ویلانووا، حجازی، ایویچ و… این داستان ادامه دارد / مربیانی که به مرگ سلام کردند

محمدرضا سروش -به گزارشخبرگزاری فارسابتدای هفته گذشته در لابلای تمام اخبار پرهیاهوی فوتبال جهان، انتشار و انعکاس یک خبر ناگوار، دنیای ورزش را تحت تاثیر قرارداد. این خبر تلخ مربوط به مرگ تیتو ویلانووا ۴۵ ساله، مربی سابق بارسلونا بود.

مربی جوانی که برسر ابتلا به بیماری سرطان گلو جان خود را از دست داد. اتفاقی که ذهن علاقمندان به ورزش در کشورمان را به گذشته ای نزدیک در ۲ خرداد سال ۱۳۹۰ برد.

همان هنگام که ناصر حجازی، دروازه بان اسبق تیم ملی ایران و مربی فوتبال کشورمان براثر ابتلا به بیماری مهلک سرطان، جان خود را از دست دادند.

اسطوره ای که پس از ماه ها مبارزه با بیماری سرطان ریه و چندین مرتبه بستری شدن در بیمارستان، عاقبت در نبرد بر سر حیات و زندگی، «عقاب آسیا» تسلیم شد و با دنیای فانی وداع کرد.

به همین خاطر وقتی خبر درگذشت مربی سابق بارسا به سرعت در رسانه های کشورمان انتشار یافت، وضعیت ناراحت کننده روزهای پایان عمر مرحوم حجازی در اذهان تداعی و تکرار شد.

از طرفی «ذهن جامعه ورزشی» را یک بار دیگر معطوف این نکته کرد که مربیان فوتبال به علت تحمل فشارهای مهیب عصبی، به شدت در معرض ابتلا به بیمارهای مهلک عصر کنونی، به خصوص انواع سرطان ها هستند.

مربیانی که در نقاط مختلف جهان طی سال ها فعالیت موثر و مفید، به خاطر استرس بیش از حد این حرفه، دیر یا زود، گرفتار بیماری سنگین شده و جان خود را در مواجه با خطری بزرگ می بینند.

یک بررسی کوتاه و سطحی در آنچه در احوال مربیان در جهان گذشته، سرنوشت تلخ پایان حیات مربیان را به خاطر ابتلا به بیماری و تسلیم شدن برابر مرگ، این نکته را آشکار می سازد.

ذکر تنها چند مورد از بیشمار مواردی که مربیان فوتبال جهان به خاطر فشارهای سنگینی کاری با مشکلات پزشکی مواجه شدند و در پایان جان خود را از دست دادند، آنچه بر ناصر حجازی و تیتو ویلانووا گذشت، را مشخص می کند:

*برونو متسو:

یکی از مربیان مطرح و نام آشنایی که یک سال قبل به علت ابتلا به بیماری سرطان، جان خود را از دست داد، برونو متسو، مربی معروف فرانسوی بود.

چهره ای که به خصوص برای فوتبال دوستان ایرانی به خاطر فعالیت مستمرش در کشورهای عربی حوزه خلیج فارس کاملا شناخته بود.

مربی بحثبر انگیز فرانسه که سال گذشته در سن ۵۹ سالگی درگذشت، در آخرین روزهای عمر خود با درد و رنج زیادی مواجه شد تا اینکه به خاطر تسلیم شدن برابر سرطان روده بزرگ، در بیمارستانی در کشورش بدرود حیات گفت.

این مربی که برای اولین مرتبه نام خود را در عرصه فوتبال جهان با هدایت تیم ملی سنگال در جام جهانی ۲۰۰۲ کره و ژاپن به خاطر پیروزی شگفت انگیز مقابل تیم کشورش سر زبان ها انداخت، در عرض تنها چند ماه متوجه بیماری سنگین خود شد. اما افسوس که تلاش هایش برای درمان مفید و کافی نبود.

*باب پیزلی:

باب پیزلی، مربی معروف فقید فوتبال انگلیس، متولد ۲۲ ژانویه سال ۱۹۱۹ در کانتی دورهام، تقریبا ۵۰ سال به فوتبال کشورش به عنوان بازیکن و مربی خدمت کرد. او در مدتی بالغ بر ۵ دهه به خصوص در کنار لیورپول به عنوان بازیکن، فیزیوتراپیست، کمک مربی و سرمربی فعالیت کرد.

