کشور را نیز بر سر سفره نظام دعوت کرد تا مبادا فاصله آنها از این نظام، بیشتر شود.

حفظ اعتماد از جلب اعتماد به مراتب دشوارتر است. جریان اصولگرا می بایست بهتر برنامه ریزی کند، بیشتر کار کند و زحمت بکشد تا اعتماد مردم تهران را مجددا جلب کند. اعتمادی که در مجلس، چندین سال ادامه پیدا کرد ولی ۷ اسفند ۹۴ در تهران کمرنگ شد.

البته گردش قدرت، برای پیشرفت کشور بسیار مطلوب است و باعثتکاپوی بیشتر جریان ها می شود لیکن مسأله مهم، ظرفیت پذیرش وضعیت جدید برای طرفین است. نه گروهی دچار مستی پیروزی و سکر قدرت شوند و نه گروهی ناامید از شکست.

نکته قابل توجه اصولگرایان این است که نباید نگران باشند، چرا که اصلاح طلبان از فتنه ۸۸ و اتفاقات تبعی آن درس گرفته اند و قواعد حضور در دایره نظام را یاد گرفته اند.

گذار برخی از اقشار مردم از «رأی ما که دیده نمی شود» و «آیا رأی دادن فایده‌ای هم دارد؟» به «سرنوشتم را خودم رقم می زنم» یعنی پیروزی نظام؛ یعنی جلب اعتماد کسانی که با هجمه های تبلیغاتی دشمن، به پرتگاه خروج از دایره نظام نزدیک شده بودند.

پیشرفت کشور در این است که رأی دهندگان، تنها کسانی نباشند که رأی دادن را وظیفه شرعی و ملی می دانند، بلکه کسانی که حتی جریان حاکم را خیلی قبول هم ندارند نیز مشارکت کنند و به چارچوب های نظام اعتماد کنند.

رأی در انتخابات یعنی من شورای نگهبان را قبول دارم. یعنی وزارت کشور را قبول دارم. یعنی من درون نظام تعریف می شوم و هر چقدر این نصاب بیشتر شود، افراد بیشتری زیر پرچم جمهوری اسلامی تعریف می شوند و این خواسته بنیادین نظام و رهبری است.