سیزدهمین دولت ایران

مجتبی رفعت، دانشجو ارشد روابط بین الملل طی یادداشتی انتظارات مردم از دولت بعد را بیان کرده است.

دولت بعد هر که باشد، مهم ترین کارش می بایست کم کردن ضریب جینی و کاهش فاصله ی طبقاتی باشد و البته از نگاه نگارنده مهم ترین کار دولت بعد، کم کردن فاصله مابین مردم و دولت است. در ابتدای امر برخی اینگونه صحبت ها را پوپولیستی معرفی می کنند، اما فهم اوضاع کشور و آنچه که باعث تحرک یک مسئول می شود ، دیدن اوضاع و شرایط مردم است. ملموس شدن زندگی مردم برای یک کارگزار حکومتی فقط و فقط به واسطه حضور میدانی او و مشاهده حضوری امکان پذیر است.

قصد یاوه گویی ندارم اما باور کنید همه کشور را نمی توان فقط از تهران درک کرد. باور کنید برخی آب و هوا ها همه جای این ملک نیست، باید رفت و از نزدیک لمس کرد.

برخورد های دیوان سالاری و به عبارت دیگر کارمند گونه، با مسائل کشور، مصائب را بیشتر و مشکلات را پیچیده تر  و هزینه های زیاد تری درپی دارد.

سیاستگذاری و حکمرانی در عرصه اجتماعی نیازمند ارزیابی درست و دقیق از مشکل موجود است. این ارزیابی دقیق از طریق نهاد ریاست جمهوری و یا حتی استانداری ها امکان پذیر نمی شود اما با حضور شخص دولتمرد در استان و اقامت یک هفته ای او ممکن است برخی مشکلات آن استان حل شود. شاید در جواب بگویند خب می توان همین گونه مسائل را از طریق سازوکارهای اداری پیگیری کرد و نیازمند حضور میدانی نیست. اما در جواب نگارنده معتقد است برخی کارگزاران و کارمندان دولتی ، تا زمانی که یک قدرت فائقه بر سرشان نباشد، یادشان به کسی نیست.

البته شاید سیاستگذاری در یک کشور دیگر الزامات خاص خودش را داشته باشد و این شیوه عملکرد برای هر کشوری مفید نباشد،اما نجات ایران ِ فعلی ما از خیلی مصائب و مشکلات مردم نیازمند حضور فیزیکی و میدانی پای مشکل است.

زمانی که این اتفاق افتاد آن هنگام فهم درستی از موانع و سختی های پیش رو در دولتمرد ایجاد شده و آن هنگام در جلسات کارشناسی می توان راهکارهای بهتر و حتی ساده تری پیدا کرد.