|
|
کدخبر: ۱۶۶۵۸۳

دختر ارشد علامه طباطباییمی گوید: روزی علامه در بستر بودند، یک مرتبه نشستند و شروع به سلام دادن کردند، از پیغمبر(ص) گرفته تا ائمه اطهار. مادرم هر چه پرسیدند، علامه هیچ نگفتند که چه دیدند، ولی مشخص بود معصومین را دیدند.

به گزارش مشرق،شب ها خیلی کم می خوابید این اواخر چشمانش بسیار کم سو شده بود اما تلاش می کرد مطالعه کند دستانش می لرزید و دیگر نمی توانست قلم در دست نگه دارد با این حال هیچ نمی خورد آنقدر که به حالت ضعف می افتاد و برایش پزشک خبر می کردند. سرم به دستانش وصل می کردند، به هوش که می آمد بلند می شد تا به کارهایش برسد، مدام ذکر می گفت و نماز می خواند حالات عجیب عرفانی داشت تا حدی که اطرافیانش حدس می زدند که احتمالا حضرات معصومین(ع) را می بیند اما خودش هرگز بروز نمی داد و تنها در این حالات سلام می داد و زیر لب چیزهایی می گفت.

این اواخر که برای مداوا به خارج رفته بود پزشکان گفته بودند که این مغز به اندازه ۷۰۰ سال کار کرده و تمام چروک هایش باز شده است دیگر هیچ علاجی برای آن است! با این حال تا زمانی که به کما رفت حواسشان سر جا بود و این را همسرشان به خوبی تأیید می کردند چرا که به دفعات ایشان را امتحان کرده بودند.

خاطرات عجیب و غریبی از ناگفته ها به علامه طباطبایی نقل شده است از شهادت شهید قدوسی، شهید بهشتی و دیگران تا دیدار ایشان با ائمه(ع) در مکاشفه با این حال علامه آنقدر تودار بودند که هیچ چیزی را تعریف نمی کردند. دختر ایشان می گوید که من نمی دانم مردم این چیزها را درباره علامه از کجا درمی آورند، ما خودمان از پدر نشنیدیم!

نجمه طباطبایی، دختر علامه تعریف می کند که هر شب بعد از درس و شام حاج آقا جلوس خانوادگی داشتند و این جلوس آنقدر برایشان شیرین بوده که اکنون آرزو دارند یک بار دیگر به آن دوران بازگردند و علامه برایشان از قصه پیامبران و بزرگان بگوید.

وی نقل می کند که علامه طباطبایی خیلی با محمدحسن(نوه اش) مأنوس بود زمانی که خبر شهادت محمدحسن را دادند سختم بود به علامه بگویم ایشان هم سختشان بود نزد من بیایند، شهید قدوسی گفتند که حاج آقا منتظر شماست من رفتم داخل اتاقشان و سلام کردم، نشستم و گفتم که «پسرم واقعاً شایسته بود». پدر تنها گفتند که «آفرین» دیگر نه ایشان چیزی گفت و نه من!

اینها بخشی از روایاتی است که نجمه سادات طباطبایی دختر ارشد علامه سیدمحمدحسین طباطبایی درباره پدر مطرح می کند.

بخش نخست گپ وگفت با خانم طباطبایی هفته گذشته از این خبرگزاری منتشر شد که علاقه مندان می تواننداینجامشاهده کنند، در این گپ وگفت تلاش کردیم تا بخشی از سبک زندگی علامه طباطبایی و خانواده ایشان همینطور خاطرات خواندنی درباره این استاد فقید فلسفه و تفسیر را بیان کنیم که بخش دوم آن از نظرتان می گذرد:


*خانم طباطبایی لطفاً بفرمایید آیا علامه طباطبایی رفت و آمد خانوادگی با اساتید و علما داشتند؟

- خیر این نوع ارتباط ها خیلی کم بود علامه واقعاً فرصتی برای این کارها نداشتند مدام به دنبال درس یا تدریس بودند.