پیزلی که یکی از بزرگترین مربیان تاریخ فوتبال دنیا محسوب می شود، به عنوان تنها مربی که موفق شد ۳ بار قهرمانی جام باشگاه های اروپا را کسب کرد، تحت ثاثیر فشار سنگین فعالیت حرفه ای اش، دچار بیماری آلزایمر شد و به همین دلیل در سال در ۱۴ فوریه سال ۱۹۹۶ درگذشت.

*ارنست هاپل:

ارنست فرانتس هرمان هاپل، مربی معروف فوتبال اتریش، در پایان عمرش سختی زیادی به خاطر بیماری سرطان ریه کشید.

مربی معروفی که تیم هامبورگ را در سال ۱۹۸۳ به مقام قهرمانی اروپا رساند، در تیم های زیادی مثل دن هاگ و فاینوردرتردام، استانداردلیژ بلژیک، اسواروفسکی اتریش و… فعالیت کرد.

حتی در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین که ایران ۳ بر صفر در اولین بازی خود در یک دوره جام جهانی مغلوب هلند شد، هدایت تیم لاله های نارنجی را برعهده داشت و رقیب حشمت مهاجرانی، سرمربی آن زمان تیم ایران بود.

وی در پایان عمرش حدود ۳ سال با سرطان جنگید و عاقبت تسلیم شد.

اتریشی ها به پاس سال ها تلاش در عرصه ورزش و نیز نبرد پرروحیه اش با بیماری کشنده، ورزشگاه شهر وین را به ارنست هاپل آره نا، نام نهادند.

تومیسلاو ایویچ:

در سال ۱۹۳۳ در یوگسلاوی سابق به دنیا آمد و قبل از جام جهانی ۱۹۹۸ به چهره ای کاملا آشنا برای فوتبال دوستان ایرانی تبدیل شد. این مربی معروف کروات که سابقه هدایت یوگسلاوی، کرواسی و امارات را دارد، مربیگری تیم های باشگاهی بیشماری را در اختیار داشت.

تحمل فشار سال ها فعالیت مربیگری باعثشد بر اثر بیماری دیابت فوت کند.

زمانی که وی در سال ۲۰۱۱ درگذشت، از طرف پزشکان معالجش عنوان شد فشار سنگین کاری او را به سمتی سوق داد که عاقبتش دیابت حاد بود.

*والری لوبانفسکی:

فوتبال اوکراین تا پیش از جام جهانی ۲۰۰۶ متکی به ۳ نام بزرگ بود که در تاریخ این رشته سهم به سزائی داشته و بیشترین خدمات را به کشور خود ارائه کرده بودند.

”والری لوبانفسکی“ فقید، مردی که به همراه دیناموکیف حتی پیش از استقلال ”اوکراین“ در لیگ شوروی سابق و لیگ های اروپائی خودنمائی می کرد و به هنگام سرمربیگری کشورش از این تیم بلوک شرق، یک قدرت بزرگ در صحنه اروپا و جهان ساخته بود.

او را پدر فوتبال اوکراین می نامند و بسیاری از فوتبالیست های این کشور از ”والری بزرگ“ به عنوان کاشف استعداد خود نام می برند.

وی در سال ۲۰۰۲ به علت عارضه قلبی درگذشت.

*هنس وایس وایلر:

مربی معروف اسبق فوتبال آلمان که هنوز هم متد های تربیت مربیگری اش در آکادمی ها تدریس می شود، سال ها در این حیطه کار کرد. او مربی تیم های اف. ث. کلن، بورسیامونشن گلادباخ، بارسلونا، کاسموس نیویورک و گراس هاپرز سوئیس بود که تحت فشار سنگین مربیگری به بیماری قلبی مبتلا بود و در سال ۱۹۸۳ به همین خاطر درگذشت.

*برایان کلاف:

بسیاری در فوتبال انگلیس وی را اسطوره ناتینگهام فارست می دانند. هر چند در تیم های هارتپول، دربی کانتی، برایتون و لیدزیونایتد اما کارشناسان او را پدر موفقیت های ناتینگهام فارست می دانند.

این مربی در سال ۲۰۰۴ براثر ابتلا به بیماری سرطان کبد درگذشت.

انتهای پیام / خ