پشتوانه هایی که پشتیبان ندارند / کاش مشکل بوکس سرمربیانش باشند

به گزارشخبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران، در روزهایی که فدراسیون بوکس در بدترین شرایط خود به سر می برد و بدون رییس و سرپرست اداره می شود تیمی به مسابقات جهانی اعزام شد که جوانانش حتی یک مسابقه برون مرزی را تجربه نکرده بودند.

از قبل هم پیش بینی می شد که تیم ما دست خالی برگردد. تجربه دوره های قبل هم همین را می گفت. چه بسا این دوره با اتمام ریاست ناطق نوری و روی هوا ماندن فدراسیون بوکس مشکلات بیش از قبل بود. جوانانی که اولین مسابقه برون مرزی خود را در رینگ جهانی تجربه می کردند و استرسی که بدون شک سهم زیادی از آن روی دوش کادر فنی تیم بود.

انتقادهایی که رنگ تخریب گرفت

بدون شک از تیمی که نتیجه نمی گیرد باید انتقاد کرد. اما انتقادی که سازنده باشد و منطقی..

جوانان ملی پوش کشورمان همین که پایشان در رینگ نلرزید و شجاعانه جنگیدند جای تقدیر دارد. باید قبول کنیم که ما نسبت به دیگران ضعیف تریم چون عملا کاری برای تیم های ملی مان نکرده ایم. انتقاد از مربی سالخورده تیم ملی که تقریبا تمام استعدادهای بوکس کشورمان زیر دست وی رشد کردند کمی بی انصافی است. همین سرمربیان و مربیان تیم ملی که با این شرایط مالی بسیار بد و حقوقی که شاید فقط هزینه رفت و آمد آنها باشد بوکس را با چنگ و دندان سرپا نگه داشته اند. وگرنه این رشته روزها پیش در خاموشی جان داده بود.

لیگی که به خاطره ها پیوست

بدون شک یکی از بزرگترین آفت های بوکس ما تعطیلی لیگ بود. لیگی که البته اغلب با حضور تنها ۳ یا ۴ تیم برگزار می شد و شاید خیلی هم نمی شد روی آن حساب باز کرد. اگر لیگ دوباره راه اندازی شود و با حمایت فدراسیون همه هیات ها هم در آن شرکت داشته باشند بسیاری از استعدادهای ناشناخته بوکس کشور در آنجا شناسایی می شود. آن وقت شاید تیم ملی قوی تری داشته باشیم و شاید نتایج بهتری..

پتانسیل بالایی که از آن استفاده ای نمی شود

بوکس از آن دست رشته هایی است که ظرفیت بالایی دارد و مثلا حتی می تواند در المپیک ۱۰ مدال از آن خود کند. حیف است که مسوولان تا به این حد به این رشته کم لطفی می کنند. در حال حاضر روزهاست که این فدراسیون بدون رییس و سرپرست اداره می شود اما برای کسی مهم نیست.

خانه تکانی یا تغییر رویه مدیران قبلی، هرچه که باشد باید این رشته را از معلقی امروزهایش در بیاورد. این حق بوکس ما نیست..

برای جوانانمان کار کنیم، از آنها مدال بخواهیم

تیم ۶ نفره ای که عازم بلغارستان شد یکی از مظلوم ترین تیم های تاریخ بوکس کشورمان بود. جوانانی که حتی از شرکت در مسابقات آسیایی و تورنمنت هایی که به صورت مداوم در سراسر نقاط دنیا برگزار می شد بازماندند.

مشت زدن در سالن مجموعه انقلاب نمی تواند یک تیم را راهی مسابقات جهانی کند. حریفان ما حتی در کشورهای کوچک برنامه فشرده ای برای آماده سازی دارند. اگر دست فدراسیون در شرکت دادن تیم در تورنمنت های مختلف باز بود باید هم از این نتیجه و کادر فنی انتقاد می کردیم. اما بی انصافی است که از مربیان تیمی که حتی در برگزاری و هزینه غذا و محل تمرین در همین جا هم مشکل دارد انتقاد کنیم. اصلا کاش مشکل بوکس ما مربیانش باشند..

اما باید قبول کنیم تا روزی که بوکس ما اسپانسر نداشته باشد، لیگ ما تعطیل باشد، اعزام های ما کنسل شود، رفاقت و همدلی میان فدراسیون و ملی پوشان کمرنگ باشد ما درجا می زنیم..

کاش روزی برسد که برای ملی پوشانمان شرایط ایده آل را فراهم کنیم و آن وقت دستمان برود برای نوشتن یک نقد درست و حسابی از نتایج تیم ملی در مسابقات مختلف…

کاش این حسرت مدال جهانی نشود رویای دوردست!

ما خوشبینیم. خوشبینیم به آینده رشته ای که این روزها حال و روز خوشی ندارد.