خاطرات جلسات درس شهید بهشتی و شهید قدوسی

البته ما خودمان هم جای خاصی نمی رفتیم من حتی بعد از ازدواج یک قدم بیرون شهر نگذاشتم چون شهید قدوسی خیلی کار داشتند اما آخر هفته ها یادم می آید که سر ساعت هشت صبح دست آقای بهشتی روی زنگ خانه ما بود و با عهد و عیال به منزل ما می آمد(با خنده) ایشان واقعاً شخصیت عجیبی بود از در که می آمدند با شهید قدوسی کار می کردد تا دوازده ظهر سپس برای زیارت به سمت حرم حضرت معصومه(ص) می رفتند، حتی یادم می آید که به برخی در راه حرم وقت گفت وگو و ملاقات می دادند! بعد هم ساعت یک ناهار می خوردند و یک ربع ساعتی، ساعت مچی شان را تنظیم می کردند و می خوابیدند دوباره تا پنج بعد از ظهر مشغول کار می شدند.

*زندگی براساس این نظم سخت نیست؟

- دیگر اینطور بود، حتی همسرشان از خود شهید بهشتی با نظم تر بود ایشان با من برای کارها و خرید منزل در ساعت مقرری برنامه ریزی می کردند.(با خنده)

*خانم طباطبایی یکی از فرزندانتان که شهید شده اند. چند فرزنددیگردارید؟ آیا بچه ها مسیر علمی علامه یا پدرشان را پیش گرفته اند؟

- من شش فرزند دارم که یکی از آنها شهید شده الان سه پسر و دو دختر دارم. یک دوره ای به خاطر کار شهید قدوسی مجبور شدیم از قم به تهران برویم من هم وضع حمل کرده بودم برایم جابه جایی سخت بود، بنابراین مجبور به ماندن شدم بعد به تهران آمدم ابتدای انقلاب اسلامی اوضاع به هم ریخته بود، خانه ها خالی شده بود عده ای ادعای مالکیت املاک می کردند تیم شهید قدوسی مأموریت رسیدگی به این کارها را داشت، غفلت می کردند خیلی ها آدم می کشتند! بنابراین کار سنگین بود و اموال بیت المال هم زیاد بود حتی ایشان یک بار گفتند دیگر نمی رسند نامه های مردم را بخوانند، اگر شبانه روز را ۴۲ ساعت کنند شاید برسند، چرا که عده ای معترض می شدند چرا ایشان به نامه های ما رسیدگی نمی کنند.

خاطراتی از تعبیر خواب علامه طباطبایی و شهادت شهید قدوسی و پسرش

*خبر شهادت شهید قدوسی و پسرتان را چطور شنیدید؟

- زمانی که پسرم شهید شد، من مشهد بودم چند روزی برای تغییر روحیه شهید قدوسی ما را از تهران خارج کرده بود ابتدا به ما گفتند که پسرم بیمارستان است بعد فهمیدیم که ایشان شهید شدند. خود علامه طباطبایی خیلی با محمدحسن مأنوس بود زمانی که خبر شهادت محمدحسن را دادند سختم بود به علامه بگویم ایشان هم سختشان بود نزد من بیایند، شهید قدوسی گفتند که حاج آقا منتظر شماست من رفتم داخل اتاقشان و سلام کردم، نشستم و گفتم که «پسرم واقعاً شایسته بود». پدر تنها گفتند که «آفرین» دیگر نه ایشان چیزی گفت و نه من، اما برایمان بسیار سخت بود چرا که نوه خوبی برای حاج آقایم بودند، منتها ایشان اهل سروصدا و گریه و زاری نبودند.

