تجویز نسخه خنده درمانی آقای قند پهلو

به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، نخستین باشگاه خنده در هند در سیزدهم مارس ۱۹۹۵ توسط دکتر مادان کاتایا آغاز به کار کرد، براین اساس روز جهانی خنده در نخستین یکشنبه ماه «می» هر سال جشن گرفته می شود و در حال حاضر نیز این مراسم در بیش از ۷۰ کشور دنیا جشن گرفته می شود.

براین اساس به مناسبت روز جهانی خنده رضا رفیعی درباره مزایای خنده برای غلبه بر بیماری ها به تسنیم گفت: مقوله لبخندآفرینی از یک جهت به مسئله تفکر و اندیشه برمی گردد و از جهتی در دیگر به حوزه جسم، روان و سلامتی مربوط می شود. براین اساس در هر دو حوزه نقش آفرین و اثرگذار است، از لحاظ اندیشه و تفکر، باعثارتقای سطح فکر انسان می شود زیرا افراد بر روی انتقادات تمرکز می کنند و یاد می گیرند که کاستی ها را ببینند و همچنین یاد می گیرند که درست انتقاد کنند و یا درست امر به معروف کند که این مربوط به پدیده های حوزه تفکر و اندیشه است.

وی ادامه داد: در حوزه سلامت جسم و روان نیز امروز شاهد آن هستیم که جامعه پزشکی و دانشگاهی کل جهان به این نظریه رسیده اند و اعلام کرده اند که هر وجودی که شاد است و خندان باشد سلامتی آن نیز بیشتر می شود. زیرا عقل سالم در بدن سالم است. بنابراین اگر به روایات اسلامی و مکتب ما نیز نگاهی بیندازیم مشاهده می کنیم که تاکید بر شاد بودن است، زیرا نشانه مومن آن است که خندان و شاداب باشد و تبسم کند. کسی که عبوس باشد امتیازی ندارد و این امر پرهیز داده شده است، زیرا در حدیثی نیز عنوان شده است که خوشرویی نصفی از عقل است، و تاکید همیشه بر روی بشاش بودن و شاد بودن و شاد کردن اطرافیان است و توصیه شده است که غم و اندوه را در نهان خود نگه دارید. بنابراین مومن شادی اش در چهره و حزنش در قلبش قرار دارد.

رفیعی عنوان کرد: بنابراین هم جامعه علمی و هم جامعه پزشکی ما تاکید بر ضرورت شاد بودن دارند، زیرا شاد بودن برای سلامتی سیستم فیزیکی و متافیزیکی بدن اهمیت دارد و روح و جسم را ارتقاء می دهد. به خاطر همین در حوزه سلامت خنده در انواع و اقسام و سطوح مختلف قابل پیاده و تعریف شدن است، یعنی به کمترین درجه آن که فقط افراد بخواهند با گفتن یک لطیفه بخندند مسلما این امر لازم است و از سوی دیگر در عالیترین و متعالی ترین شکل آن نیز که طنز متفکرانه و فاخر است با ایجاد لبخند می توان سلامت زایی کرد.

وی در ادامه با اشاره به خاطره ای در همین زمینه بیان داشت: بنده یک زمانی در جایی ورزش می کردم که حتی برخی وزراء نیز حضور پیدا می کردند، یکی از مربیان به ورزشکارانی که در آنجا حضور داشتند عنوان می کرد افراد در هر لباس و مقامی که هستید اینجا دیگر فقط لباس ورزشی دارید و باید از ته دل بخندید. در این زمان بنده اطراف را نگاه می کردم و می گفتم چطور رضا رفیعی همین طوری بخندد، من بقیه را می خندانم و حال بی دلیل بخندم، زیرا هر وقت خندیدم با دلیل خندیدم. ولی این توصیه آن مربی ابتدایی ترین شکل خندیدن است تا افراد روح و جسم خود را رها کنند و در حالی که ورزش می کنند بخندند و این مسئله نشان می دهد که از نظر پزشکی و ورزشی خنده چه تاثیراتی بر سلامتی جسم و روان افراد دارد. بنابراین اگر ارزش یابی تاثیرات مفید خنده را بیابیم به مقطعی می رسیم به نام طنز که با علم، ادبیات گره می خورد و عنصر لبخند را تداعی می کند.

