خاطرات مرضیه دباغ از شکنجه هایش در ساواک تا دوران نمایندگی در مجلس

به گزارش خبرنگار سیاسیخبرگزاری تسنیم، برنامه شناسنامه این هفته با حضور مرضیه حدیده چی(طاهره دباغ) و با اجرای محمدحسین رنجبران از شبکه سه سیما پخش شد.

دباغ در ابتدای این برنامه تلویزیونی در مورد نخستین دیدارش با امام، گفت: بعد از آزادی امام از زندان ایشان به قم تشریف بردند و هر روز صبح تا ظهر با مردم ملاقات داشتند.

وی افزود: بنده هم با اصرار به همسرم ایشان را قانع کردم که یک روز برای ملاقات با امام به قم برویم. وقتی به قم رسیدیم ظهر بود و ملاقات تمام شده بود و امام برای اقامه نماز به حرم رفته بودند. ما هم به سمت حرم حضرت معصمومه(س) حرکت کردیم و بعد از اقامه نماز و صرف ناهار به سمت ماشین های تهران - قم رفتیم که به خانه بازگردیم.

دباغ خاطرنشان کرد: در ماشین نشسته بودیم و منتظر بودیم تا ظرفیت تکمیل شود و به سمت تهران راه بیفتیم که راننده آمد و گفت آقا به مسجد امام حسن آمده، اگر کسی آقا را ندیده بیاید. ما هم به سرعت از ماشین پایین آمدیم و به سمت مسجد حرکت کردیم. وقتی می خواستیم وارد مسجد شویم پیرمردی که دم در مسجد ایستاده بود، گفت خانم ها نباید وارد مسجد شوند. بنده هم بدون اینکه به او جوابی دهم وارد مسجد شدم.

وی اظهار داشت: حضرت امام نشسته بودند و حاج آقا مصطفی در کنارشان حضور داشتند. همین طور که پوشیه روی صورتم بود به سمت امام تعظیم کردم و حضرت امام هم با تکان دادن دست مبارک شان و آقا مصطفی با نگاه شان جواب مارا دادند.

وی ادامه داد: فکر می کنم همین دست تکان دادن امام و نگاه آقا مصطفی انقلابی راستین در وجود بنده ایجاد کرد. از آن موقع به بعد همه دغدغه ام این بود که دوباره به قم برگردم و امام را ملاقات کنم. دیدار با امام زندگی بنده را با هشت بچه دگرگون کرد.

دباغ افزود: بنده درس حوزه می خواندم. شهید سعیدی به عنوان پیش نماز مسجد موسی بن جعفر(ع) فعالیت شان را آغاز کردند. این مسجد نزدیک منزل ما بود و شهید سعیدی با اصرار زیاد حاضر شدند کلاسی را برای خانم ها ترتیب دهند و در نهایت ۱۴ تا ۱۵ نفر از خانم های محل در این کلاس ها درس های حوزه را ادامه می دادیم.

وی تصریح کرد: سال ۴۳ ارتباط ما با شهید سعیدی یک مقدار خانوادگی شده بود و ایشان با خانواده ام هم در ارتباط بودند. بعد از شهادت شهید سعیدی(سال ۴۹) خیلی وضعیت بد شد و بنده مدتی شب ها در کیوسک های تلفن می خوابیدم که توسط ساواک دستگیر نشوم.

وی گفت: سال ۵۲ برای اولین بار توسط ساواک دستگیر شدم. عروسی یکی از بچه های دانشگاه علم و صنعت در منزل ما بود و سعی کردیم بدون اطلاع ساواک این مراسم را برگزار کنیم. صبح که برای نماز از خواب بیدار شدم، کیسه زباله را برداشتم تا جلوی در بگذارم که یک آقایی پای خودش را میان در قرار داد و اجازه نداد در را ببندم. گفتم شما؟ گفت ما مأموریم که خانه را بازرسی کنیم. عروس و داماد در یک اتاق خواب بودند و چند نفر دیگر از بچه ها هم خوابیده بودند که متأسفانه همه آنها دستگیر شدند.

دباغ خاطرنشان کرد: چند شب بعد دوباره به منزل ما مراجعه کردند و گفتند باید برای پاسخ گویی به چند سؤال همراه ما بیایید. حدود ۷ تا ۸ روز زیر دست ماموران ملعون و حیوان صفت ساواک بودیم که دیدم در سلول باز شد و دیدم دخترم که چند ماهی بود وارد ۱۴ سالگی شده بود، داخل سلول شد.