پیش از شهادتشان نزدیک هفده شهریور یک بار پسرم گفت که برای تعبیر خواب می خواهم نزد حاج آقا بروم، خواب دیدم که زمین خوردم و پوست دستم عوض شد و به تدریج این پوست تغییر پیدا کرد، آقای قدوسی هم البته تعبیر خواب بلد بود منتها با هم نزد علامه رفتیم تعریف خواب علامه را قبول داشتیم ایشان خندید و گفت: عاقل می شوی! یک هفته بعد دست پسرم تیر خورد و همان تکه دستش که در خواب دید از بین رفت زمانی که علامه به عیادتشان آمد گفت خوابت تعبیر شد، پس از آن سیزده بار پسرم دستش را عمل کرد هفته ای دو مرتبه بیمارستان می خوابید آخر هم دستش نیمه فلج ماند زمانی که انقلاب شد تازه دستش را از گچ خارج کرد منتها تا قبل از آن هم با همان دست رانندگی می کرد حتی از دیوار بالا می رفت، دو ماهی از باز کردن گچ دستش گذشت که به شهادت رسید و به فاصله شش هفت ماه بعد از آن هم پدرش شهید شد.

یک وقت هایی که پسرم محمدجواد پکر می شود که چرا پدر و برادرش در قید حیات نیستند می گویم که حتماً صلاح دیده شده، شاید اگر امروز پدر یا برادرتان بود شما امروز مثل بچه بعضی ها شده بودید!

وصیت شهید قدوسی برای تحصیل فرزندانش

*خدا رحمتشان کند. الان بچه ها به چه کاری مشغولند؟ ادامه دهنده راه علامه یا پدر شدند؟

- راستش شهید قدوسی وصیت کرده بود که یکی از بچه هایش حتماً درس بخوانند پس از شهادت قدوسی، محمدحسین فرزند بزرگم نزد حضرت امام رفت و درباره این وصیت با ایشان صحبت کرد، پسرم به ایشان گفتند که من دو برادر دیگر هم دارم خودم آیا این مسیر را بروم یا صبر کنم آنها بزرگ شوند که امام راحل گفته بودند خودتان مشغول شوید، ایشان از همانجا که آمدیم شروع به خواندن درس عربی کرد با اینکه در سپاه تعهد هم داشت که پس از یک سال به قم رفت و اجتهادش را گرفت منتها لباس نپوشید.

*چرا؟

- معتقد بود لایق لباس روحانیت نیست زمان انقلاب دانشگاه می رفت که پس از مدتی تغییر رشته داد و در دانشگاه تهران جامعه شناسی خواند همزمان در قم هم تحصیل می کرد، موقع امتحانات دانشگاه با زن و بچه به منزل ما می آمد و ۱۰ روز درس می خواند همه نمره هایش بیست می شد! پسر دومم هم برق خوانده اما نیمه راه به قم رفت پسر سومم را اجازه ندادم به قم برود همینجا دانشگاه رفت، دختر بزرگم پس از هفده سال ترک تحصیل دانشگاه رفت و دختر کوچکم هم دندانپزشک است و همسرش هم همینطور.

*از دامادها راضی هستید؟

- بله داماد بزرگم جوان بسیار برازنده ای است و بی خود نبود شهید قدوسی پس از شهادت تأکید به این ازدواج کرد چرا که خواب ایشان را دیدم، داماد دومم هم دندانپزشک است و از او هم راضی هستم.

*پس یک جامعه پزشکی در منزل دارید…

- بله(باخنده) البته داماد بزرگم آقای مرعشی واقعاً نخبه و بسیار مهربان است زمانی که دخترم را عقد کردند فرزندان دیگرم خیلی کوچک بودند آنقدر ایشان با بچه ها مهربان بود که مدیر دختر کوچکم از مدرسه به من زنگ زده بود که چه اتفاقی در منزلتان افتاده ایشان واقعاً روحیه شان خوب شده است؟ از در که دامادم می آمد بچه ها دیگر عروسی داشتند عصرها که از بیمارستان طالقانی می آمد بچه ها را بیرون به گردش و تفریح می برد خب بهرحال بچه ها کمبود پدر داشتند و این خیلی مشکل بود من همیشه می گویم که داماد خیلی خوب است!

