قیصر؛ شاعری که از درد مردم نوشت
دوم اردیبهشت ماه زادروز قیصر امین پور است؛ شاعری که در دهه های دشوار زندگی مردم ایران، با انعکاس درد این مردم در شعرهایش، آن ها را همراهی کرده است.
گروه فرهنگی مشرق- قیصر امین پور دوم اردیبهشت ماه سال ۱۳۳۸ در گُتوَند، شهر بختیاری نشین استان خوزستان، متولد شد. پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در زادگاهش، دوره راهنمایی و دبیرستان را در دزفول ادامه داد. در سال ۱۳۵۷ در رشته دامپزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد، اما یک سال بعد، از این رشته انصراف داد و به دانشکده علوم اجتماعی همین دانشگاه رفت.
امین پور در سال ۱۳۵۸ با گروه تشکیل دهنده حلقه هنر و اندیشه اسلامی همکاری کرد؛ این گروه همان بنیان گذاران جوان حوزه هنری بودند. این شاعر در سال ۱۳۶۶ به همراه بسیاری از هم دوره یی هایش، از حوزه هنری خارج شد. او همچنین در شکل گیری دفتر شعر جوان در سال ۱۳۶۸ نقش داشت.
در سال ۱۳۶۳ مجددا رشته تحصیلی خود را تغییر داد و تحصیل در رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران را آغاز کرد، در سال ۱۳۶۹ وارد دوره دکترای این رشته شد و در سال ۱۳۷۶ از رساله خود با عنوان «سنت و نوآوری در شعر معاصر» با راهنمایی محمدرضا شفیعی کدکنی دفاع کرد. این رساله در سال ۱۳۸۳ در قالب کتابی با همین عنوان منتشر شد.
در کارنامه علمی قیصر امین پور، تدریس در دانشگاه الزهرا(س)، تدریس در دانشگاه تهران و عضویت در فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز ثبت شده است. دبیری شعر هفته نامه سروش و سردبیری ماهنامه ادبی - هنری سروش نوجوان نیز از فعالیت های مطبوعاتی اوست.
«تنفس صبح»، «در کوچه آفتاب»، «آینه های ناگهان»، «گل ها همه آفتابگردانند» و «دستور زبان عشق» از مجموعه های شعر این شاعر هستند. «گزینه اشعار» قیصر امین پور نیز در سال ۱۳۷۸ منتشر شد. همچنین «توفان در پرانتز»(نثر ادبی)، «سنت و نوآوری در شعر معاصر» و «شعر و کودکی» از دیگر آثار او هستند. او همچنین «منظومه ظهر روز دهم»، «مثل چشمه، مثل رود»، «بی بال پریدن» و «به قول پرستو» را برای نوجوانان خلق کرده است.
قیصر امین پور در دهه های دشوار زندگی مردم ایران، این مردم را در چه فقر و درد و چه در دوران هشت ساله دفاع مقدس با شعرهایش همراهی کرده است.
شعر «دردواره ها»:
دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان برآورم
.
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
.
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستین شان
مردمی که رنگ روی آستین شان
مردمی که نام های شان
جلد کهنه شناسنامه های شان
درد می کند
.
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده سرودنم
درد می کند
.
انحنای روح من
شانه های خسته غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
.
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
.
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه لجوج
.
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگ های تو به توی آن جدا کنم؟
.
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
.
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟
قیصر امین پور بامداد هشتم آبان ماه سال ۱۳۸۶ در سن ۴۸ سالگی درگذشت و در زادگاهش گُتوَند به خاک سپرده شد.
شاعری که از درد مردم نوشت
» سرویس: فرهنگی و هنری - ادبیات و نشر
کد خبر: ۹۳۰۲۰۱۰۰۰۰۶
دوشنبه ۱ اردیبهشت ۱۳۹۳ - ۰۰:۵۸
۶۳۲-۱. jpg
دوم اردیبهشت ماه زادروز قیصر امین پور است؛ شاعری که در دهه های دشوار زندگی مردم ایران، با انعکاس درد این مردم در شعرهایش، آن ها را همراهی کرده است.
به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، قیصر امین پور دوم اردیبهشت ماه سال ۱۳۳۸ در گُتوَند، شهر بختیاری نشین استان خوزستان، متولد شد. پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در زادگاهش، دوره راهنمایی و دبیرستان را در دزفول ادامه داد. در سال ۱۳۵۷ در رشته دامپزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد، اما یک سال بعد، از این رشته انصراف داد و به دانشکده علوم اجتماعی همین دانشگاه رفت.
