آخرین تیر ترکش بازیکنان پرسپولیس اعتصاب بود
اعتراف تلخ کاپیتان پرسپولیس نشان داد که فوتبالیست‌های ایران هیچ حامی ندارند و هیچ نهاد و صنفی از حق و حقوق آنها دفاع نمی‌کند.
به گزارشامیدبه نقل از فارس، اعتصاب کردیم اما آب از آب تکان نخورد! این آخرین حرف محمد نوری کاپیتان پرسپولیس بعد از ۳ روز اعتصاب و تمرین نکردن بود.
اعتراف تلخ بازیکنان پرسپولیس در بی‌تاثیر بودن اعتصاب بیانگر واقعیت‌های تکان‌دهنده‌ای در فوتبال ایران است. اینکه در این فوتبالی که عنوان حرفه‌ای را یدک می‌کشد، فوتبالیست‌های ما هیچ صنف و نهادی ندارند که از حق و حقوق‌شان دفاع کنند.
بازیکنان پرسپولیس که در کانون توجه مردم و رسانه‌ها هستند و کوچک‌ترین اتفاق در مورد آنها بازتاب وسیعی در جامعه دارد این‌بار در گرفتن حق و حقوق‌شان ناکام بودند حتی با اعتصاب و تمرین نکردن! آخرین تیر ترکش آنها اعتصاب بود.
بازیکنانی که در ابتدای فصل به آنها لقب میلیاردر و پورشه‌سوار دادیم می‌گویند که برای زندگی معمولی‌شان هم دچار مشکل شده‌اند و به خاطر بدقولی مسئولانباشگاه پرسپولیسدر پرداخت دستمزدهایشان حتی زندگی خصوصی هم دچار تنش هستند، البته برخی معتقدند که آنها دستمزد میلیاردی می‌گیرند و اگر جای کارمندان، کارگران، روزنامه‌نگاران و سایر اقشار جامعه بودند با این گرانی‌ها چه می‌خواستند
بکنند؟!
حرف آنها شاید درست باشد اما هر صنفی درآمد خاص خود را دارد. همانطور که درآمد یک بازرگان را نمی‌توان با درآمد یک کارمند و کارگر مقایسه کرد، نمی‌توان انتظار داشت که یک فوتبالیست حرفه‌ای که برای رسیدن به این درجه سختی‌های فراوانی کشیده به اندازه یک کارمند حقوق بگیرد به هر حال ستاره شدن در دنیای حرفه‌ای ورزش هم کار هر کسی نیست.
با این حال اکنون مشکل اقتصادی نه تنها در ایران بلکه کل جهان را فراگرفته از اروپا تا آمریکا و از ایران تا برزیل! در همه جا بحثمشکلات مالی و تورم است.
در همین فوتبال اسپانیا کههوادارانزیادی هم در ایران هم دارد مشکلات اقتصادی به اندازه‌ای حاد شد که حتی بازیکنان تصمیم به اعتصاب گرفتند. لالیگا در ابتدای فصل با خطر تعطیلی مواجه شد و در نهایت با گفت و گو بین انجمن بازیکنان اسپانیا و مسئولان فوتبال و لیگ این کشور مشکل موقتا حل شد.
همین چند روز پیش هم بود که در جام حذفی اسپانیا تیم راسینگ سانتاندر به خاطر مشکلات مالی حاضر نشدند که در دیدار برگشت مقابل سوسیداد بازی کنند. این تیم سفید و سبزپوش در دیدار رفت با نتیجه سه بر یک مغلوب سوسیه داد شده بود و در بازی برگشت نیز از دور رقابت های کنار کشید تا شانس رویارویی با بارسا در مرحله نیمه نهایی را از دست بدهد.
بازیکنان بتیس که مدت هاست حقوق نگرفته بودند با حمایت هوادارنشان تنها در میانه میدان حاضر شدند و سپس به داور مسابقه اعلام کردند که قصد شرکت کردن در این مسابقه را ندارند. آنها تلاش کردند توجه علاقه‌مندان به فوتبال در جهان را به سمت خود و وضعیت مالی اسفبار باشگاه‌شان جلب کنند و تا این لحظه نیز در این امر موفق بوده‌اند.
بازیکنان سوسیداد هم رفتار خیلی خوبی با بازیکنان تیم حریف داشتند وبا آنها دست داده و آنها را در آغوش گرفتند و هواداران تیم خانگی هم آنها رامورد تشویق قرار دادند.
این اتفاق در بهترین فوتبال دنیا رخ داد. اسپانیا قهرمان جهان و اروپا فوتبالش با چنین مشکلاتی دست به گریبان است.
پس انتظار زیادی است اگر بخواهیم که در فوتبال ما همه چیز مرتب و منظم باشد و بازیکنان به موقع حق و حقوق‌شان را بگیرند! اما یک تفاوت بزرگ با فوتبال دنیا داریم. اینکه در فوتبال ایران تشکلی به نام انجمن بازیکنان نداریم تا از حق و حقوق بازیکنان دفاع کند؟ اکنون بازیکنان پرسپولیس باید به کجا بروند و گلایه‌ها و اعتراض‌هایشان را با چه کسی مطرح کنند؟ کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال؟ وزارت ورزش؟! مدیران باشگاه؟! به کجا باید بروند. خود باشگاه هم مدیرعامل ندارد و علی پروین سرپرست موقت است و هیات مدیره انتخاب شده از سوی وزارت ورزش هم که معمولا بعد از هر برد در رسانه‌ها
مصاحبه می‌کنند این بار خبری ازشان نیست!