* اکنون منزل تنها زندگی می کنید؟

- البته تنها نیستم ماشاءالله بچه ها هستند سر می زنند دخترها نزدیک من هستند من و شهید قدوسی منزلمان شمس آباد بود الان بخاطر نزدیکی به بچه ها اینجا(شهرک قدس) آمدم خانه مان آنجا دربست بود بنابراین خیلی ترسناک بود اینجا دلباز و امن است خیالم از امنیتش راحت است بنابراین هر کمکی هم که لازم داشته باشیم با یک تماس به کمکمان می آیند، دختر بزرگم روزانه گاهی تا سه بار به من سر می زند البته بچه ها آنقدر کار دارند که آدم دوست ندارد مزاحمشان شود ان شاءالله خدا برای همه بسازد، فرزند خوب خیلی خوشمزه است(با خنده) خدا کمک کرد که فرزندانم خوب شدند وگرنه هزار و یک مشکل ایجاد می شد.

عکس ها و دستنوشته های علامه را بردند و دیگر نیاوردند

*خدا را شکر. خانم طباطبایی آلبومی، دست نوشته ای، تصویری از علامه ندارید به ما نشان دهید؟

- متأسفانه خیر، عکس های علامه را بنیاد شهید، رادیو و تلویزیون و… بردند و گفتند پس می آورند ولی نیاورند! این چند عکسی که به در و دیوار آویزان است را فقط دارم که بچه ها چاپ کرده اند.

*خواهرتان کجا زندگی می کنند؟

- منزل خواهرم نزدیک ما نیست البته همسر ایشان هم جواد مناقبی سال هاست فوت کرده اند، ایشان هم جزو شاگردان درس علامه بودند منتها پس از اتمام درس به تهران آمدند و در دانشگاه ادامه تحصیل دادند ایشان منبری قهاری بودند.

به فلسفه علاقه خاصی ندارم / مدارس زمان ما برای دختران قابل اعتماد نبود

*خدا رحمتشان کند. این روزها چطور خود را سرگرم می کنید حالا که دیگر نه علامه است و نه همسرتان…

- گاهی مطالعه می کنم، گاهی خیاطی و بافتنی.

*به فلسفه علاقه دارید؟

- خیلی نه چون ما زود مشغول زندگی شدیم فراغتی در آن دوران نداشتیم البته از زمانی که به خانه همسرم آمدم برخی کتاب های شهید قدوسی را یا آثاری که برایم می آورند را مطالعه می کردم اما کتاب ها متفرقه بود ما به دلیل جو خاصی که آن دوران بر مدارس حاکم بود امکان ادامه تحصیل برایمان فراهم نشد مدارس هم واقعاً آن دوران قابل اعتماد نبود زمانی که پدر درس داشتند ما خیلی بچه بودیم گاهی که شهید قدوسی می آمدند و صحبت می کردند حرف هایشان خیلی برایم شیرین بود(با خنده) اما بازهم چیزی برای ما نداشت ما فقط می شنیدیم.

خاطرات جلوس خانوادگیمان از یادم نمی رود

آن زمان که در یک اتاق زندگی می کردیم در خانه پدرمان اغلب شب ها ساعت دوازده که درس علامه طباطبایی تمام می شد یک ساعت جلوس خانوادگی داشتیم شب ها آبگوشت می خوردیم مادرم معمولاً دوست نداشت وقت حاج آقا تلف بشود سریع وسایل را می آوردیم و بعد از شام جلوس داشتیم آنقدر این یک ساعت شیرین و شنیدنی بود که اکنون به آن لحظه ها حسرت می خورم دلم می خواست یک بار دیگر این یک ساعت برایم تکرار می شد و حاج آقا برایمان صحبت می کرد از قضایا و قصه های پیغمبران و بزرگان پدر آن زمان تلاش داشت که ما را نسبت به مسائل دینی حساس کند گاهی هم مادر از برخی مسائل روزانه صحبت می کرد ولی بیشتر سخنان پدر را می شنیدیم.

*از دیدارهای علامه طباطبایی با امام خمینی(ره) بگویید.