امین پور در سال ۱۳۵۸ با گروه تشکیل دهنده حلقه هنر و اندیشه اسلامی همکاری کرد؛ این گروه همان بنیان گذاران جوان حوزه هنری بودند. این شاعر در سال ۱۳۶۶ به همراه بسیاری از هم دوره یی هایش، از حوزه هنری خارج شد. او همچنین در شکل گیری دفتر شعر جوان در سال ۱۳۶۸ نقش داشت.
در سال ۱۳۶۳ مجددا رشته تحصیلی خود را تغییر داد و تحصیل در رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران را آغاز کرد، در سال ۱۳۶۹ وارد دوره دکترای این رشته شد و در سال ۱۳۷۶ از رساله خود با عنوان «سنت و نوآوری در شعر معاصر» با راهنمایی محمدرضا شفیعی کدکنی دفاع کرد. این رساله در سال ۱۳۸۳ در قالب کتابی با همین عنوان منتشر شد.
در کارنامه علمی قیصر امین پور، تدریس در دانشگاه الزهرا(س)، تدریس در دانشگاه تهران و عضویت در فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز ثبت شده است. دبیری شعر هفته نامه سروش و سردبیری ماهنامه ادبی - هنری سروش نوجوان نیز از فعالیت های مطبوعاتی اوست.
«تنفس صبح»، «در کوچه آفتاب»، «آینه های ناگهان»، «گل ها همه آفتابگردانند» و «دستور زبان عشق» از مجموعه های شعر این شاعر هستند. «گزینه اشعار» قیصر امین پور نیز در سال ۱۳۷۸ منتشر شد. همچنین «توفان در پرانتز»(نثر ادبی)، «سنت و نوآوری در شعر معاصر» و «شعر و کودکی» از دیگر آثار او هستند. او همچنین «منظومه ظهر روز دهم»، «مثل چشمه، مثل رود»، «بی بال پریدن» و «به قول پرستو» را برای نوجوانان خلق کرده است.
قیصر امین پور در دهه های دشوار زندگی مردم ایران، این مردم را در چه فقر و درد و چه در دوران هشت ساله دفاع مقدس با شعرهایش همراهی کرده است.
شعر «دردواره ها»:
دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان برآورم
.
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
.
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستین شان
مردمی که رنگ روی آستین شان
مردمی که نام های شان
جلد کهنه شناسنامه های شان
درد می کند
.
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده سرودنم
درد می کند
.
انحنای روح من
شانه های خسته غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
.
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
.
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه لجوج
.
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگ های تو به توی آن جدا کنم؟
.
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
.
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟
قیصر امین پور بامداد هشتم آبان ماه سال ۱۳۸۶ در سن ۴۸ سالگی درگذشت و در زادگاهش گُتوَند به خاک سپرده شد.
امین پور در سال ۱۳۵۸ با گروه تشکیل دهنده حلقه هنر و اندیشه اسلامی همکاری کرد؛ این گروه همان بنیان گذاران جوان حوزه هنری بودند. این شاعر در سال ۱۳۶۶ به همراه بسیاری از هم دوره یی هایش، از حوزه هنری خارج شد. او همچنین در شکل گیری دفتر شعر جوان در سال ۱۳۶۸ نقش داشت.
در سال ۱۳۶۳ مجددا رشته تحصیلی خود را تغییر داد و تحصیل در رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران را آغاز کرد، در سال ۱۳۶۹ وارد دوره دکترای این رشته شد و در سال ۱۳۷۶ از رساله خود با عنوان «سنت و نوآوری در شعر معاصر» با راهنمایی محمدرضا شفیعی کدکنی دفاع کرد. این رساله در سال ۱۳۸۳ در قالب کتابی با همین عنوان منتشر شد.
در کارنامه علمی قیصر امین پور، تدریس در دانشگاه الزهرا(س)، تدریس در دانشگاه تهران و عضویت در فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز ثبت شده است. دبیری شعر هفته نامه سروش و سردبیری ماهنامه ادبی - هنری سروش نوجوان نیز از فعالیت های مطبوعاتی اوست.
«تنفس صبح»، «در کوچه آفتاب»، «آینه های ناگهان»، «گل ها همه آفتابگردانند» و «دستور زبان عشق» از مجموعه های شعر این شاعر هستند. «گزینه اشعار» قیصر امین پور نیز در سال ۱۳۷۸ منتشر شد. همچنین «توفان در پرانتز»(نثر ادبی)، «سنت و نوآوری در شعر معاصر» و «شعر و کودکی» از دیگر آثار او هستند. او همچنین «منظومه ظهر روز دهم»، «مثل چشمه، مثل رود»، «بی بال پریدن» و «به قول پرستو» را برای نوجوانان خلق کرده است.
