|
|
کدخبر: ۱۷۰۸۰۶

گزارشی از مرموزترین جزیره جهان

جزیره دیه گو گارسیا پس از تحولات اواخر دهه ۷۰ میلادی در ایران و اشغال افغانستان توسط ارتش سرخ شوروی به شدت تجهیز شده و امروز پایگاهی برای پیشرفته ترین بمب افکن ها و سامانه های راداری و الکترونیک ارتش امریکاست.

گروه امنیتی دفاعیخبرگزاری فارس- سردار علی فدوی فرمانده نیروی دریایی سپاه پاسداران درگفت وگوی اخیرخود باخبرگزاری فارسدرباره حضور نیروهای فرامنطقه ای در اطراف ایران، خلیج فارس و کشورهای منطقه اظهار داشت:«در سال ۹۱ میلادی یک میلیون نفر نیروی آمریکایی در منطقه حضور داشتند در حالی که خودشان ۵۵۰ هزار نفر اعلام کردند اما طبق رصد و شنودهای ما، این تعداد چیزی حدود یک میلیون نفر بود. امروز هم آنها قصد دارند نیروهای خود را در مناطق نزدیک به منطقه مثل کویت، عربستان، عمان و یا جزیره دیه گو گارسیا به عنوان نیروی احتیاط استقرار دهند.»

حضور آمریکایی ها در مناطقی نظیر افغانستان، پاکستان، ترکیه، بحرین، عربستان، برخی کشورهای شمال ایران و حضور یگان های دریایی آنها در خلیج فارس موضوعی روشن و برای افکار عمومی، شناخته شده است اما آنچه درباره آن کمتر سخن به میان آمده، حضور نیروهای نظامی آمریکا در جزیره «دیه گو گارسیا» ست که به عنوان یکی از مهمترین پایگاه های فرامرزی ارتش آمریکا برای دخالت در امورات منطقه ای از آن استفاده می شود.

* موقعیت جغرافیایی

جزیره دیه گو گارسیا در اقیانوس هند، در ۳۸۰۰ کیلومتری چابهار، ۳۵۰۰ کیلومتری آفریقا و شرق اندونزی، ۲۰۰۰ کیلومتری هند، ۴۵۰۰ کیلومتری خلیج فارس و ۵۰۰۰ کیلومتری استرالیای غربی واقع شده است.

موقعیت جغرافیایی دیه گو گارسیا در اقیانوس هند

این جزیره V شکل است که روی باز آن به سمت شمال و شمال غربی قرار دارد، ساحلی به طول۳۷ مایل داشته و ۷ درجه زیر خط استوا قرار گرفته است. عمق این جزیره ۲۰ الی ۵۰ متر و ارتفاع آن نیز بین ۱۲۰ تا ۱۴۰ سانتیمتر بالا از سطح دریاست.

* دست به دست شدن جزیره میان استعمارگران

«دیه گو گارسیا» برای اولین بار در اوایل قرن شانزدهم میلادی توسط پرتغالی ها کشف شد و اعتقاد بر این است که نام این جزیره نیز از نام فرمانده کشتی و یا نام کاشفان اولیه آن گرفته شده است.

این جزیره تا قرن ۱۸ میلادی که فرانسوی ها آن را تصرف کردند، غیر مسکونی بود و فرانسه طی قرن ۱۸ و ۱۹ با آوردن کارگران و بردگانی از قبایل آفریقایی و دهقانان هند شرقی مردمانی را در این جزایر ساکن کرد که به «چاگوسیان» مشهور شدند.

جزیره دیه گو گارسیا

سرانجام در جریان جنگ های انگلیس و فرانسه بود که دیه گو گارسیا به تصرف انگلیسی ها درآمد و از سال ۱۸۱۴ تا ۱۹۶۵ به عنوان یکی از متعلقات «موریس» شناخته شد. سپس جزایر «چاگوس» که شامل دیه گو گارسیا نیز می شد از موریس جدا شده و به سرزمین های بریتانیا در اقیانوس هند ضمیمه شد.

* جزیره در اجاره آمریکا؛ جایی برای بومیان نیست

در سال ۱۹۷۱، ساکنان بومی جزیره دیه گو گارسیا در پی توافق بین بریتانیا و آمریکا و واگذاری این جزیره به ایالات متحده برای استفاده به عنوان پایگاه نظامی، به زور و در شرایط بسیار سختی اخراج و به جزیره موریس رانده شدند.

شمار این افراد بومی در این سال حدود ۲ هزار نفر بود که در برگیرنده شماری از اخلاف کارگران هند شرقی و بردگان آفریقایی بودند.

اگر چه از میزان و مبلغ مالی قرارداد و توافقات آمریکا و انگلیس اطلاعات دقیقی در دست نیست، اما گفته می شود که بریتانیا به ازای واگذاری این پایگاه حدود ۱۴ میلیون دلار در زمینه خرید و استقرار سیستم دفاع موشکی پولاریس در خاک انگلیس از آمریکا تخفیف دریافت کرده است.

به این ترتیب، هرگونه فعالیت دیگر در این جزیره ممنوع اعلام شد؛ هرچند بارها بومیان موسوم به چاگوسیان برای بازگشت به سرزمین خود از انگلستان شکایت نیز کرده اند.