وی تأکید کرد: دخترم گفت به منزل ما آمدند و گفتند هر کسی یک خطی بنویسد و خط بنده را با خطی که در دفترچه سرودهای عراق بوده تطبیق داده اند و مرا دستگیر کرده اند. از صبح اینجا هستم و هر غلطی که دوست داشته اند هم انجام داده اند، اما بنده هنوز حرفی نزده ام! گفتم مادر تو به آنها بگو این سرودها زیبا بود و دوست داشتم یاد بگیرم.

دباغ در بخش دیگری از این برنامه تلویزیونی در مورد شکنجه های ساواک، افزود: مسئله اولی که برای بنده و دخترم خیلی مهم بود، مسئله حجاب بود که آنها اجازه ماندن چادر نمی دادند. دو پتوی سربازی به ما داده بودند که ما از این پتوها به جای چادر استفاده می کردیم که این موضوع باعثشده بود همه ما را مورد تمسخر قرار دهند.

به گزارشخبرگزاری تسنیم، وی افزود: دخترم را هر شب ساعت ۱۰ می بردند و صدایش را در سلول من پخش می کردند. بلاهایی که سر این بچه می آوردند طوری بود که انسان شرم می کند به آن اشاره داشته باشد. ۵ تا ۶ حیوان به جان دختر ۱۴ ساله ام می افتادند و او جیغ می زد و بنده هم صدایش را می شنیدم، اما کاری از دستم بر نمی آمد و فقط به خدا و معصومین پناه می بردم.

دباغ اظهار داشت: یکی از شب ها وقتی در سلول باز شد دیدم دو سرباز زیر بغل دخترم را گرفته اند و دارند او را به سلول می آورند. با خودم گفتم الحمدلله به شهادت رسید و از دست اینها خلاص شد و من هم از خدا بابت این لطفی که در حقم کرد تشکر می کنم. ساعت می گذشت، اما دخترم به هوش نمی آمد و سربازها هرچقدر با سطل آب روی او می ریختند، فایده ای نداشت. بنده که به شدت نگران بودم با مشت به در می کوبیدم. آیت الله ربانی شیرازی که در بند ما بودند، با صدای بلند آیه ای را خواندند که من به خودم آمدم و گفتم چه کار داری می کنی؟ تو برای خدا کار کرده ای بعد داری به دشمن التماس می کنی؟

وی ادامه داد: دو رکعت نماز صبر خواندم. چند دقیقه بعد آمدند و این بچه را داخل یک پتوی سربازی گذاشتند و بردند. بعد از ۱۶ روز دخترم را به سلول برگرداندند. بنده سریع پتو را روی سرش کشیدم تا اگر حرفی می زند ساواکی ها نشوند. رضوانه(دخترم) گفت که در بیمارستان هم شکنجه بود و دست هایم به تخت بسته شده بود و هر ۲۴ ساعت، فقط یک بار اجازه می دادند از سرویس بهداشتی استفاده کنم؛ نکته جالب این بود که می گفت هیچ کدام از این شکنجه ها مهم نیست، من در این ۱۶ روز نمازهایم را به شکل خوابیده و بدون وضو خواندم. نمازهایم را باید دوباره بخوانم یا خدا قبول می کند؟ گفتم خدا حتماً قبول خواهد کرد. نماز تو زیباترین نمازی بوده که خوانده ای.

دباغ تصریح کرد: هیچ وقت به راهی که طی می کردم، شک نکردم. علتش هم ملاقات اولی بود که با امام داشتم. ایشان با حرکت سرشان تمام وجودم را تسخیر کردند و باعثشد هیچ وقت نه خسته شوم و نه به خودم شکی راه دهم.

وی افزود: بعد از شش ماه از زندان آزاد شدم. خدمت یکی دو تن از روحانیون تهران رفتم و خواهش کردم درسم را خدمت شان ادامه دهم، اما هیچ کدام حاضر به این کار نشدند و گفتند شما با سعیدی بودی و از این موضوع ترسیدند