- یادم می آید یک بار در تهران حاج آقا به همراه شهید مطهری به دیدار امام رفتند، بعد هم که امام به قم آمدند باز هم همدیگر را دیدند اما آن دوران که امام سرشان شلوغ شد دیگر حاج آقا به لحاظ مغزی فرسوده شده بودند حتی یادم می آید نزدیک منزل ما منزل یک آقایی بود که امام راحل در قم مدتی آنجا بودند شب ها گاهی مردم جمع می شدند آنجا و دیگر علامه حالشان خوب نبود مریض بودند و دکتر گفته بود مطلقاً نباید در سروصدا باشند گاهی ایام جنگ ضدهوایی می زدند صدای بدی می آمد بنابراین ما یک سالی و خورده ای ایشان را به تهران آوردیم و طبقه بالای منزل خودمان اسکان دادیم دیگر حاج آقا آدم عادی نبودند حالشان خوب نبود ایشان را برای مداوا به خارج بردند اما پزشکان گفتند که این مغز هفتصد سال کار کرده است همه چروک هایش باز شده خلاصه هیچ علاجی ندارد و باید با آن بسازیم ایشان خیلی به خانواده وابسته بودند اغلب من کنارشان بودم تابستان ها حتما شب های جمعه به دماوند برای دیدارشان می رفتند و تا عصر جمعه آنجا می ماندیم چرا که ایشان منتظرمان بودند.

تست های حواس جمعی علامه طباطبایی!

*حواسشان چطور؟ آیا حواسشان جمع بود یا اینکه دیگر این اواخر متوجه اطراف نبودند؟

- خیر، حواسشان جمع بود منتها چشمانشان بسیار کم سو شده بود، دستشان لرزش داشت لذا نمی توانستند بنویسند با این همه خیلی حواسشان جمع بود. حاج آقا می گفتند «اذا وقع» را که می خوانی آنجایی که می گویی «فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ» پشت سرش بگویید «سبحان ربی العظیم». همسرشان می گفتند که «اذا وقع» را که شروع به خواندن کرد ایشان خواستند علامه را امتحان کنند گفتند «فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ» حاج آقا سریع گفتند «سبحان ربی العظیم».

یادم می آید که شهادت شهید بهشتی را اصلاً به ایشان خبر ندادیم حتی زمان جنگ خانومشان می گفتند که یک شب تیراندازی کردند حاج آقا گفتند که این دشمنان تا بچه های مرا دانه دانه نکشند دست برنمی دارند همسرشان به ایشان گفتند که بچه هایتان کی هستند؟ ایشان زیرلب گفتند: بهشتی، مطهری و بعد خ را گفتند و ادامه ندادند خانومشان می گفتند ایشان هم حواسشان به همه چیز جمع است و همه چیز را می دانند.

زمان شهادت شهید قدوسی من سیاه تن کرده بودم و قم رفتم علامه هیچ نپرسیدند که چرا سیاه پوشیدم چون یادم می آید زمان شهادت پسرم به من گفتند که سیاهت را در بیاور آقای قدوسی ناراحت می شود، خلاصه ما قم رفته بودیم بچه ها در اتاق بازی می کردند در را باز کردند و به همسرشان اشاره کردند که بیاید خوشبختانه ارتباط ما با ایشان خوب بود ایشان رفتند و برگشتند و بعد به من گفتند که می دانید حاج آقا چه به من می گفت؟ من گفتم خیر، ایشان گفتند که علامه گفت این جواد و جمیله(دو فرزند کوچک من در آن زمان) امانتی های خدا هستند خیلی مراقبشان باشید متوجه شدید؟ گفتم بله، همسرشان می گفت ایشان همه چیز را می داند با اینکه شهادت شهید قدوسی را هم به ایشان نگفته بودیم ما به خیال خودمان نمی گوییم اما ایشان همه چیز را می دانستند چون یک طوری این حرف را زده بودند که اینها با بچه های دیگر فرق دارند این هم دقیقاً پس از شهادت شهید قدوسی بود.

