|
|
کدخبر: ۱۸۴۰۸۴

با پیشرفت لحظه به لحظه صنعت فناوری اطلاعات و صنعت دیجیتال و همچنین گره خوردن دنیای حقیقی با دنیای مجازی، حجم بی کرانی از اطلاعات به سوی انسان در حال مخابره شدن است. این گنجایش از اطلاعات نشانه هایی را به دنبال دارد که تاثیر بسزایی در زندگی انسان دارد.

پارسایوسفی کروئی در پی این موضوع، یادداشتی ارائه کرده است.

نشانه هایی مانند تقلیل قدرت تحلیل کردن، فقدان شناسایی مرز بین دنیای حقیقی و دنیای مجازی که اثرات ویرانگری مانند گریز از دنیای حقیقی، پناه آوردن به دنیای مجازی و در نتیجه این گمان را به همراه می آورد که دنیای حقیقی فضایی غیر امن برای اوست. بعنوان مثال در فضای دیداری برنامه پر طرفدار اینستاگرام نماهنگ هایی نشر داده شده است که خشونت در برابر حیوانات، بیگاری کشیدن از کودکانی که در سن یادگیری هستند و از این دست نماهنگ هایی که مفهوم نا امنی را در دنیای حقیقی به تصویر میکشد رفته رفته فاصله بین  دنیای حقیقی و دنیای مجازی را گسترده تر کرده تا جایی که اشخاص غرق شده در دنیای مجازی دچار اختلال هایی مانند اضطراب اجتماعی، اختلال سلوک و فوبیا ورود به اجتماع میشود. گمان فضای امن که برای انسان ساخته میشود رفته رفته رگه هایی از اثرات آن به پایه های اساسی ساختمان شخصیت وی نفوذ کرده باعث تعارضات درونی و در بالاترین مرحله دچار تعارضات اجتماعی میگردد.

با توجه به دو مفهوم:

1-دنیای مجازی: دنیایی شبیه سازی شده از دنیای حقیقی که بستر فضای مجازی و مبتنی بر رایانه است.

2-خودنمایی: دنیایی شبیه سازی شده توسط انسان برای خودش که توجه دیگران را به خود جلب کند.

میتوان این نتیجه را گرفت که این دو مفهوم از جهاتی دارای دو ویژگی مشترک بین خود هستند.

وجه اشتراک مجازی شدن و خود نما شدن:

1-شخصیت های ساخته شده در آن(دنیای خود نمایی و دنیای مجازی) همان خلا های دست نایافته خود انسان است.

2-بستر این دو مفهوم مشترک است و هر دو مقوله در فضایی غیر از فضای حقیقی رخ میدهد.

با ارتباطی که از ویژگی های مشترک این دو مفهوم دریافت میشود میتوان این نتیجه را گرفت که دنیای مجازی سببی برای خود نمایی کردن در دنیای حقیقی است. بعنوان مثال در بستر فضای دیداری برنامه های مجازی با نشر رخداد های درون خانواده ای و یا نشر ریز نکته های شخصی میتوان به این رابطه سببیت رسید.

 

ارسال نظر

پربیننده ترین

آخرین اخبار