رفیعی در پاسخ به این پرسش که آیا طنازها به دلیل اینکه بیشتر با خندنیدن مواجه هستند بنابراین باید کمتر بیمار شوند، افزود: خیر، واقعاً اینطور نیست. چون طنزپرداز بودن به این معنا نیست که فرد خودش همیشه شاد است. بسا که دقیقاً برعکس است. زیرا طنزپرداز آدمی ظریف است و به تمام پدیده ها دقت نظر دارد و از افراد دیگر آنتن هایش حساس تر است و امواجی را می گیرد که شاید برخی بسادگی از کنارش عبور کنند.

وی ادامه داد: بنابراین طناز باید ذره بین به دست در جامعه راه برود و کاستی ها و معایب را پیدا کند و چون طناز با کاستی و معایب یک سروکار دارد بیشتر با داغ و درد مواجه می شود. بنابر این طناز دنبال این نمی رود که کجا شادی است تا شادی ها را بزرگ کند بلکه دنبال آن است که مثلاً در حوزه اخلاق فردی آیا غیبت، تهمت زده می شود و یا در ادارات و یا در سر چهارراه ها و سوار بر اتومبیل شان، افراد چگونه برخورد می کنند. یک طناز در رفتار و کردار اجتماعی افراد دقت می کند. بنابراین کاستی های بیشتری را می بیند و این موارد را با عبور از فیلتر وجودش و با داشتن یک ذهن طناز و در نهایت با قلمی شیرین باعثایجاد لبخند در افراد می شود. بنابراین یک طناز در این روند رسوب می کند و غم مضاعفی دارد.

وی با اشاره به صدمین سالگرد تولد چارلی چاپلین عنوان کرد: همانطور که چارلی چاپلین در یکی از جملات معروفش عنوان کرده است؛ کسی که می گرید یک غم دارد ولی کسی که می خنداند هزار و یک غم دارد. حال این یک تمثیل است و شاید همیشه اینطور نباشد. بنابر این کسانی که طناز هستند و حتی در عرصه کمدی فعالیت می کنند لزوماً کسانی نیستند که مشکل یا گرفتاری نداشته باشند بلکه آنها نیز مانند همین مردم جامعه در مترو رفت و آمد دارند. در صف نانوایی می ایستند، یارانه هم می گیرند، وام هم باید بگیرند، ازدواج هم باید بکنند، دنبال مسکن هم هست، اجاره هم باید بدهد و مانند همه مردم مشکلات متعددی دارد منتهی این استعداد را خدا به یک طناز داده است تا بتواند در جهت شادی افزایی جامعه حرکت کند و این همان نگاهی است که بزرگان در عرصه دین و ادبیات و فرهنگ ما از جمله حافظ، سعدی و مولوی داشتند و همیشه تاکید بر شادی کردن و شاد زیستن داشتند، زیرا فرهنگ ایرانی، دارای سنت های بسیار قشنگی مانند نوروز است و زمانی هم که اسلام وارد ایران شد نه تنها سنت های قبلی را نهی نکرد، بلکه در جهت تکمیل آن حرکت کرد. همانطور که سفره هفت سین ما تلفیقی از سنت اسلامی و ملی ما شده است. مثلاً در همین سفره هفت سین دیوان حافظ در کنار قرآن قرار می گیرد.

رفیعی خاطرنشان کرد: بنابر این در همه ساحت ها، تاکید بر شاد بودن می شود، همانطور که حافظ می گوید:(ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎﻡ. ﻧی ﮔﺮﺕ ﺯﺧﻤی ﺭﺳﺪ ﺁﻳی ﭼﻮ ﭼﻨﮓ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﺮﻭﺵ) و در جای دیگر صائب تبریزی عنوان می کند(دامن شادی چو غم آسان نمی آید به دست پسته را خون می شود دل، تا لبی خندان کند) بنابر این افراد باید در درون خود دچار یک ریزشی شوند تا بعد بتوانند این طنز را ارائه دهند. زیرا طنز از سر بی دردی نیست، طنز از درد و درک بیشتر می آید. اکثر کسانی که درد بیشتری دارند طنز آنها پخته تر و عمیق تر است و ناظر به شأن انسانی و جهانی است.

انتهای پیام /