توصیه سید جمال به قاتل شاه
شکرانه پنجاهمین سالگرد جشن سلطنت ناصر الدین شاه به گلوله رعیت ایرانی ناتمام ماند که دست روزگار او را خدمتکار شخصی سید جمال الدین اسدآبادی کرد و تحت تاثیر این مرد قرار گرفت و زمانی که با گریه از ظلم قجر شکوه می کرد توصیه ای شنید که جان تازه ای گرفت.
به گزارش مشرق، صبح جمعه هجدهم ذیقعده ۱۳۱۳مصادف با ۱۲ اردیبهشت زمانی که ناصرالدین شاه مهیای برگزاری مراسم جشن پنجاهمین سالگرد سلطنت در حرم حضرت عبدالعظیم در شهر ری می شد گلوله میرزا رضای کرمانی شادی او را به عزا بدل کرد.
میرزا رضا کرمانی قاتل ناصرالدین شاه و مرید سید جمال الدین اسد آبادی، در نقطه ای شاه را به گلوله بست که چندسالی پیشتر به دستور شاه قاجار، سیدجمال الدین را بازداشت کرده بودند و بدین ترتیب میرزا رضا در آن روز هم انتقام ستم کشی های خود از شاه گرفت و هم انتقام بدرفتاری ها با مرشد خود را.
قلب شاه قاجار با گلوله ای که از تپانچه پنج لول یک رعیت ایرانی خارج شد از حرکت ایستاد، رعیتی که رویای قتل ناصرالدین شاه مالیخولیای ذهنش بود و با فکر اجرایی کردن آن شب و روز می گذراند. چه آنکه میرزا رضا چند سال قبل از آن نیز به هنگام تعزیه خوانی تکیه دولت که در غرفه حاج محمدحسین امین الضرب خدمت می کرد، به هنگام گردش شاه در غرفه ها نیت کرد با کاردی که در اختیار داشت مقصود خود را انجام دهد اما احتیاط کرد که مبادا کارگر نگشته و کار ها بد تر و سخت تر شود.
رویای میرزا رضا اما در دیدار با مرشدش سیدجمال الدین اسدآبادی در استامبول مهر تایید می خورد و تبدیل به نقشه می شود، آن روز که میرزا رضا در محضر سیدجمال و به گاه شکایت از صدمات روزگار به گریه می افتد. سید اما او را برحذر می دارد که «گریه کار کودکان است و مرد مادام که دروازه مرگ به روی او باز است نه زیر بار ذلت می رود و نه از حوادثروزگار شکایت می کند.» میرزا رضا پس از شنیدن این سخن جانی تازه می گیرد و حال و روز ملال انگیز خویش تغییر داده و برای انتقام کشیدن از ستمکار خود را آماده می سازد. مخفیانه به ایران باز می گردد به رغم آنکه می داند تحت تعقیب است با هزار ملاحظه خانه ای در شهر ری برای خود فراهم کرده، قیافه و نام خویش را تا آنجا که ممکن است تغییر داده، در بالاخانه دری که از صحن مقدس به مدرسه امین السلطان می رود به شغل معالجه امراض جلدی کودکان پرداخته و در حقیقت برای اجرای یگانه مقصد خویش انتظار فرصت می کشد. فرصتی که سرانجام به بهترین شکل ممکن برای میرزا رضا فراهم شد.
ناصرالدین شاه بعد از آنکه شکرانه پنجاه سال سلطنت را به جای می آورد و قصد خروج از حرم می کند، در قیل و قال و رفت و آمد زائران مردی به سمتش می آید و به روال همه عرض حال دهندگان به پادشاه، در دستش عریضه ای است و ناگهان صدای صفیر گلوله شنیده می شود و بعد از آن همهمه و آشوب. میرزا رضا اما اقبال گم شدن در آشوب نمی یابد.
میرزا رضا کرمانی قاتل ناصرالدین شاه و مرید سید جمال الدین اسد آبادی، در نقطه ای شاه را به گلوله بست که چندسالی پیشتر به دستور شاه قاجار، سیدجمال الدین را بازداشت کرده بودند و بدین ترتیب میرزا رضا در آن روز هم انتقام ستم کشی های خود از شاه گرفت و هم انتقام بدرفتاری ها با مرشد خود را.
قلب شاه قاجار با گلوله ای که از تپانچه پنج لول یک رعیت ایرانی خارج شد از حرکت ایستاد، رعیتی که رویای قتل ناصرالدین شاه مالیخولیای ذهنش بود و با فکر اجرایی کردن آن شب و روز می گذراند. چه آنکه میرزا رضا چند سال قبل از آن نیز به هنگام تعزیه خوانی تکیه دولت که در غرفه حاج محمدحسین امین الضرب خدمت می کرد، به هنگام گردش شاه در غرفه ها نیت کرد با کاردی که در اختیار داشت مقصود خود را انجام دهد اما احتیاط کرد که مبادا کارگر نگشته و کار ها بد تر و سخت تر شود.
رویای میرزا رضا اما در دیدار با مرشدش سیدجمال الدین اسدآبادی در استامبول مهر تایید می خورد و تبدیل به نقشه می شود، آن روز که میرزا رضا در محضر سیدجمال و به گاه شکایت از صدمات روزگار به گریه می افتد. سید اما او را برحذر می دارد که «گریه کار کودکان است و مرد مادام که دروازه مرگ به روی او باز است نه زیر بار ذلت می رود و نه از حوادثروزگار شکایت می کند.» میرزا رضا پس از شنیدن این سخن جانی تازه می گیرد و حال و روز ملال انگیز خویش تغییر داده و برای انتقام کشیدن از ستمکار خود را آماده می سازد. مخفیانه به ایران باز می گردد به رغم آنکه می داند تحت تعقیب است با هزار ملاحظه خانه ای در شهر ری برای خود فراهم کرده، قیافه و نام خویش را تا آنجا که ممکن است تغییر داده، در بالاخانه دری که از صحن مقدس به مدرسه امین السلطان می رود به شغل معالجه امراض جلدی کودکان پرداخته و در حقیقت برای اجرای یگانه مقصد خویش انتظار فرصت می کشد. فرصتی که سرانجام به بهترین شکل ممکن برای میرزا رضا فراهم شد.
ناصرالدین شاه بعد از آنکه شکرانه پنجاه سال سلطنت را به جای می آورد و قصد خروج از حرم می کند، در قیل و قال و رفت و آمد زائران مردی به سمتش می آید و به روال همه عرض حال دهندگان به پادشاه، در دستش عریضه ای است و ناگهان صدای صفیر گلوله شنیده می شود و بعد از آن همهمه و آشوب. میرزا رضا اما اقبال گم شدن در آشوب نمی یابد.
ارسال نظر