راه های هدایت بچه‌ها به تصمیم گیری
کودکانی که حق انتخاب و تصمیم گیری به آنها داده می شود، به طور معمول از اعتماد به نفس خوبی برخوردارید و خودشان را ارزشمند و مساوی با دیگران می بینند.
به گزارشامید، پدر و مادرها نباید مسئولیت تصمیم گرفتن بچه هایشان را به عهده بگیرند. به بیان ساده تر، هیچ پدر و مادری نباید جای فرزندش تصمیم بگیرد. اغلب پدر و مادرها از روی دلسوزی و به خاطر اینکه بچه ها کوچک و کم تجربه هستند، همیشه برای آنها تصمیم گیری می کنند و به همین سادگی حس اعتماد به نفس را از آنان می گیرند. در حالی که بچه ها از وقتی خردسال هستند، باید بیاموزند که خودشان تصمیم بگیرند و این، وظیفه پدر و مادرهای هوشمند و آگاه است که فرزندشان را به سمت برداشتن گام های صحیح برای تصمیم گیری هدایت کرده و به این ترتیب، حس اعتماد به نفس و
اطمینان به توانمندی را در کودک پرورش دهند. کودکانی که حق انتخاب و تصمیم گیری به آنها داده می شود، به طور معمول از اعتماد به نفس خوبی برخوردارید و خودشان را ارزشمند و مساوی با دیگران می بینند.
راه های هدایت بچه ها به تصمیم گیری
اگر بچه ها اولین گام ها را به کمک پدر و مادر، درست بردارند در تصمیم گیری هایشان موفق خواهند بود. به این منظور، به پدر و مادرها توصیه شده است:
۱. اطلاعاتی به کودک بدهید تا به وی کمک کند که سریع تر و راحت تر تصمیم بگیرند.
۲. برای تصمیم گیری چند گزینه یا راه پیش روی کودک بگذارید، معایب و محاسن هر یک از گزینه ها یا راه ها را به او بگویید و اجازه بدهید به سلیقه خودش بهترین را انتخاب کند.
برای مثال اگر کودک بازی با کامپیوتر را به جای انجام تکالیف مدرسه اش انتخاب کرد، معایب و محاسنی را که این تصمیم خواهد داشت بازگو کنید و اجازه بدهید نتایج تصمیمش را ببیند.
بچه ها را تحسین کنید
بچه ها را هنگام نشان دادن مهارت های تصمیم گیری، تشویق و تحسین کرده و با گفتن آفرین و احسنت آنها را به جهت صحیح برای رسیدن به اهداف شان هدایت کنید. به طور مثال وقتی سراغ دفتر نقاشی و مداد رنگی هایش می رود، به او بگویید آفرین که تصمیم داری نقاشی بکشی! چه تصمیم خوبی!
این خیلی مهم است که کودک پنج شش ساله از میان تعداد زیادی اسباب بازی دفتر نقاشی را انتخاب کند.
پیشنهادهایی چند گزینه ای به کودک بدهید
به کودک کمک کنید تا از میان چند گزینه مختلف یکی را انتخاب کند. تمرین این مهارت او را در تصمیم گیری قوی می سازد. برای مثال به جای اینکه به کودک بگویید این بلوز را بپوش، چند تا از بلوزهایش را در مقابل او بگذارید و از او بخواهید از میان آنها، خودش یکی را انتخاب کند. به این ترتیب او یاد می گیرد که برای هر انتخابی محدودیت وجود دارد و فقط می تواند یکی را انتخاب کند. همچنین یاد می گیرد که بعضی تصمیمات را می توان تغییر داد و بعضی دیگر را اصلاً نمی شود تغییر داد. حتی اگر کودکان در تصمیم گیری دچار مشکل یا اشتباهی شوند، خیلی مهم نیست، چون هر کسی احتمال دارد در تصمیم گیری دچار
اشتباه و خطا شود. همیشه راه جبران باز است.
گزینه های انتخابی واقعی باشد
وقتی فرزند هفت هشت ساله شما، با وجود گلودرد می خواهد بستنی بخورد و از خوردن سوپ پیاز طفره می رود. به جای بستنی، گزینه دیگری را به او پیشنهاد کنید، اما به شرطی که اول سوپ پیاز را بخورد. البته، به شرطی که مطمئن باشید آن گزینه را در یخچال یا آشپزخانه موجود دارید، زیرا این مهم است که وقتی با فرزندتان به توافق کلامی رسیدید، بلافاصله به وعده خودتان عمل کنید. به طور مثال اگر به جای بستنی ساندویچ قارچ پیشنهاد کرده اید، اما قارچ در خانه ندارید تا برای او ساندویچ درست کنید، او دیگر به شما اعتماد نخواهد کرد و همیشه تصور می کند پیشنهادهای شما حقیقت ندارد و در آینده دیگر حاضر
نمی شود از خواسته هایش به خاطر حرف شما صرفنظر کند. در این صورت بهتر است به کودک بگویید که نباید بستنی بخورد چون بستنی حال او را بدر می کند و مجبور می شود روزهای بیشتری سوپ بخورد.
گاهی فقط دو راه وجود دارد
گاهی اتفاق می افتد فقط دو راه در پیش رو قرار دارد. مثل موضوعاتی که سلامتی انسان را به خطر می اندازد. به عنوان مثال اگر کودک به خاطر تنبلی چشم باید همیشه عینک بزند، یا باید عینک به چشم داشته باشد یا اینکه هر کاری که نیاز به کار چشمی دارد، نباید انجام بدهد. فرضاً از دیدن کارتون مورد علاقه اش محروم شود مگر اینکه عینک به چشم بزند.
مجله خانواده / شماره ۴۹۹ / نیمه اول دی ماه ۹۲ / ترجمه: دریا / صفحه ۲۷
ارسال نظر