اعتصاب بازیکنان پرسپولیس نشان داد که باید انجمن بازیکنان برای دفاع از حق و حقوق بازیکنان فوتبال هرچه سریعتر تشکیل شود. همانطور که در اسپانیا این انجمن تلاش می‌کند حق و حقوق بازیکنان را بگیرد.
همین روز گذشته اعلام شد که درآمد حاصل از دیدار تدارکاتی و دوستانه اسپانیا و ایتالیا به انجمن بازیکنان فوتبال اسپانیا تعلق می‌گیرد تا بخشی از مشکلات بازیکنان در لیگ‌های دسته‌های پایین‌تر را حل کند.
در فوتبال ایران اما چه کسی باید از حق و حقوق بازیکنان حتی در لیگ برتر دفاع کند؟ علی دایی می‌گوید بازیکنانم فهمیدند که تنها هستند و کسی را ندارند! حرفش درست است. بازیکن پرطرفدارترین تیم ایران باشی اما ندانی به چه کسی باید بگویی که حق و حقوقت‌را بگیرد؟
این وضع بازیکنان پرطرفدارترین تیم‌های ایران است، استقلال هم تقریبا همین شرایط را دارد با این تفاوت که در آنجا علی فتح‌الله‌زاده مدیرعامل استقلال تلاش می‌کند که کار بازیکنان استقلال به اعتصاب نکشد. او می‌گوید زمین خواهرش را فروخته و خرج بازیکنان کرده است.
با این شرایط دیگر وضعیت بازیکنان تیم‌های دیگر لیگ برتر، مثل صبای قم، داماش، راه آهن و همچنین بازیکنان تیم‌های لیگ دسته اول ناگفته مشخص است.
بارها از بازیکنان به خاطر برخی رفتارهای غیر‌حرفه‌ای‌شان انتقاد کرده‌ایم. بارها گفته‌ایم بازیکنی که دستمزد کلان و حرفه‌ای می‌گیرد باید هم زندگی حرفه‌ای داشته باشد. باید بتواند به اندازه دستمزدی که می‌گیرد در زمین مسابقه برای تیمش و بخاطر هوادارانی که برای تماشای بازیش به ورزشگاه می‌آیند بازی و تلاش کند و بارها نوشته ایم که مسئولان فدراسیون فوتبال باید بساط قراردادهای یک یا دوساله و بعضا چند ماهه را جمع کند تا پول های بین المال بی دلیل هزینه نشود، اما می طلبد که با توجه به اتفاق های اخیر از زاویه دیگر هم واقعیات را مورد کنکاش قرار داد.
اکنون هم می‌گوییم فوتبالیست‌های ایران تنها هستند. هیچ صنف وتشکلی ندارند که از حقوق حقه آنها دفاع کنند.
باید در این زمینه هم فدراسیون و سازمان لیگ هرچه سریعتر دست به کار شوند و انجمن بازیکنان فوتبال که رکن اصلی مسابقه‌ها هستند را تشکیل بدهند.
فوتبال ما فقط عنوان حرفه‌ای را یدک می‌کشد. چون فوتبالی که فوتبالیست‌هایش تنهای تنها هستند و هیچ انجمن و تشکلی ندارند نمی‌تواند حرفه‌ای باشد زیرا فقط پرداخت دستمزد کلان به بازیکنان نشان حرفه‌ای گری نیست.
بگذریم که مهدی تاج رئیس سازمان لیگ هم در گفت و گو با فارس تایید کرده که باید میزان هزینه‌های جاری باشگاه و دستمزدهای بازیکنان متعادل شود وگرنه با این ارقام دستمزدها نمی‌توان فوتبال را اداره کرد.
شاید اگر انجمن فوتبالیست‌ها تشکیل شود در آن‌صورت به جای برخی بازار گرمی مدیر برنامه‌ها این انجمن فوتبالیست‌ها خواهد بود که میزان دستمزد بازیکنان را تعیین می‌کند و برای بازیکنان سطح‌های مختلفی از نظر فنی و دستمزدی تعیین می‌شود.
اگر انجمن بازیکنان تشکیل شود دیگر یک بازیکن فقط به دلیل اینکه بازار گرمی می‌کند و حامیان ویژه‌ای دارد دستمزدش بیشتر از دستمزد یک بازیکن ملی پوش نمی‌شود. به همین دلایل انجمن بازیکنان باید تشکیل شود همین امروز باید برای تشکیل این انجمن اقدام شود.
شاید حق با کاپیتان پرسپولیس باشد که اعتصاب نه تنها کمک حالشان نبوده بلکه آنها را از فضای تمرین و کارهای بدنی هم دور کرده است. چون شرایط بر همین منوال باشد اعتصاب ۳ روزه که سهل است، با اعتصاب های ۱۰۰ روزه نمی شود به جایی رسید. باید فکری اساسی کرد و پایه ها سست را ویران کرده و زیربنایی تازه را بنا کرد.
ارسال نظر