قیصر امین پور در دهه های دشوار زندگی مردم ایران، این مردم را در چه فقر و درد و چه در دوران هشت ساله دفاع مقدس با شعرهایش همراهی کرده است.
شعر «دردواره ها»:
دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان برآورم
.
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
.
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستین شان
مردمی که رنگ روی آستین شان
مردمی که نام های شان
جلد کهنه شناسنامه های شان
درد می کند
.
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده سرودنم
درد می کند
.
انحنای روح من
شانه های خسته غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
.
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
.
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه لجوج
.
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگ های تو به توی آن جدا کنم؟
.
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
.
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟
قیصر امین پور بامداد هشتم آبان ماه سال ۱۳۸۶ در سن ۴۸ سالگی درگذشت و در زادگاهش گُتوَند به خاک سپرده شد.
شاعری که از درد مردم نوشت
» سرویس: فرهنگی و هنری - ادبیات و نشر
کد خبر: ۹۳۰۲۰۱۰۰۰۰۶
دوشنبه ۱ اردیبهشت ۱۳۹۳ - ۰۰:۵۸
۶۳۲-۱. jpg
دوم اردیبهشت ماه زادروز قیصر امین پور است؛ شاعری که در دهه های دشوار زندگی مردم ایران، با انعکاس درد این مردم در شعرهایش، آن ها را همراهی کرده است.
به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، قیصر امین پور دوم اردیبهشت ماه سال ۱۳۳۸ در گُتوَند، شهر بختیاری نشین استان خوزستان، متولد شد. پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در زادگاهش، دوره راهنمایی و دبیرستان را در دزفول ادامه داد. در سال ۱۳۵۷ در رشته دامپزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد، اما یک سال بعد، از این رشته انصراف داد و به دانشکده علوم اجتماعی همین دانشگاه رفت.
امین پور در سال ۱۳۵۸ با گروه تشکیل دهنده حلقه هنر و اندیشه اسلامی همکاری کرد؛ این گروه همان بنیان گذاران جوان حوزه هنری بودند. این شاعر در سال ۱۳۶۶ به همراه بسیاری از هم دوره یی هایش، از حوزه هنری خارج شد. او همچنین در شکل گیری دفتر شعر جوان در سال ۱۳۶۸ نقش داشت.
در سال ۱۳۶۳ مجددا رشته تحصیلی خود را تغییر داد و تحصیل در رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران را آغاز کرد، در سال ۱۳۶۹ وارد دوره دکترای این رشته شد و در سال ۱۳۷۶ از رساله خود با عنوان «سنت و نوآوری در شعر معاصر» با راهنمایی محمدرضا شفیعی کدکنی دفاع کرد. این رساله در سال ۱۳۸۳ در قالب کتابی با همین عنوان منتشر شد.
در کارنامه علمی قیصر امین پور، تدریس در دانشگاه الزهرا(س)، تدریس در دانشگاه تهران و عضویت در فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز ثبت شده است. دبیری شعر هفته نامه سروش و سردبیری ماهنامه ادبی - هنری سروش نوجوان نیز از فعالیت های مطبوعاتی اوست.
«تنفس صبح»، «در کوچه آفتاب»، «آینه های ناگهان»، «گل ها همه آفتابگردانند» و «دستور زبان عشق» از مجموعه های شعر این شاعر هستند. «گزینه اشعار» قیصر امین پور نیز در سال ۱۳۷۸ منتشر شد. همچنین «توفان در پرانتز»(نثر ادبی)، «سنت و نوآوری در شعر معاصر» و «شعر و کودکی» از دیگر آثار او هستند. او همچنین «منظومه ظهر روز دهم»، «مثل چشمه، مثل رود»، «بی بال پریدن» و «به قول پرستو» را برای نوجوانان خلق کرده است.
قیصر امین پور در دهه های دشوار زندگی مردم ایران، این مردم را در چه فقر و درد و چه در دوران هشت ساله دفاع مقدس با شعرهایش همراهی کرده است.
شعر «دردواره ها»:
دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان برآورم
.
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
.
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستین شان
مردمی که رنگ روی آستین شان
مردمی که نام های شان
جلد کهنه شناسنامه های شان
درد می کند
.
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده سرودنم
درد می کند
.
انحنای روح من
شانه های خسته غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
.
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
.
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه لجوج
.
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگ های تو به توی آن جدا کنم؟
.
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
.
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟
قیصر امین پور بامداد هشتم آبان ماه سال ۱۳۸۶ در سن ۴۸ سالگی درگذشت و در زادگاهش گُتوَند به خاک سپرده شد.
ارسال نظر