دباغ خاطرنشان کرد: در نهایت آیت الله موسوی همدانی حاضر شدند هفته ای یک بار بنده را برای درس بپذیرند و در نهایت خدمت ایشان درسم را به پایان رساندم. بعد از شش ماه دوباره دستگیر شدم. در اثر شکنجه ها بدنم به طور کلی عفونت کرده بود و تا نزدیک زانوهایم زخم شده بود. بچه های چپی بدون اطلاع بچه مسلمان ها، نامه ای برای فرح نوشتند که بوی تعفن این پیرزن در سلول خیلی ما را اذیت می کند؛ در نهایت پزشکی برای معاینه بنده به سلول آمد و به ساواک گفت که این خانم خیلی زنده باشد، ۷ تا ۸ ماه است. من را به بیمارستان آریا فرستادند و جراحی رویم انجام شد. بعد از چند روز محمد منتظری با لباسی مبدل به بیمارستان آمد. پاسپورتی که آماده کرده بود را همراه با مقداری پول به بنده داد و گفت صبح که برای وضو می روید، از دستشویی توالت به حیاط بیایید.

وی ادامه داد: بنده صبح این کار را انجام داد و سوار ماشین شدم و بعد از عوض کردن لباس با پاسپورتی که به نام زینت احمدی نیلی بود به سمت انگلستان پرواز کردم.

دباغ در مورد حضورش در لبنان و سوریه، اظهار داشت: آنجا خدمت امام موسی صدر رسیدیم. وی ما را به شهید چمران ارتباط داد. شهید چمران در یکی از پادگان های لبنان که نزدیک به مرز سوریه بود آموزش نظامی می داد.

وی افزود: چند اتاق در اختیار خانم ها بود و بقیه پادگان در اختیار آقایان بود. از کشورهای مختلف برای آموزش می آمدند. آقای غرضی، محمد منتظری و دیگر برادران در این پادگان بودند. بعد از سپری کردن دوران آموزش، کارهای تدارکاتی به ما سپرده می شد. تا اینکه اواخر سال ۵۶ واقعاً به گرسنگی افتاده بودیم و هیچ مسافری به سوریه نمی آمد و دست مان به جایی بند نبود. مأموریتی از سوی برادران به بنده سپرده شد و به نجف رفتم تا امام را ملاقات کنم.

دباغ تاکید کرد: در این ملاقات محضر امام عرض کردم من دباغ هستم. فرمودند همان دباغی که با سعیدی بودید؟ فرمودند بنشینید و از شکنجه های داخل زندان برایمان بگویید. بنده هم مقداری از حیوان صفتی ساواکی ها گفتم که امام صحبتم را قطع کردند و گفتند اما من شنیده ام دخترت را هم به زندان آورده اند، چرا از این موضوع چیزی نگفتی؟ بگو می خواهم بدانم.

وی افزود: در ادامه این ملاقات خدمت امام عرض کردم که بنده و ۱۷ برادری که در سوریه و لبنان هستیم گرسنه ایم. ایشان فرمودند بروید، من می فرستم تحقیق کنند. بعد از این موضوع هم مقرر کردند ماهی ۲۰ تومان برایمان می فرستادند. ۲۰ تومان برای ۱۸ نفر آدم که فقط سه خانه تیمی داشتیم! یک روز از دفتر امام موسی صدر به آقای غرضی گفتند خانمی که اینجا هست(خواهر طاهره) باید سریع خودشان را به فرانسه برسانند. در نهایت با برنامه ریزی برادران به نوفل لوشاتو رفتم.

دباغ اظهار داشت: در نوفل لوشاتو حاج احمد آقا گفتند پلیس فرانسه فشار آورده که یک پلیس زن در منزل حضور داشته باشد. امام موافقت نکرده و فرموده اند خواهر طاهره بیاید.

وی تصریح کرد: در نهایت بنده در داخل بیت حضرت امام وارد شدم و یک سری کارها مثل تهیه غذا، شست وشوی لباس امام و موارد دیگر که به بنده سپرده شده بود را انجام می دادم. غذای امام یک تکه مرغ، لپه، لیمو عمانی و پیاز بود و غذای بقیه هم گوجه و تخم مرغ.

دباغ گفت: سه ماه و ۱۶ روز برای حضرت امام آبگوشت پختم و شب ها هم نان و پنیر و انگور میل می کردند. یک روز به ایشان عرض کردم برایتان سخت نیست که هر روز آبگوشت با نان باگت میل می کنید؟ ایشان مکثی کردند و فرمودند شما فکر می کنید مردم در این موقعیت به همین غذا هم دسترسی دارند؟

وی خاطرنشان کرد: به دلیل مشکل قلبی که برایم ایجاد شده بود در بیمارستان بستری شده بودم. حاج احمد آقا آمدند تا اجازه مرخصی ام را بگیرند و با هواپیمای امام به ایران برگردیم، اما پزشکان اجازه مرخصی ام را ندادند و گفتند هنوز خطر وجود دارد. حاج احمد آقا با بغض آمدند و گفتند امام علیرغم اینکه گفته بودند در هواپیما زن نباشد، اما فرموده بودند شما را همراه با خود به ایران ببریم، اما پزشکان اجازه مرخصی شما را نمی دهند.