علامه به طرز عجیبی تودار بودند ما به تصورمان مسائل را از ایشان مخفی می کردیم ولی خیلی حواسشان جمع بود حالت های خاصی داشتند مدتی که مریض شده بودند هیچ نمی خوردند من نمی دانم چطور زنده بودند؟ حالت های عادی ایشان به فاصله دو ساعت یک چای کمرنگ می خوردند ولی در آن دوره همین را هم نخورند آنقدر نمی خوردند که غش می کردند، ما نگران می شدیم بعد دکتر می آمد و سرم وصل می کرد دوباره که به هوش می آمد نصفه کاره آن را از دستش می کشید، خیلی سخت بود که ببینیم عزیزمان درحال تمام شدن است اما حریفش نمی شدیم.

ثلاً یک روز من چایی در نعلبکی ریختم، گفتم حاج آقا به خاطر من بخورید، وقتی آوردم جلوی دهانشان عوض خوردن آن را فوت می کردند.

یک بار یادم می آید یک آقای برقعی داشتیم ایشان می خواستند حاج آقا را با خود بیرون شهر ببرند بلکه هوایی بخورند بنابراین با ماشین ایشان را بردند بیرون شهر دیدیم دو ساعت نشده بازگشتند آقای برقعی گفتند که ما رفتیم و فرش انداختیم، غذا درست کردیم همه پیاده شدند الا علامه! در ماشین نشسته بودند و گفتند شما بروید من همین جا نشستم ما گفتیم که نمی شود که ایشان گفتند که اصرار نکنید سهم من تمام شده است باید یک مقدار دیگر خالی شوم تا کم کم تمام شوم. ما هم هیچ نخوردیم و برگشتیم!

خلاصه همین حالت بودند تا زمانی که به کما رفتند اما تا آن وقت هم حواسشان جمع بود.

چیزهای عجیب و غریبی از ایشان دیدیم و شنیدیم، مثلاً خانومشان تعریف می کردند که یک بار حاج آقا دراز کشیده بودند به من اشاره کردند که بلندم کنید، بلندشان کردم رو به قبله نشستند گوش کردم که چه می گویند ایشان شروع به سلام دادن کردند از پیغمبر تا دیگر ائمه بعد از ایشان پرسیدم که چی دیدید و کی؟ ایشان حرفشان را عوض کردند هرچه کردم جواب ندادند اما فهمیدم که ائمه(ع) را دیدند، خیلی تودار بودند بعضی ها از من می پرسیدند که مثلاً درباره علامه چیزهایی شنیده اند من می گویم پدر من آنقدر تودار بود که هیچ چیز نمی گفت من نمی دانم مردم این مسائل را از کجا درمیاورند؟ قانونش هم همین است بنا نیست که هر چیزی را جار بزنند.

خلاصه ما با خانواده امام راحل تا زمانی که همسر امام زنده بودند ارتباط داشتیم گاهی برای حسینیه امام کارت دعوتی هم برایمان می آمد و می رفتیم اما دیگر پیاده روی برایم سخت شده تا این چند وقت پیش هم می رفتم بعد دیگر نتوانستم.

*خسته شدید. سخن پایانی را بفرمایید.

- تنها بگویم امیدوارم خداوند ما را تنها نگذارد آنها رفتند و ما ماندیم جالب است من تا سال ها چشم که برهم می گذاشتم پسرم را می دیدم ولی چند وقتی است که دیگر اینطور نیست حتی تا چند سال قبل هم من خواب نداشتم زمانی که می ترسیدم همسرم را از دست بدهم ایشان به من می گفت که از چه می ترسی؟ من می گفتم می ترسم شما را بکشند، می گفت خب بکشند اجازه دهید من شهید شوم آنجا دست شما را هم می گیرم، من گفتم تو پدر و مادرت را شفاعت می کنی نه مرا! ایشان می گفتند، پدر و مادر من احتیاجی به شفاعت من ندارند اول خانواده مهم است این حرف ها را خیلی می زدند، پس از شهادت پسرم هم چند بار خواب دیدم که به من می گفتند نگران نباش من شفاعتت می کنم خلاصه برای همه مردم آرزوی موفقت و سلامتی دارم. والسلام.

*از وقتی که در اختیار ما گذاشتید سپاسگزاریم. ان شاءالله که همیشه سلامت باشید.

- من هم از شما ممنونم.

ارسال نظر

پربیننده ترین

آخرین اخبار