* زرادخانه آمریکایی در اقیانوس هند مجهز می شود

این جزیره که به علت نزدیکی به ذخائر نفتی در خلیج فارس، از اهمیت خاصی برخوردار است، از زمان واگذاری به آمریکا دچار تغییرات و تحولات گسترده و عمیقی شده و تجهیزات پیشرفته نظامی و دریایی زیادی در آن مستقر شده است که تجهیزات سوخت رسانی، پشتیبانی، اطلاعاتی، رهگیری، هوایی و دریایی از جمله آنهاست که دیه گو گارسیا را به قدرتمندترین و مجهزترین و البته امنیتی ترین پایگاه نظامی آمریکا تبدیل کرد.

عکس هوایی متعلق به سال ۲۰۰۲ از پایگاه هوایی آمریکا در دیه گو گارسیا. هواپیمای بوئینگ ۷۴۷ در عکس دیده می شود

این پایگاه که پس از تحولات اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ میلادی در ایران و اشغال افغانستان توسط ارتش سرخ شوروی به شدت تجهیز شد، در دوران جنگ سرد نیز نقش بسیار استراتژیکی در مقابله آمریکا با روسیه به عهده داشت و در زمان جنگ شوروی و افغانستان هم پروازهای جاسوسی آمریکا از این جزیره انجام می شد.

دیه گو گارسیا دارای تجهیزات بسیار پیشرفته نظامی، اطلاعاتی و مخابراتی است. در جنوب این پایگاه، مرکز ارسال پیام(Transmitter Site) قرار دارد که امکان برقراری تماس میان سواحل، کشتی ها و هواپیماها در سطح بسیار بالایی با مراکز مورد نظرشان را فراهم می کند.

«گروه امنیت دریایی»(Naval Security Grup) نیز در این جزیره مستقر است. این گروه، فعالیت های فوق سری در زمینه های مختلفی در راستای منافع ملی آمریکا دارد که از جمله آن می توان به هدایت عملیات ها، فراهم سازی تجهیزات لازم برای دریافت و ارسال سریع پیام های سری اشاره کرد.

بمب افکن های B۵۲ آمریکا در جزیره دیه گو گارسیا(تاریخ عکس: ۲۰۰۲ میلادی)

پس از دوران جنگ سرد، آمریکا از دیه گو گارسیا برای حملات نظامی متعدد استفاده کرده است.

برای مثال در سال ۱۹۹۱ در جنگ اول خلیج فارس با عراق، در سال ۲۰۰۲ در حمله به افغانستان و در سال ۲۰۰۳ در حمله به عراق نیز از این پایگاه برای حملات هوایی توسط بمب افکن های خود استفاده های زیادی کرده است.

هم اکنون نیز بمب های پیشرفته لیزری و نفوذکننده در زمین موسوم به bunker buster درکنار بمب افکن هایی نظیر B۵۲ و B۱ Lancer در این زرادخانه بزرگ آمریکایی مستقر هستند.

بمب افکن آمریکایی B۱ Lancer

در کنار اینها، واحد مرکزی برای بررسی اطلاعات ماورای جوی این کشور نیز در جزیره فوق مستقر شده است.

* جولان CIA در جزیره

در سال ۲۰۰۶ از سوی برخی روزنامه ها مثل گاردین ادعای استفاده از این پایگاه توسط آمریکا در سال ۲۰۰۲ به عنوان محل انتقال پروازهای حامل مظنونین تروریستی و یا وابستگان به القاعده به گوانتانامو برای شکنجه های غیر انسانی و گرفتن اعترافات مطرح شد که شورای اروپا نیز در ژوئن ۲۰۰۷ از این ادعا حمایت کرد.

پهلوگیری ناوهواپیمابر USS _ Saratoga در دیه گو گارسیا

هرچند در آن زمان(۲۰۰۶) جک استراو وزیر خارجه وقت انگلیس، در پارلمان این موضوع را رد کرد و گفت که در این زمینه آمریکایی ها مکرر صحبت کرده و آنها نیز این اتهام را رد کرده اند، اما ۲ سال بعد دیوید میلیبند وزیر خارجه بعدی انگلیس برای نخستین بار پذیرفت که پرواز های پنهانی سیا برای انتقال مظنونین تروریستی در سال ۲۰۰۲ برای سوخت گیری دست کم دو بار در این جزیره فرود آمده اند.

* مذاکره برای تمدید اجاره تا ۲۰۳۶

قرارداد واگذاری این جزیره به آمریکا که در سال ۱۹۶۶ به امضا رسید، ۵۰ ساله بوده که این قرارداد در سال ۲۰۱۶ به اتمام می رسد اما گفته می شود که دو کشور در مذاکرات بین خود، که احتمالا از ماه های آتی شروع خواهد شد، بر سر تمدید این قرارداد تا سال ۲۰۳۶(به مدت ۲۰ سال دیگر) مذاکره خواهند کرد؛ توافقی که بازگشت بومیان جزیره به خانه اشغال شده شان را حداقل ۲۰ سال دیگر غیرممکن خواهد ساخت.

انتهای پیام /

ارسال نظر

پربیننده ترین

آخرین اخبار