دباغ تاکید کرد: به هرحال دو روز بعد مرخص شدم و همراه با دو تن از برادران دیگر از طرف امام مأمور شدیم تا پیروزی انقلاب در منزل نوفل لوشاتو بمانیم تا جواب گوی پرسش خبرنگاران باشیم. شب ۲۲ بهمن در رختخواب بودم و رادیو گوش می دادم که دیدم سرود پیروزی انقلاب از رادیو پخش شد و ۲۷ بهمن بود که حضرت امام به ما سه نفر اجازه دادند به ایران برگردیم.

وی افزود: بنده از اواسط سال ۵۳ تا ۵۷ خانواده را ندیده بودم و از آنها بی خبر بودم.

دباغ در مورد پایه گذاری سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، گفت: مشکلاتی در کمیته ایجاد شده بود و در آن برای همه باز بود که همین موضوع باعثبروز مشکلاتی شده بود. امام تأکید داشتند تشکیلاتی برای حفظ و حراست از دستاوردهای انقلاب ایجاد شود و به آیت الله لاهوتی حکمی دادند و بنده به همراه چند تن از برادران شب ها جلساتی داشتیم و برنامه ریزی می کردیم تا چارچوب این تشکیلات شکل بگیرد. امام هم بعضی از این مطالب را تأیید کردند. مأموریتی به بنده و آقای لاهوتی داده شد تا با اشارات حضرت امام، سپاه را در منطقه غرب کشور تشکیل دهیم.

دباغ افزود: بنده هنوز هم سپاهی هستم، اما سمت خاصی در سپاه ندارم. فکر می کنم شما در هیچ یک از انقلاب های دنیا نمی توانید تشکیلات نظامی با این نظم و پیشرفت و استقامت پیدا کنید.

وی در مورد دوران نمایندگی اش در مجلس، گفت: دوره دوم مجلس از تهران وارد مجلس شدم و دوره پنجم هم نماینده مردم همدان بودم. در آن زمان بنده فقط عضو حزب الله بودم و به هیچ جناحی وابسته نبودم. امام هم به این جناح بندی ها اعتقادی نداشتند. یکی از آقایان یک روز خدمت امام رسید و گفت شما به روحانیت مبارز این قدر پول دادید تا در انتخابات فعالیت داشته باشد، اما ما الان جدا شده ایم و روحانیون مبارز را تشکیل دادیم. امام فرموده بودند یک مقدار پول هم در اختیار شما قرار می دهیم، برای ما فرقی نمی کند. اگر در خط انقلاب باشید، با هر اسمی مورد توجه مردم هستید.

به گزارشخبرگزاری تسنیم، وی گفت: در مجلس پنجم که یکی دو نماینده مانتویی هم بودند گفتم هیچ نماینده ای حق ندارد بدون چادر وارد صحن مجلس شود که این جمله باعثشد مورد خشم عده ای نیز قرار بگیرم تا اینکه آقایان متوجه شدند چه مسأله ای پشت این صحبت بود و آمدند عذرخواهی کردند.

دباغ در مورد ارزیابی اش از عملکرد ادوار مختلف مجلس، اظهار داشت: در ادوار مختلف مجلس عده ای از نمایندگان مخلص را می بینید که دلتان به آن ها گرم است، اما نمی توان به آدم هایی که به فکر جناح بازی خود هستند، دلگرم بود.

وی، افزود: پس از مجلس پنجم بنده حقوقی دریافت نمی کردم و حقوق ناچیزی به عنوان مستمری بازنشستگی دریافت می کردم. با این وجود باید دو خانواده را هم سرپرستی می کردم. به دلیل اینکه این حقوق کفایت نمی کرد، شب ها با ماشینم مسافرکشی می کردم. وقتی این خبر پخش شد، آقا(رهبر معظم انقلاب) خیلی ناراحت شده بودند و فرمودند خرج این سه خانه را بنده می دهم و شما دیگر حق ندارید مسافر کشی کنید.

انتهای پیام /